Online Üye
Online Ziyaretçi
ADAMIN DOĞUŞU
Önce adam oldu
Sonra oluştu evren
Yeniden
Adamda.
Suyun adı kondu
Taşın, toprağın
Bir bir isimlendi varlık
Yaşanan hayat kavranan oldu
Çiçeğe çiçek dendi; çiçek soldu…
Ve saymaya kalktı adam,
varlığı ayrı ayrı
Var olan tek varlık,
varlara dönmüştü artık
Saydıkça arttı sayılar
büyüdü ayrılık…
Kuşlara isim verdi adam,
sonra uçmaya.
Çiçeklere isim verdi ve kokmaya.
Gördüklerine isim verdi bir bir;
görmeye…
Derken kapayıp gözlerini ruha da isim biçti
Böylece şekillerini giydi her şey isimlerden.
Suretlerle çevirdi kendini adam
Surete döndü.
Suret sahibi, sureti gördü.
Yitirdi şekle sığmayanı; söndü özü.
Böyle böyle böldü yaşamı adam
Artılarla kesretti
Vahdeti yitiren benlik, cenneti kaybetti.
Ve şeytan!
Ağzı elmalı o yılan
Diliyle uzattı meyveyi
Elmaya elma dedi adam; dilden tattı rüyayı.
Kattı adı yokluk olan Adem’e
varları Havva’dan şeytan
Ayırdı onu yokluğundan, yoktan.
Bin bir renge büründü birden evren
Bin bir şekle girdi
Her an tükenen.
Geldiğine, hiçliğine dönen.
Ve anladı adam aldanmışlığını
Dedi yok mu olmada bu alem
her dem değişerek;
yoksa var mı sanmada yoku Adem?