Akþam olmuþtu. Emre barakasýnda tek baþýnaydý. Bu gün yazdýðý güncesini bilgisayarýna geçirmeye baþladý. Güncesinde hem Çuki ile olan rabýtasýný hem kazýlar esnasýndaki ve Ayþe hakkýndaki, onun Murat ile Nevþehir’e gidiþini yazýyordu.

“Acaba yanlýþ mý yaptým stajyerlerle geri dönmeyip. Bir baþý boþverlik mi yaþýyorum?” diye söylendi.

Dýþarýda bir araba sesi duydu. Yerinden kalkýp konteynerin kapýsýný açtý. Dýþarýya baktý. Arabadan inenleri karanlýk içindeki siluetleri seçmeye çalýþtý. Gelenler Murat ve Ayþe’ydi. Nevþehir’e gidiþleri Ayþe’ye yaramýþtý. Giysileri deðiþmiþ, süslü püslü vaziyetteydi.

Emre’nin bilmediði bir þeyler mi vardý. Emre Ayþe’nin cinsel azgýnlýðýný hesap edebiliyordu. Murat’ý baþtan çýkartýp karþýlýðýnda kendisine üst baþ almýþ ve cilt bakýmýný yaptýrmýþ olabilirdi. Yine de iftira denebilecek bu yakýþtýrmadan Emre ar etti.

Kadýncaðýz evli deðildi. Ýstediði gibi yaþayabilirdi. Emre düþüncelerinin ne kadar doðruya yakýn bulsa da iffet denen þeyi kadýnlarýn üzerinde düþünmek her zaman yeðlediði þeydi.

Bilgisayarýna geçirdiði güncelerin sonuna geldi. Yazýsýný bitirip dosyayý kapattý. Þimdi eskisinden daha sakin ve huzurluydu. Sessizlik ve yalnýzlýk bunu saðlýyordu. Rabýta yapmak istedi. Gözlerini kapattý. Transa geçti.

Emre bu sefer hiç ummadýðý þeylerle karþýlaþtý. Klanýnýn nüfusu artmýþtý. Aralarýnda yabancý diþiler gördü. “Çuki sen ne yaptýn böyle?” diye içinden söylendi. Sonra Çuki’nin avcýlarla çorak arazide yürüdüðünü gördü. “Galiba av peþindeler.” Diye düþündü.

Sonra esas rabýtaya geçti. Çuki’nin kalbinden kendi kalbine çay renginde kýrmýzý nurun aktýðýný düþünmeye baþladý. Emre bir neandertal tarafýndan irþat yaþýyordu. Çuki’’nin vahþi doðasýný, acýlarýný, sevinçlerin, heveslerini bir bir kalbine akýtýyordu. Az sonra rabýtasýný bitirdi. Saatine baktý. On beþ dakikadýr transta olduðunu gördü.

Uyumak için henüz erkendi. Barakadan çýktý. Önündeki sandalyeye oturdu. O sýra cep telefonu çaldý. Arayan Emre’nin babasýydý. “Alo oðlum. Nasýlsýn iyi misin. Ne zaman buraya geleceksin. Tatil baþlamadý mý?” dedi babasý.

Emre “Baba þu an stajdayým. Arkadaþlarým kýsa süre önce üniversiteye döndü. Diploma almama az bir zaman kaldý. Arkadaþlarým gibi stajýmý yarým býrakmak istemedim. Dedi. Sonra sordu. Baba orada Abacýlý’da beni tanýyanlardan soranlar oluyor mu?”

Emre’nin babasý “Arayanlar olmaz mý hiç. Seni komþularýmýz merak ediyor hep. Bende gerekli bilgileri veriyorum.”

Emre “Bir de baba sen Ýskenderun’a hep servisle mi gidip geliyorsun. Kendine motor almaktan bahsediyordun. Ýþe onunla gidip gelmeyi istiyordun. Aldýn mý motorunu?”

Emre’nin babasý “Aldým motoru oðlum. Çok faydasýný görüyorum. Ýþe gidip gelirken servis beklemekten kurtuldum. Allah izin verirse senin dönüþünde seni baþ göz edeceðiz. Bir kýz var. Annenle bakýp beðendik. Adý Mihriban.”

Emre “Baba bu bana biraz erken gibi geldi. Dedi ekledi. Daha istemediniz deðil mi?”

Emre’nin babasý “Oðlum kýzý sensiz nasýl isteyelim. Sen göreceksin beðeneceksin. Ondan sonra isteyip düðün yapacaðýz.”

Emre’nin annesi de konuþmak istedi. Emre onunla da konuþtu. Hal hatýr sordu. Selam aldý selam verdi. Sonra telefonu babasý aldý tekrar.

Emre’nin babasý “Oðlum biz senin mürüvvetini görmek isteriz. Sen kendin söyledin. Üniversiteyi bitirince iþim garanti dedin. Bizim bulduðumuz kýz kaçmaz. Böylesini bir daha zor buluruz. Çok güzel bir kýz. Þimdiden seni niþanlayalým. Ýþe girdikten sonra da veririz.”

Emre babasýna karþý çýkamadý. Zorla evlense de bir gün nasýl olsa bir eþi olacaktý. Uður ve selametlerle telefonu kapattýlar. Emre karanlýkta bir an Ayþe’yi gördü. Elinde sigara ayakta dolanýyordu Ayþe.

