Sessizliðe cebelleþiyorum bazen oysaki ses olduðum kadar da ses istiyorum belli ki sesler de kaçkýn; sesler bile uçkuruna düþkün o hegemonyada kaptý-kaçtý sevdalarý görmezden geliyor.

Ýllet ya da somurtuk bazense soluk yine sonlanmasýndan asla haz etmediðim.

Israrcý bakýþlar ve de: tutarsýz gözbebeklerinde yýlgýn bir esaretle etrafýný kolaçan eden nice uðursuz göz. Göze gelenlere edilen bir dua ve sureyi içen nur yüzlü insanlar.

Ýyiden yana seçim bellediðimiz.

Kötüye düþmüþse yolunuz.

Aslýnda iyiliðin de kötülüðün de nabzýný tutan sadece Tanrý.

Beynamaz bilinen münafýk bir gölgeyi kutsayan iblisten yana kim ise dertli yine de kötünün hicvinde tomurcuk açmasýný beklediðimiz bir Aralýk sabahý.

Görüntü itibariyle kýþ.

Yürek nazarýnda sonbahar.

Aslýnda baharýn dökümünde hazan misali çöken o rehavetle kucaklaþmýþ bakir ruhun da iþtigal ettiði umut ve aþk pazarý.

Yolsuz kalandan yoldan çýkana deðin nakþeden irili ufaklý acýlar.

Kaldýrýmda oturan o adam belki de en akýllýmýz ne de olsa vurguluyor tüm gerçekleri noktasý virgülüne kadar.

‘’Kaçýk’’diyenlere inat asla da açýk vermeden elinde ucuz þarap þiþesi ve yerde bulduðu izmaritlerle doyuruyor karnýný.

Bizler hepten açýz. Hem aç hem de aç gözlü yoksa ikisi de ayný anlamda mý, diye düþünüp kendi cümlemi baltalýyorum en azýndan az sonra okuyucuya sunacaðým yazýmýn ilk eleþtirisini yapýyorum belki de son.

Sondan bir evvel, kapadýðým kapýmda nöbete duran siyah köpeði arýyor gözlerim. Öldü ölecek, diyenlere inat yaþýyor inanýlmaz bir azimle týpký kaldýrýmdaki o berduþ adam gibi.

Bir de kadýn görmüþtüm geçenlerde: ne yani, tüm kaçýklar erkek mi olmalý, diyenlere nazire eden o þemsiyeli kadýn ve hava ne kadar açýk olsa da yazýn ortasýnda bile þemsiyesi olmadan dolaþmayan o sarýþýn kadýn.

Bir de mimleyenlerin kulak misafiri olmuþtum ve koca göbekli bir adam tam da laf atarken bizimkine sus be adam, demiþtim içimden belli ki yüksek çýkmýþ sesim ve uzaklaþmýþtý hýzlý adýmlarla.

Kadýnlarýn sohbetine meze ettikleri þemsiyeli kadýn:

‘’Vah, vah… pek de gençmiþ. Ama saçýnýn boyasýný da ihmal etmemiþ hani. Deli meli ama güzelmiþ zamanýnda…’’

Derli toplu görünüþlerine aldandýðým zat-ý muhteremler ve göz temasý kursam bile oralý olmayan asilzadeler.

Kazan kaldýrsam neye yarayacak ya da ben mi kurtaracaðým dünyayý, deme hakkým bile elimden alýnmýþken…

Zararsýz bir hutbe adeta dillerinden düþen ama en zehirli cümleler yine haklarýnda ileri geri konuþulanlar.

Haklarýmýz.

Engelli haklarý.

Zihinsel engelli deyip küçük gördüklerimiz.

Bir uzvunu kaybetmiþ nicesi ve yine hor gördüklerimiz.

Hayvan dediðimiz canlýlar ama yavrusunu öldürmeyen ya da eþine ihanet etmeyen ve aç býrakmayan.

Demokrasi.

Özgürlük.

Ya, düþünce özgürlüðü?

Kanýksanmýþ ne ise peþinden gidenler.

Geçtim.

Bir söze, bir kelama inanýp arkasýný getiren nicesi.

Bir mecburiyetmiþçesine aþaðýlamak ya da farklýlýklarý kusur görenler oysaki içlerindeki aymaz ve nankör istilasýný ruhun görmezden gelip köþe bucak saklananlar belki de göðsünü gere gere baþka bir role bürünüp ahkâm kesenler, yandaþ toplayanlar.

Sandýkça emin olduðumuz.

Emin olsak bile þüpheye düþmemiz gerekip gerekmediðinin bile idrakine varamamýþ ve bilimsel bir tutum olan þüpheciliði henüz bellememiþ zihinler.

Zihniyetler karanlýk.

Görüntü itibariyle aydýnlýk ve makul görüntü sergileyen nicesi lakin sonuna kadar da propaganda yapmayý kendinde hak görenler üstelik yalan yanlýþ ve kulaktan dolma bilgilerle.

Görmediðim sayýsýz insan var son zamanlarda ve nereye gittiðini de bilmediðim hatta sormaya korktuðum hatta ve hatta soracak kimse bulamadýðým.

Gidenler… bir daha dönmemek üzere.

Sevenler… inandýrýcý olmasa bile.

Yüreðinde kara lekelerle evreni ve sevgiyi çarçur edenler.

Tamam: sevgi nasýl ki kutsal ve özel bir mefhum üstelik mecbur da tutulmamýþ yine de neden nefreti ve zulmü tercih ederiz, anlamýþ deðilim üstüne üstük tanýmadýðýmýz insanlar hakkýnda bile ileri geri konuþmayý görev edinmiþ?

O siyah köpek… en son gördüðümün üzerinden fazla zaman geçmedi ki yavrularýna rast geldim dün: annelerine hasret yavrularýn, aslýnda anne köpek de yavrularýna sonsuza kadar hasret düþmüþken bir de kedi gördüm yolun ortasýnda üzerinden defalarca araba geçmiþ.

Görmek var görmek var.

Aslýnda bakýp da görmek istemediðim ne çok þey.

Kalp gözüme yüklendikçe benliðimin aðýrlaþtýðýna tanýk olup bazense hiç var olmamayý dilediðim ne de olsa vicdanýmýn tahammül edemedikleri ve asla bir çözüm getirme imkânýmýn olmadýðý…

Kar kapýya dayanmadan o yavrular keþke bir yuvaya kavuþsa ya da annelerine kavuþsa en azýndan ölümün bazen soðuk olmadýðý iklimler olduðunu düþünüyorum hele ki dünya ve vicdanlar bu denli buz kesmiþken.

Nefreti denemek lazým belki de: nefret soluyup güle oynaya geçirmek günleri ve cehennemde yanmazdan önce de cenneti bu dünyada yaþamak…

Çok þey mi istiyorum?