ÝNSANLIK          

     Hani her þeye eyvallah da. Ýnsanýz iþte. Koyuyor bir yerden sonra. Elhamdülillah diyemiyor. Belki de o kadar güçlü bir imana sahip olamýyorum hala. Medet umuyorum insanlardan. Herkesin kazýk attýðý acýmasýz bir çaða denk geldi naif kalbim. Daðladýlar da yine de sesimi çýkaramadým. Birine dayanmak istiyor insan. Korkmadan güvenmek istiyor. Caný yandýðýnda aðlayacak bir omuz arýyor. Zaaflarýný anlatmak istiyor mesela. Kullanmayacaðýna inanmak istiyor. Sadece mutluluðu deðil, üzüntüyü de paylaþmak istiyor. Nasýl sevinçler paylaþtýkça çoðalýyorsa, acýlar da öyle azalýyor. Ýnsan dert denizini, dost kayýðý olmadan geçebilir mi? Hayal kýrýklýðý yaþamaktansa boðulmayý tercih ediyor bazen insan. 

    Kötü olmak istiyor. Herkes gibi acýmasýz davranmak istiyor. Yakýþtýramýyor kendine. Ýnsanlýk bu deðil diyor. Yapamýyor yine, kýyamýyor düþmanýna bile. Neden biliyor musunuz ? Çünkü insanlýðýný kaybetmeyi göze alamýyor. Doðrudan vazgeçemiyor. Peki neden insanlar yanlýþta ýsrarcý. Neden benmerkezci yaþýyorlar. Birinin gözyaþlarýnýn sebebiyken nasýl gülebilir ki bir insan. Nasýl bir vicdan ki hiç sýzlamýyor. Oysa ne güzel olurdu dostluklar ebedi, sevgiler daim olsa. Ýnsanlar birbirini satmayý nereden öðrendi ki. Ayrýlýklarý, terk ediþleri bize kim öðretti. Birlikte yürüdük biz bu yollarda. En kötü zamanlarýndý omzumda aðladýn. Þimdi bu nankörlük neden ? Ýnsanlarý anlamýyorum Rabbim. Beni zor zamanlarýnda kullanýp, zor zamanlarýmda yalnýz býrakmalarýna dayanmýyor kalbim. Emek emek büyüttüðüm davamda dýþlanmayý kaldýrmýyor yüreðim. Yine de vazgeçemiyorum insanlara deðer vermekten. Yapamýyorum düþeni kaldýrmadan geçmeyi. Umursamaz olamýyorum dünyanýn kötülüklerine. Yok mu çýkarý olmayan biri. Deðiþmeyecek bir dost, býrakmayacak bir yar yok mu ? Allah korkusu sarmýyor mu bedenleri. Bu kadar katýlaþmýþ mý kalplerimiz. Çocuk çýðlýklarýna saðýr, müslüman katliamlarýna kör olacak kadar... Bize insanlýðýmýzý ne unutturdu ?

       Rumeysa GÜNDEM