“Acaba Ayþe benimle evlense ne hoþ olur.” Diye içinden geçirdi. Ayþe ondan en az beþ yaþ büyüktü. “Daha fantastik olur.” Dedi. Kýs kýs güldü kendine. Ayþe sigarasýný söndürüp barakasýna geri döndü.

Uzun uzun düþündü Emre. Acaba stajýný bitirse miydi. Yoksa tamamlasa mýydý. Üniversitede fazla bir macera yaþayamazdý. Oysa burada Ayþe gibi davranýþlarýný inceleyebileceði ve bundan keyif alabileceði insanlar vardý. “Ýki hafta diþimi sýksam bir þey kaybetmem.” Dedi. Diðer yandan Ayþe ile Murat’ýn bir olup onun kuyusunu kazabilirlerdi. “Bir çýngar çýkmasý an meselesi.” Dedi içinden.

O an cep telefonuna watsap üzerinden mesaj geldi. Ayþe’ydi bu. “Teklifim hala geçerli. Kimseye söylemezsen sana gizli sosyal adresimi verebilirim.” Diyordu.

Emre karþýlýk verdi. “Çok hýzlý davranýyorsun Ayþe haným. Beni terslediðini ne zaman unuttun?”

Ayþe “Ýyi öyleyse. Sen bilirsin. Bir daha gözüme görünme.” Yanýtýný verdi.

Emre “Beni zaten göremezsin. Yakýnda gidiyorum. Burasý da bulduðunuz eserlerde sizin olsun.”

Telefona bir daha mesaj gelmedi. O an karar verdi Emre. Murat’ýn yanýna gidecek ve onun vereceði staj bitirme belgesini imzalayýp hemen þimdi Nevþehir’den çekip gidecekti. Murat’ýn konteynerine gelince elleri titreyerek kapýya dokundu. Bu heyecan yaþadýðý gerilimden deðil, Ayþe’nin Murat ile olan iliþkisini bilmesindendi. Bir tür psikolojik durum yaþýyordu.

Emre kapýyý týklattý. Sonra itip içeriye girdi. Murat ona baktý. Emre “Ben stajýmý noktalamak istiyorum. Belgeyi verirseniz imzalayýp hemen þimdi gideceðim. Çünkü internetten bu gün için saat yirmi üçe tren bileti aldým.” Dedi.

Murat “Nasýl istersen. Ama bu saatte Nevþehir’e servisler gitmez. Çok geç oldu. O yüzden þehre seni ben götüreyim. Hazýrsan hemen gidelim.”

Emre “Belgeyi imzalayayým. Hemen hazýrlanýrým. Murat belgeyi çýkardý. Bir kalem verdi. Emre imzasýný attý.

Murat “Dur senin birikmiþ harçlýðýný vereyim. Bin lira kadar oldu. Vermezsem devlet benden hesap sorar.” Dedi Çekmeceden bir miktar para çýkardý. Emre’ye verdi.

Murat “Sen diðer arkadaþlarýndan daha azimlisin. Burada kalsaydýn iyi olurdu. Stajýný tam yapanýn referansý da ona göre olur. Bu imzaladýðýn belge  hiç unutulmaz. Bir zaman gelir sana artý puan kazandýrýr. Neyse sen istedin. Ýmzaný attýn. Hayýrlý uðurlu olsun.”

Emre dýþarýya çýktý. Kendi konteynerine geçti. Önce duþ kabininden þampuan ve duþ jelini aldý. Sonra bilgisayarýný taþýma çantasýna kattý. Ardýndan elbiselerini yerleþtirdi. Barakanýn ýþýðýný söndürüp dýþarýya çýktý.

Murat o an dýþarýya yeni çýkýyordu. “Geldim.” Diye söylendi.  Beraber arabanýn yanýna geldiler. Bindiler içine. Karanlýkta farlarý yanan araba ile yol aldýlar.

Murat “Bizim kazýmýz en az bir ay sürer. Neandertal dýþkýlarý sorun gibi görünüyor. Ama onlarý detaylý incelemeye tabi tutmuyoruz. Dedi ekledi. Üniversite diplomasý alacaðýný söylüyordun. Ne dersin bir arkeolog olarak bizimle çalýþmak ister misin?”

Emre “Elbette isterim. Diplomayý aldým mý rica minnet yetkili müdürümüzden izin alýp sizin yanýnýza gelirim. Ama sizin kazýnýz bir ay sonra bitiyormuþ. Ya sonrasý?”

Murat “Biz bir grubuz. Her yere ayný grupla gidiyoruz. Evet Çukurlu’daki kazý son zamanlarýný yaþýyor. Buradan sonra Antalya’nýn Side Antik Kentine gideceðiz. Sen Nevþehir’de bizimle olamazsan Side’de olursun.”

Emre “Side’ye gitmiþtim. Güzel bir yer. Antik kenti de bir hayli büyük. Yýkýk dökük bir yer ama görsel bir þölen yaþatýyor. Gelmeyi isterim. Arkadaþlarýmý ikna edebilirsem onlarý da getiririm.”

Murat “Anlaþtýk o zaman.” Dedi.

Emre ikirciklendi. “Anlaþma denen þeyin içinde gizli þeyler olabilir mi?” diye düþündü. Hiç haz etmedi Murat ile konuþmasýndan. Belki bir planýn ilk ayaðýydý bu. Ayþe planýnýn ilk ayaðý. Aklýna olmadýk þeyler geliyordu. Ama neden sonra kuruntusundan utandý. “Bir kadýn bana ne yapabilri. Olsa olsa masum bir iliþki yaþatabilir.” Dedi içinden.

