ALLAH’I ZÝKRETMEK VE ALLAH’A ÞÜKRETMEK;

     Geçinemiyorum, iþlerim bozuk diyenler kendilerine dönüp bir bakmalýlar. Çünkü Allah zikri unutanlara dünya hayatýnda sýkýntýlý bir geçim yaþatmaktadýr.

20/TÂHÂ-124: Ve men a’rada an zikrî fe inne lehu maîþeten danken ve nahþuruhu yevmel kýyâmeti a’mâ.                                                                                                                                Ve kim Benim zikrimden yüz çevirirse, o takdirde mutlaka onun için sýkýntýlý bir geçim (hayat) vardýr. Ve kýyâmet günü onu, kör olarak haþredeceðiz.

     Zikirden yüz çevirmek; evvelâ bir süre zikir yaparak hidayete ermek, ondan sonra býrakmaktýr. Kiþi Allah'a ulaþmayý dilemiþ, Allah onu hidayete erdirmiþ, sonra Allah'ýn zikrinden yüz çevirmiþse...

     Allah þükredenlere nimetlerini artýrýr;

31/LOKMÂN-12: Ve lekad âteynâ lukmânel hikmete eniþkur lillâh(lillâhi), ve men yeþkur fe innemâ yeþkuru li nefsih(nefsihî), ve men kefere fe innellâhe ganiyyun hamîd(hamîdun).                                                                                                                                   Ve andolsun ki Lokman'a hikmet verdik ki, Allah'a þükretsin. Ve kim þükrederse, o taktirde sadece kendi nefsi için þükreder. Ve kim küfrederse (inkâr ederse), o taktirde muhakkak ki Allah; Gani'dir (kimsenin þükrüne ihtiyacý yoktur), Hâmid'dir (hamdedilen).

     Hz. Lokman'a hikmet verilmesinin arkasýnda onun Allah'a þükretme talebi vardýr. Hz. Lokman daimî zikre ulaþmýþ, hikmet sahibi olmuþ ve þükredenlerden olmuþtur. Bu ayet-i kerime Ýnsan (Dehr) Suresinin 3. ayet-i kerimesiyle kesin olarak alâkalýdýr:

76/ÝNSÂN (DEHR)-3: Ýnnâ hedeynâhus sebîle immâ þâkiren ve immâ kefûrâ(kefûren).                                                                                 Muhakkak ki Biz, onu (Allah'a ulaþtýran) yola hidayet ettik. Fakat o, ya (Allah'a ulaþmayý diler) þükreden olur, ya da (Allah'a ulaþmayý dilemez) küfreden olur.

     Kimi (asla Allah'a ulaþmayý dilemez) küfredenlerden olur. Allah hidayete erdirmeye hazýrdýr ama insan Allah'a ulaþmayý dilemezse küfredenlerden, dilerse þükredenlerden olur. Allahütealâ'ya þükreden kiþi, Allah'a ulaþmayý dileyen kiþidir. Allah'a ulaþmayý dilemeyen ise hiçbir zaman þükretmeyecektir, o hep küfürde kalacaktýr. Þükretse de þükrü kabule þayan olmaz.

14/ÝBRÂHÎM-7: Ve iz te’ezzene rabbukum le in þekertum le ezîdennekum ve le in kefertum inne azâbî le þedîd(þedîdun).                                                                                                                               Ve o zaman Rabbiniz size bildirmiþti ki; eðer þükrederseniz (ni'metlerinizi) artýrýrýz, eðer küfredenlerden olursanýz muhakkak ki azabým þiddetlidir.

     Bütün canlýlarýn rýzkýna Allah kefildir. Bazýlarýna direkt olarak kendisine verir. Bazýlarýna da verdiði kiþilerin kurduklarý iþlerde çalýþtýrarak veya kazandýklarýndan zekat ve bir ile sadaka ve karzu hasen þeklinde infak ederek rýzýklandýrmasý ile verir.

11/HÛD-6: Ve mâ min dâbbetin fil ardý illâ alâllâhi rýzkuhâ ve ya'lemu mustekarrehâ ve mustevdeahâ, kullun fî kitâbin mubîn(mubînin).                                                                                      Ve yeryüzünde yürüyen bir canlý yoktur ki; onun rýzký, Allah'ýn üzerine (Allah'a ait) olmasýn. Ve onun karar kýldýðý (kaldýðý) yeri ve onun emanet (geçici) durduðu yeri bilir. Hepsi Kitab-ý Mübîn'dedir.

     Allahütealâ, bütün canlýlarýn ve özellikle insanlarýn rýzkýný garanti etmiþtir. Bitkiler de dahil olmak üzere her varlýðýn rýzký Allah'a aittir. Ýnsanlar ve hayvanlar, rýzýk almak ve rýzýðý elde etmek ve onu yemek suretiyle tüketirler. Bitkiler, klorofil özümlemesi yaparak köklerinden aldýklarý suyu, güneþin enerjisini ve havadan aldýklarý karbondioksiti kullanarak karbonhidratlarý vücuda getirirler, besinlerini elde ederler. Ýnsanlar da ya karbonhidratlarý ya da proteinleri yerler.

     Bütün canlýlarýn rýzkýný Allah tekeffül etmiþtir. Allah verir. Ama kul, o rýzký elde etmek için harekete geçmeyip de ölümü tercih ederse, o da onun bileceði þeydir. Burada, Allahütealâ'nýn açýkladýðý bir husus var: "mustekarrun" ve "mustevdarrun."

     Bir kiþinin geçici olarak, emaneten bulunduðu yer, mustevdarrundur. Ýnsanlar, Dünya adý verilen bu gezegende geçici bir süre yaþarlar. Ama onlar için karar kýlýnacak yer, mustakar olduklarý, devamlý kalacaklarý yer, cennet veya cehennemdir. Dünya hayatý geçici bir zevkten ibarettir, geçici bir hayattýr ama ahiret hayatý kalýcýdýr. Allahütealâ, dünya hayatýnýn standartlarýna "mustevdar", cennet veya cehennem hayatýnýn standartlarýna da "mustakar" diyor. Ahiret hayatý kalýcý, devamlý olan, stabl olan; dünya hayatý ise geçici bir hüviyet taþýr.

     Mevlâna hazretleri dünya için, “dünya hayatý bir rüyadan ibarettir.  Dünyada servet ve makam sahibi olmak, rüyada define bulmaya benzer” demiþtir.

Allah razý olsun.