Ne bir iz býrakýr ne de hoþ seda,

Nemli duvarlarda sessiz heceler.

Ederken çaresiz, umuda veda,

Sarmalar ruhumu kara geceler.

Kahverengi gözler, hülyalý bakýþ,

Buz kesmiþ gönlüme ýlýk bir akýþ;

Hayal mi gerçek mi, belli belirsiz,

Gül yüzlü gergefe iþlenmiþ nakýþ.

Silinmez bir sahne: savrulan teller,

Arsýzca buseler konduran yeller!

Tutup tutmamakta kararsýz gibi,

Ürkekçe uzanmýþ, titreyen eller.

Bilirim seslensem, duyulmaz sözüm,

Boþluða takýlýp kalmakta gözüm,

Vuslat mý; kim bilir, belki, derim de,

Sükût zindanýnda bulurum çözüm.