Nevþehir’in tren istasyonuna gelmiþlerdi. Trenin istasyona gelmesine az bir zaman kalmýþtý. Murat Emre’yi uðurlamak istiyordu. Ama Emre buna gerek olmadýðýný söyledi. Murat’ý yolladý.

O an MÝT’in kendisine verdiði kriptolu cep telefonu çaldý. Açtý Emre. “Emre ile görüþecektim. Sen misin Emre?” dedi karþýdaki ses.

Emre “Buyurun ben Emre Gökçe.”

Karþýdaki ses “Ben Vecihi. Seni Ankara’ya götüren ekibin baþý. Dedi devam etti. Senden ayrýldýðýmýzdan beri sesin soluðun çýkmýyor. Hiç bilgi vermedin bize. Ama bunu geçelim. Senin bize öðrettiðin rabýtayý bir hayli ilerlettik. Kolayca istediðimiz zamana gidip gelebiliyoruz. Özellikle taþ devrine zaman kapýsý açmak oldukça kolay. Sana þu sorum olacak. Sen de zamanda kapý açýp gidip geliyordun. Zaman ziyaretlerinde kamera kaydý yapýp bunu bize yollamaný istiyoruz.”

Emre “Ben baþýndan beri kamera kaydý yapýyorum. Siz bu konuyu açmadýðýnýz için benim de kayýtlarý size bildirmem aklýma gelmedi. Hemen þimdi internet yolu ile o kayýtlarý gönderiyorum.”

Vecihi “Tamam öyleyse. Sorun yok demektir. Yalnýz bu konularda aðzýn hep sýký olmalý.”

Emre “Endiþe etmenize gerek yok. Her zaman tertipli ve dikkatliyim. Dedi. Ekledi. Size ayrýca teþekkür ederim beni MÝT camiasýna kattýðýnýz için. Size son bir þey söylemek istiyorum. Nevþehir’deki kazýda Ayþe isimli arkeolog çok tuhaf davranýyor. Gizlice izlemiþtim. Ayþe karanlýkta soyunup gizlice kendi selfisini çekti. Beni fark edince sýrnaþtý. Yüz vermedim. Sonra beni azarladý. Bir de oradaki arkeologlardan Murat “Canla baþla benimle çalýþmayý istiyor. Ýllaki üniversiteyi bitirince gel beraber çalýþalým diyor.”

Vecihi “Bunu söylediðin iyi oldu. Çevirdikleri gizli ileri araþtýracaðýz. Belki bunun altýndan tarihi eser kaçakçýlýðý da çýkabilir. Hiç belli olmaz. Anlattýðýn þeyler sýra dýþý.”

Sonra Emre ve Vecihi “Tamam görüþürüz.” Diyerek telefonlarýný kapattýlar.

Uzaklardan tren sireni öttü. Emre yolcu binme yerine ulaþmak için raylarý geçip beton platforma çýktý. Uzaktan yaklaþarak gelen trenin tepe noktasýndaki projektör ýþýðý etkileyici bir görünümdeydi.  Tren belli bir mesafede frene bastý. Demir tekerlerinden cayýrtýlar çýkararak yaklaþtý. Sonra durdu. Kapýlar açýlýnca Emre içine girdi. Kýsa süre sonra yeni yolcularla tren hareket etti.

Burdusun gözlerini uzaklardaki hareketlenmeye dikti. “Bak Çuki ileride bir þeyler hareket ediyor. Seçemedim.” Dedi.

Çuki gösterilen tarafa dikkatlice baktý. Gözlerini kýstý. “Onlar bir grup zebra. Onlarýn eti lezzetli olmaz. Hem bu çorak yerde av için gizlenemeyiz. Bize içinde saklanacaðýmýz ot yýðýnlarý gerekli.”

Burdusun “Öyleyse kampýmýza geri dönüyoruz. Daha fazla uzaklaþýrsak kayboluruz.”

Çuki “Dediðin gibi yapalým. Haklýsýn. Bu durumda konakladýðýmýz yer bizim için sýkýntý yaratacak demektir. Göç konusu önceliðimiz olacak. Yiyecek stokumuz bitmeden yeni bir alan, yeni avlar bulmamýz gerekiyor. Þayet at eti ve eþek etini seviyorsanýz bilmem. O etlerden yerseniz iki güne kalmaz ölürsünüz. Bizim midemiz vahþi yýrtýcýlar gibi güçlü deðil.”

Geri döndüler. Geldikleri yöne doðru yol aldýlar.

Çuki “Bulutlarýn geldiði yerde çok büyük su alaný var demektir. Bir bilmecenin içindeyiz. Dedi ekledi. Deniz eve ben buna deniz ismi koyuyorum.  Bulutlarýn geldiði yer deniz olmalý. Bütün ýrmaklarýn sonu denize çýkar. Keþke o yere ulaþabilsek.”

Çuki ve avcýlarý yolu yarýlamýþtý. Yorgun ve bitkindiler. Yorgunluk emareleri göstermeleri açlýktan deðil susuzluktandý. Buz devrinin karlarý bu bölgeye ulaþmýyordu. Karlar tepelerde ve daðlarýn üzerineydi. Ama yaðmur her þeyi halledebilirdi. Islanmak bile avcýlara merhem olacak serinleme getirecekti.

