Cebimde az bir para,
onunda cimrisiyim.
Gayem yürübüsle gitmek eve.
Ama nasýl yorgunum?
Atlasam mý,
atlamasam mý diye düþünüyorum minibüse?
Huyumda deðildir ya,
Ekseri böyle çok yorgunken tercihimdir.
O da parasýzlýða rastlar her zaman.
Galiba dayanamayacaðým artýk.
Gelirse bineceðim.

“ Ya paramda kýt ama….
Sittir et ya,
yürürüm bir on - on beþ dakka daha. ”
Ýþte arkamda da yaklaþýyor usul usul.
El etsem para dar,
etmesem de bitkinim.
Tamda yolcu indirecek zaman mýydý yanýmda?
Nefiste dürtüklüyor,
az da bir yolum kaldý.
“ haydi oðlu bin “ diyor.
A ha da bindim iþte.

Uzattýðým paraya kaptan þöyle bir baktý.
“ haberin yok mu kardeþim,
indi – bindi zamlandý ”
Bakýyorum tarifeye…
“ ulan o da bu güne mi rastladý? “.






17.05.1999