Online Üye
Online Ziyaretçi
Sen gittikten sonra neler oldu, biliyor musun?
Ağır bir yüke dönüştü sensizlik
çok yoruldum,
oturdum nefeslenmek için,
gideceğim yere varışımı geciktirdim bu yüzden,
yeni ufuklara yelken açamadım…
Seni bitirmek istedikçe beynimde,
bana isyan etti kalbim,
krizler geçirdi;
acılar içinde kaldım,
yıprandım…
Ben hastaneye yetiştirdikçe
inat etti,
seni silmeme izin vermedi…
Şimdi,
ben dil altı haplarına muhtacım,
o ise sana…
Sen gittikten sonra neler oldu, biliyor musun?
Hayat beni
İletişimsizliğin ve yıpranılmışlığın
o tatsız noktasına taşıdı çabucak
ve içkinin şişirdiği gövdemi sırtlayıp
yeni bir başlangıç için,
nehrin karşı kıyısına taşımayı denedim hep;
hem de defalarca.
Oysa o iki zaman aralığında çok değişirmiş nehir,
aynı nehre iki defa girilmezmiş…
Olsun!
Kalbimin hatırı için,
sen dönene kadar,
aksak topal da olsa,
bu yükü taşımaya karar verdim…
Sen gittikten sonra neler oldu, biliyor musun?
Döneceğine dair beklentim asırlar sürdü,
dönmedin!
Bir liman kentinde buldum seni,
izini sürerek,
bir gemiyle gidecekken…
Tam da demir almışken atladım güverteye,
dön bana diyebilmek için,
diyemedim,
bir yabancıyla konuşur gibi konuştun benimle;
unutmayı öyle güzel becermiştin ki,
‘adın neydi senin,” diye sordun;
‘lütfen, unutmayı bana da öğretir misin?’ dedim…
Sen gittikten sonra neler oldu, biliyor musun?
Kalbim dayanamadı kavuşmasızlığımıza,
‘unut gitsin, hersey bitti,’ desem de,
hiç anlatamadım ona unutulduğumu,
hiç anlamadı beni,
tehdit etti,
seni öldüreceğim, dedi…
keşke,
dedim;
hemen öldürsen,
ve kimsenin haberi olmasa.
Son birkaç mısra yazmama izin verdi,
bulabildiğim bir kağıt parçasına
Saçma sapan birşey karaladım iki satır:
“tek başına ölümdür adı
pek hoşuma gitmiyor tadı…”