Çuki çaresizce bunlarý düþünüyordu. “Elimde sihirli bir taþ olsa. Onu sallasam. Yaðmur yaðsa tepemize.” Diye söylendi. Sonra yürürken gördüðü el büyüklüðündeki bir taþý yerden aldý. Salladý taþý. Ne olduysa ondan sonra oldu. Gökyüzü aniden karardý. Þimþekler çaktý. Ardýndan yaðmur yaðmaya baþladý. Avcýlar seyretti yaðan yaðmuru. Avcýlardan kimi hoplayýp  zýplýyor kimi aðzýný açmýþ yaðmur yutuyordu.

Ormana girmiþlerdi. Geldikleri yolu þaþýrmadýklarýný anladýlar. O ara aðaçlarýn arasýnda bir grup geyik gördüler. Çuki el iþareti yaptý. Neandertaller otlarýn arasýna gizlendiler. Uzaktaydý geyik sürüsü. Geyiklere sürünerek yaklaþmaya kararlýydýlar. Avlarýný riske atamazlardý. Bu av önemliydi. Geyikler kaçarsa gelecekleri deðiþecekti yoksa. Her avcý kendine bir aðaç arkasý seçti sonra. Sindiler oraya. Geyik grubunun çevresini hilal þeklinde sardýlar.

Çuki elini havaya kaldýrmýþtý. Elini yere indirir indirmez. Avcýlarýn mýzraklarý geyiklere doðru uçtu. Beþ geyik yere serildi. Diðerleri kaçtý. Avcýlar hemen yaralý geyiklerin baþýna geldi. Can çekiþmekte olan geyiklerin boðazýný kestiler. Kan bir süre boðazlarýndan aktý.

Çuki “Ýþte av diye buna derim. Kusursuz ve kolay. Þimdi yapacaðýmýz þey bir an önce bunlarý sýrtlamamýz. Leþçiller her an buraya damlayabilir. Hadi bakalým. Hep beraber.” Geyik ölülerini omuzlarýna aldýlar.

Çuki uzaktan diþileri görünce baðýrdý. “Alla gunustek. Yabu adube.” Dedi. Bu “Çabuk buraya gelin. Size sürprizim var.” Demekti.

Diþiler avcýlarýn sýrtladýðý geyikleri görünce zýlgýt çekti aðýzlarý ile. Sevinçleri had safhadaydý. Diþiler avcýlarýn  yanýna gelince Kulip “Çuki yaðmur yaðýnca sizin ýslanacaðýnýzý ve baþýnýzýn aðrýyacaðýný düþündüm. Bunlar þimdiye kadar gelmedilerse mutlaka bir sorun çýkmýþtýr dedim. Ama geldiniz ya. Avlarýmýzý da getirdiniz. Gerisine bakmayýz gayri.” Dedi.

Çuki “Avlarýmýzdan önce neler çektik bilemezsiniz. Burdusun’un ayaðýný akrep soktu. Unistede ayaðýný taþa çarpýp düþtü. Diðerlerine gelince susuzluktan içtiðimiz kaktüs sývýsý nedeniyle hepimizin midesi lan lun ediyor. Senin anlayacaðýn bize acilinden su gerekiyor. Dedi ekledi. Siz diþiler geyikleri elleriniz ile taþýyýn. Üzerinize bir kan dahi damlarsa bunun kokusunu yýrtýcýlar er geç alýr. Dikkatli olun taþýrken.”

Avcý erkekler hýzla ýrmaða doðru yürüdüler. Kýyýya vardýklarýnda Çuki “Irmaðýn kenarýný terk etmeyin. Suyun içinde timsahlar her an saldýrabilir.” Dedi.

Avcýlar ýrmaðýn içine girip bir anda dalýp çýktýlar. Deri giysilerini ve vücutlarýný ovdular. Kan lekelerinden kurtuldular. O an ýrmakta bir þey hareket etti. O þeye Çuki’nin sýrtý dönüktü. Tulgabe çýðlýðý bastý. “Timsah timsah kaçýn.” Diye baðýrdý.

Avcýlar ne olduðunu anlayamadan ani bir refleksle ýrmaktan çýktý. Ama ýrmaðýn içinde timsaha dair bir þey göremediler.

Tulgabe “Ýnanýn ki timsah gördüm. Yalan söylemiyorum. Zaten sizin bilmeniz gerekir. Irmakta hep timsah olur.”

Çuki “Senin dediðine inanýyoruz Tulgabe. Daha öncede burada timsahlarla karþýlaþtýk. Sen her zaman doðruyu söyleyen bir genç olacaksýn. Dedi ekledi. Bundan sonra biz de Tulgabe gibi tetikte olalým. Bir ayý Cimden’e zarar verdi. Onu ölü diye diri diri gömdük. Timsahýn aðzý ayýdan daha büyük. Ayý gibi iþini yarým býrakmayacaktýr.” Irmaktan çýktýlar. Avcýlar ýslak giysilerini deðiþtirmek için hemen aðaç dallarýndan oluþma çadýrlarýna girdiler.

Az sonra þenlik baþlayacaktý. Avladýklarý geyiðin birini kesip parçalamýþlar, derisini yüzmüþler, ateþte kýzartýyorlardý. Konakladýklarý alan et kokusu ile doluyordu. Sonra o kokular ormanýn içinde süzülüp gözden kayboluyordu.

Burdusun’un diþisi Tanuya ani bir çýðlýk attý. “Uzakta aðaçlarýn arasýnda kurtlarý gördüm:” dedi. Avcýlar dönüp ormanýn içine baktý.

Çuki “Hemen parlak aletlerinizi mýzraklarýnýzdan çözün. Bir neandertal ve kurt kapýþmasý olacak. Acele din.” Dedi.

Kurtlar çoktan kamp alanýna yaklaþmýþtý. Korkusuzdular veya çok açtýlar. Sinirli sinirli hýrlýyorlar kocaman diþlerini gösteriyorlardý. Parlak aletler avcýlarýn eline yerleþince boþta kalan mýzraklar gençlere verildi.

Ýlk hamle Çuki’den geldi. Parlak aleti kurdun boynuna çalýnca kurt kapana sýkýþmýþ gibi sendeledi. Yere serildi. Bir kurt Cimden’in üzerine atladý. Bir boðuþma oldu. Kurt Cimden’in yaralý boðazýný ýsýrmaya çalýþtý. Uniste boþtaydý. Cimden’e yardým etmek için kurdun kýçýna hýzla mýzraðýný sapladý. Acý bir çýðlýk attý kurt. Sonra geri geri çekildi.

Çuki ve diðerleri baðýrýp çaðýrarak kurtlarý korkutmaya çalýþýyordu. Bu taktiði en iyi Çuki yaptý. “Yuhuru yuhuru candu.” Diye baðýrdý. Bu “Ben daha iyi ýsýrýrým.” Demekti. O an parlak aletini hýzla kurdun yüzüne çaldý. Kurt acý içinde geri çekildi. Kurtlar arasýnda telefat fazlaydý. Alfa kurt olduðu ortaya çýkaný geriden uludu. Sonra bütün kurtlar geri çekilip hýzla ormanýn içine kaçtýlar.

Çuki “Elimizde dört kurt ölüsü var. Kurtlarýn derisini yüzüp postunu biz þerefle üzerimizde taþýyacaðýz. Gücümüz artacak. Daha da acýmasýz olacaðýz.” Diye söylendi.

Cimden “Kurt postunu kimlere vermek istiyorsun. Bunu en çok biz avcý erkekler hakkediyoruz. Diþilere verecek deðilsin herhalde.”

Çuki “Birini ben alacaðým. Diðerini Uniste ve Bullado, öbürünü Kulip alacak. Çünkü Çuki’yim ben. Güçlü neandertalim.”

Ýtiraz edemedi avcýlar. Henüz içlerinde hýrs yoktu. Çuli’ye diþ bilemek anlamsýzdý. Ama bir iki neandertalin yüreðine yýlan çoktandýr girmiþti bile.

Çuki’ye aidiyet besleyen Cimden, Burdusun ve Pucul’du. Lamdap, Kalap ve Sardubu gecenin bir vakti anlaþýp kaçmayý planladýlar. Bir çalýlýðýn dibinde buluþtular.

Lamdap “Çuki kendini büyük avcý Curindi zannediyor. Gücünü bir an önce elinden almalýyýz. O kurtlarýn postundan bizde giymeliydik. Ne dersiniz Çuki’yi ortadan kaldýralým mý?”

Kalap “Ortadan kaldýrdýk diyelim. Yeni güç kimin olacak. Mesela benim olsa bana itaat eder misiniz?”

Sardubu “Yabancý diþiler aramýza girdiðinden beri Çuki onlara dokunmamýza engel oldu. Bir pundunu bulup diþileri kendi sahiplenmek istiyor. Ama ben ona diþileri yedirir miyim?”

Kalap “Biz Çuki’yi halletsek diþiler yüzünden yine birbirimize gireriz. En iyisi kendi diþilerimizi alýp Çuki’nin klanýndan ayrýlmak. En iyi fikir benimki. Eðer Çuki’yi öldürürsek büyük avcý Curindi’nin gazabýndan kurtulamayýz. Yaptýðýmýz þeyden dolayý bize görünmesini elde edemeyiz. Biz Çuki’den dost olarak ayrýlýrsak büyük avcý bunu normal karþýlayacaktýr. Bakarsýn o zaman Curindi bize de görünür.”

Sardubu “Tama kararlaþtýrdýk. Hemen þimdi Çuki’ye gidiyoruz ve bu kararýmýzý ona korkmadan çekinmeden söylüyoruz. Haydi kalkýn bakalým.”

Gizlendikleri yerden kalktýlar. Endiþeli adýmlarla Çuki’nin çadýrýna geldiler. Kalap birkaç defa ‘Çuki’ diye seslendi. Az sonra Çuki uykulu gözlerle çadýrýn dýþýna çýktý.

Kalap “Biz üçümüz oturup uzun uzun konuþtuk. Biz üçümüz diþilerimizi alýp senden ayrýlýyoruz. Hemen þimdi. Buna bir engel çýkarýrsan karþýlýk vermeye de hazýrýz.”

Çuki “Ýstediðinizi yapabilirsiniz. Ama önce sabah olsun öyle gidersiniz. Sizler ayrýlmadan önce nereye gideceksiniz. Nelerdir planlarýnýz diye meþveret yaparýz.”

Kalap “Peki öyle olsun Çuki.” Dedi. Üç avcý Çuki’nin yanýndan ayrýldý. Biraz uzaklaþtýklarýnda Kalap “Bu Çuki ne sinsidir bir bilseniz. Biz uyur uyumaz sabahý beklemez bizi haklar. O yüzden kimseye sezdirmeden hemen þimdi diþilerimizi uyandýrýp yanýmýza da kuru etlerden alarak ýrmaðýn kenarýnda buluþuyoruz. Hemen þimdi çabuk.”

Lamdap ve Sardubu sessiz ve sakin çadýrlarýna girip diþilerini ve çocuklarýný uyandýrdý. Kalap yanýna haddinden fazla kurumuþ et aldý. Bu Çuki’ye vereceði ceza yerineydi.

Irmaðýn kenarýnda buluþtular. Kalap “Irmaðýn karþýsýna geçersek bizim izimizi Çuki hayatta bulamaz. Çünkü Çuki yüzmeyi bilmiyor. Dedi ekledi.  Timsah tehlikesini göze alamayýz. Önce biz erkekler karþýya geçeceðiz. Sonra çocuklar. Ardýndan diþiler.” Dedi.

O an üç avcý ýrmaða girdi. Hýzlý kulaç atmaya baþladý. Kýyýda girdikleri yerin uzaðýnda ýrmaktan çýktýlar. Koþarak girdikleri yerin karþýsýna geldiler. Çocuklar çok iyi yüzücülerdi. Kolayca karþýya geçtiler. Sýra diþilerdeydi. Üç diþi de ayný anda ýrmaða girip karþý kýyýya doðru kulaç attýlar. Kalap üç diþinin sorunsuz karþýya geçtiðini görünce “Curindi sen gerçekten büyük bir avcýsýn. Bize yardýmýn dokundu. Bize de bir gün görünürsün.” Diye söylendi.

Kafile yeni bir klandý artýk. Neandertallerin ýrkýnýn tükenmeye yüz tuttuðu bu tarihte ayrýlýk yeni klana güç katacaktý. Kimsenin tahmin etmediði neandertal ýrkýnýn devamý onlarla olacaktý.

Trenin içi karanlýktý. Az önce yanan lambalar bir sebepten dolayý kesilmiþti. O ara tek kiþilik koltuðunda oturan Emre’nin yanýndan, vagonlar arasý gezen tekerlekli sehpasýyla satýcý geçiyordu. Dýþarýdan gelen az bir ýþýkla Emre satýcýyý fark etti.

Emre “Bana iki kek ve bir litre kola verir misin?” dedi. Satýcý isteði yerine getirip Emre’ye uzattý. Emre cebinden elli lira çýkarýp verdi.

Satýcý “Üzerimde bozukluk yok. Biraz sonra getiririm.” Dedi. Tekerlekli sehpasýný sürerek diðer vagona geçti.

Vagondaki birkaç koltuk hariç hepsi doluydu. Çoðunu öðrenciler iþgal etmiþti. Kimi erkek kýz yan yana, birbirilerinin kucaðýnda uyuyarak, kimi kulakçýðýný takmýþ müzik dinleyerek, vagonun demir tekerleklerinin çýkardýðý seslerle ilerlemenin keyfini çýkarýyorlardý.

Emre “Nerede kaldý bu satýcý. Yoksa paramýn üzerine mi yatacak” dedi içinden. Ýhtimal vermiyordu buna ama bir kurt içini kemiriyordu. Parasýnýn üstünü alsa rahatlayacaktý. Az sonra ýþýklar yeniden geldi. Emre içinden “Keþke ýþýklar gelmeseydi.” Dedi içinden. Çünkü vagonun penceresinden dýþarýyý karanlýkta seyrederken gelen ýþýðýn cama yansýmasýyla dýþarýnýn görüntüsü kesildi. Diðer uyanýk olan öðrencilerde ayný þeyi yaþadý. Cam kenarýnda oturan diðer yolcular baþlarýný öne çevirmiþlerdi.

Bazen köyden, bazen kasabadan geçiyorlardý. Sokak lambalarý görünüyordu yerleþim yerlerinden geçerlerken. Emre nereye geldik diye cep telefonuna bakýyordu. Cep telefonu hemen tepki veriyor yerleþim yerindeki baz istasyonunun sinyali ile nerede olduðunu anlýyordu.

Yine öyle bir yerden geçerken Konya sýnýrlarýna girdiðini anladý. Emre cep telefonundan Konya yazsýný okudu. Ýstasyona az kalmýþtý. Emre’nin aklý satýcýdaydý. Paranýn üzerini bekliyordu. O an satýcý aðýr aðýr geldi. Vagona giriþ yaptý. Satýcý istifini bozmadan Emre’nin yanýna geldi.

Satýcý “Kola ve iki kek almýþtýn galiba.” Dedi.

Emre “Evet iki kek ve kola aldým. Elli lira verdim.”

Satýcý elini yürüyen sehpanýn içindeki bir kutuya daldýrdý. Ve nihayet Emre’ye alacaðý para üstünü verdi. Satýcý uzaklaþtý. “Oh be.” Diye söylendi Emre.

Sevinçliydi. Sevinci yeni planýndan dolayýydý. Neandertalleri kendi zamanýna taþýmayý düþünüyordu. Her þey istediði gibi gidiyordu. Az önce gözü açýk rabýtada Çuki’nin yanýndan üç avcýnýn diþileri ile ayrýldýðýný görmüþtü. Ayrýlan neandertallerin potansiyeliydi bu. Sýra dýþý gidenin potansiyeli. Hayatta kalmayý seçen neandertallerin sýra dýþý seçimi. Zaten evrim denen þeyde seçimlerin varlýðý ile sürmüyor muydu.

Tren Konya garýna yaklaþtýðýnda sirenini çaldý. Ve tenin hýzý yavaþladý. Sonra durdu. Emre saatine baktý. Sabaha az bir þey kalmýþtý. Emre trenden indi. Ýstasyonun içinden geçip dýþarýya çýktý. Gözüne bir ticari taksi iliþti. Onun yanýna gitti. Ama þoför ortalýkta gözükmüyordu. Çaresizce beklemeye baþladý.

“Ne yapmalýyým acaba. Þoförün gelmesini sonuna kadar mý beklemeliyim yoksa þoförü   arayýp bulmalý mýyým.” Diye söylendi. Tam yürüyordu ki taksinin üzerindeki cep telefonu yazýsýný gördü. Hemen cep telefonundan numaralarý tuþladý. Taksici ile konuþtu. Taksici az sonra istasyon kapýsýndan göründü. Emre’nin yanýna geldi. Taksinin kapýsýný açtý. Önce Emre sonra þoför bindi içeriye.

Yollar bomboþtu. Kolayca üniversiteye yakýn yerdeki bir binanýn önünde durdular. Emre parayý uzattý. Taksiden indi. Taksi uzaklaþtý. Emre arkadaþý Mehmet’i bu saatte uyandýracaðý için heyecanlýydý. Ona sürpriz bir þaka yapmak istedi. Kapýsý açýk olan binadan girdi.

Mehmet’in dairesinin önünde durdu. Zile bastý. Az sonra Mehmet’in “Kim o?” sesi duyuldu.

Emre sesini kalýnlaþtýrýp “Aç polis aç aça aç.” Dedi.

Mehmet kapýyý açýp Emre’yi görünce bir gerilim boþalmasý ile “Sen miydin. Korktum valla. Hiç böyle þaka olur mu?” dedi.

Emre kahkaha attý. Beraberce içeriye girdiler. Mehmet “Sen açsýndýr. Mutfaða gir. Ýstediðini hazýrla. Benim gözümden uyku akýyor.. Yatacaðým.” Dedi. Odasýna girdi.

Emre mutfaða geçti. Tavayý ocaðýn üzerine koydu. Sonra buzdolabýndan sucuk çýkarýp kesip doðradý. Tavaya aktardý. Ocaðýn altýný açtý. Uzun bekleyiþten sonra kahvaltýsýný yaptý. Temizliðini de yapýp boþ olan bir odaya girip yattý.

Emre yataðýnda uyanýnca iki saatlik bir uyku uyuduðunu anladý. Yerinden kalkýp üzerini giydi. Arkadaþý Mehmet’i mutfakta kahvaltý ederken buldu. Mehmet “Kazýda tek baþýna yapamadý herhalde. Sen mi ayrýldýn onlar mý kovaladý?” dedi.

Emre “Tabi ki kendim ayrýldým. Kimse beni bulunduðum yerden kovamaz.”

Mehmet “Þu senin zaman kapýsý açmaný bir türlü kavrayamadým. Zamaný düþünce gücünle mi açýyorsun yoksa bunun için elinde bir cihaz mý var?”

Emre “Elbette düþünce gücümle açýyorum. Ayný þeyleri tekrarlamak istemiyorum ama çok önemli bir planým var. Yalnýz bu kimsenin kulaðýna gitmesin. Üniversite diplomamý alýr almaz klanýmdan üç erkek ve diþilerini buraya getireceðim.”

Mehmet “Herhalde insanlarýn içine þehre salmayacaksýn..”

Emre “Öyle deðil. Diplomamý ý almaz memlekete Ýskenderun’a gideceðim. Onlarý zaman kapsýndan geçirip oradaki kaldýðým Abacýlý ormanýna salacaðým.”

Mehmet “Ne yiyip ne içecek o neanddertaller. Bu sorunlar bayaðý büyük olacak.”

Emre “Benim amacýmda bu. Önce Ýskenderun’daki televizyon kanalýný arayacaðým. ‘Gelin görün Burada yaratýklar var.’ Diyeceðim. Sonra tv kanalý ile durum polise intikal edecek. Ýþ ciddiye binecek. Ardýndan ulusal kanallar devreye girecek. Böylece bilim adamlarýna harika bir konu çýkacak.”

Mehmet “Senden korkulur. Zavallý neandertaller tüylerini kestirse bile dikkat çekici olacaklar.”

Emre “Bir düþünsene neandertal ýrký hala yaþýyor dediklerini. Ve çalýþmalar ilerleyecek. Neanertaller burada çoðalacaklar. Onlarýn doðaya karþý büyük dirençlerini bir bir çözeceðiz.”

Mehmet “O zaman genlerimizdeki bilgileri onlarýnki ile karþýlaþtýrabileceðiz demektir.”

Emre “Dur san bir þey göstereceðim. Ancak hiç korkma.” Emre gözü açýk rabýtaya geçti. Tetragramoton sözlerini fýsýldadý. Odanýn içinde kýrmýzý ýþýk huzmesi oluþtu. Emre “Gel benimle.” Dedi. Iþýk huzmesinin içine girdiler. Karþýdan çýktýklarýnda zaman ve mekan deðiþmiþti.

Mehmet þaþkýnlýkla “Bu ne?” diye söylendi. Devasa büyüklükteki orman aðaçlarý ve yanýndaki ýrmak büyüleyiciydi. Mehmet “Bunu nasýl yaptýn Emre.” Dedi.

Emre “Bunlar daha hiç. Biraz sonra klaným ile karþýlaþacaðýz. Dikkatli olalým. Onlara görünmeyelim. Beni tanýyorlar ama senin varlýðýn onlara þok yaþatabilir. Çünkü beni tanrýlarý büyük avcý zannediyorlar. Ýkinci bir tanrý onlarýn kitabýnda yazmýyor. Dedi ekledi. Çekebilirsen onlarýn videosunu çek. Çünkü sen yaþadýklarýný ancak bu yolla kanýtlayabilirsin. O zaman kimse seni yalancýlýkla itham edemez.”

Ormanýn içinde iki arkadaþ gizlenerek Çuki’nin klanýna yaklaþtý. Emre “Bak þu kýllý olana. Boyu büyük ve iri olan. Baþýnda kurt postu olan. Ona çuki deniyor. O klanýn lideri.” Dedi. Çuki’nin konuþtuðunu duydular.

Çuki “Kaçaklarý en kýsa zamanda bana getirin. Beni býrakýp kaçmak ne demek onlara göstereceðim.” Dedi. Elindeki kuru eti ýsýrýp çiðneyen Cimden ve peþinde Pucul ile Burdusun ýrmaðýn kenarýna geldiler.

Cimden “Irmaðý hýzlý geçeceðiz. Yavaþlamak yok. Timsah belirirse vay halimize. Dikkatli olun.” Dedi Üçü birden ýrmaða girdi. Hýzlý kulaçlarý ile kýsa zamanda karþý kýyýya geçtiler. Sonra ormanýn içinde gözden kayboldular.

Emre fýsýltý ile Mehmet’e “Bu avcýlar kaçanlarý yakalarsa bütün planým gümbürtüye gider. Gerçi baþaramazlar ama olasýlýk diyorum.” Dedi.

Çuki otlarýn arasýnda kýpýrdanmayý ve sesleri iþitti. “Kim var orada?” diye baðýrdý. Ardýndan sesin geldiði yere doðru yürüdü. Emre ve Mehmet gizlendikleri yerden çýktýlar. Çuki karþýsýndan iki tane büyük avcý görünce þaþtý kaldý.

Çuki “Siz iki tanesiniz. Sen Curindi’nin kardeþi misin?” diye Mehmet’e sordu.

Emre “Korkmana gerek yok Çuki. Benim geldiðim yerde çok kalabalýðýz. Týpký sizlerin bir arada olup kalabalýk yaptýðýnýz gibi. Dedi ekledi. Sevgili Çuki klanýndan kaçanlarýn peþine düþmüþsün. Ben onlarý yaþadýðým yere götürmek için seçtim. Onlarý rahat býrak.”

Çuki “Ama çoktan peþlerine avcýlarýmý saldým. Burada kalýr beklerseniz onlarý götürebilirsiniz.”

Emre “Olmaz Çuki. Benim iþim acele. Dedi ekledi. Kaçaklarý beklemek gereksiz. Biz büyük avcýlar iþimizi çabuk yaparýz. Biz gidiyoruz.” Dedi. Emre gözü açýk rabýtaya geçti. Ve Mehmet ile birlikte göz önünden kayboldu.

Kalap nicedir hýzlý yürüyordu. Diðerlerinin söylenmelerine aldýrýþ etmiyordu. “Biz yakalanýrsak Çuki derimizi yüzer post yapar.” Dedi. Çaresiz kafile ona ayak uydurmaktan baþka bir þey yapamadý.

Kaçaklar yokuþ yukarý ormanýn içinde ilerlerken birden bir ýþýk peyda oldu. Ve iki adet büyük avcý göründü. Þaþa kaldýlar. “Yoksa bize yardým etmeye mi geldiniz?” dedi Kalap ümitsizce.

Emre “Size yardým edeceðiz. Hem de yardýmýn en büyüðünden.” Dedi. Gözü açýk rabýtaya durdu. Hemen zaman kapýsý açýldý.  Emre “Beraberce bu ýþýðýn içine giriyoruz.” Dedi. Klan ýþýðýn içine girince Emre ve Mehmet’te onlarý takip etti.

Karþý tarafa çýktýklarýnda yine ormanýn içindeydiler. Mehmet telaþlandý. “Yoksa zaman yolculuðu baþarýsýz mý oldu. Zamanda sýkýþtýk mý. Burasý neresi Emre?” diye konuþtu.

Emre “Burasý benim yaþadýðým yer. Ýskenderun Abacýlý daðýndayýz. Dedi ekledi. Þimdi sen tek baþýna Konya’ya evine dönemezsin. Sana bir iyilik yapacaðým. Þu vereceðim çakýl taþýný avucunda iyice tut. Sonra söyleyeceðim sözleri tekrarla.” Dedi. Taþý Mehmet’e verdi. Emre Mehmet’in kulaðýna gizemli þeyler fýsýldadý. Mehmet gözlerini kapattý. Birden yok oldu.

Emre klanýna “Buradan bir yere ayrýlmayýn. Size yiyecek getireceðim.”

Klap “Senin yaþadýðýn yer mi burasý. Þu uzaklardaki dümdüz su birikintisi nedir?”

Emre “Oraya Ýskenderun körfezi denir. Buradan etrafý seyredin. Ama yabancý birini görürseniz hemen saklanýn.” Dedi. Klanýnýn yanýndan ayrýldý. Emre yürüyerek daðdan indi. Abacýlý kasabasýna girdi. Hemen Abacýlýdaki bir kasaba girdi. Beþ kilo et alýp dükkandan çýktý. Kasap meraklý gözlerle Emre’nin ardýndan baktý kaldý.

Tuna M. Yaþar