Hiçbir tümlecin, hiçbir baðlacýn anlýk saldýrýsýna maruz kalmadan, tüm yalýtýlmýþlýðýmý kar bildiðim derin bir peyzajda gönülsüz bir hutbeye rast gelmiþken; ansýz bir çaðrýnýn, günü birlik kývýlcýmýndan kopup geldiðim bir hezeyan iken saklý onca hatýratýn indinde gölgelendiðim kopuk bir coðrafyada yok olmanýn bedelini yine önyargýlarýn taarruzuna denk düþüp, kýrdýðým bir zincirin kopmaya muktedir kaçýncý halkasý isem…

Ýmlerle süslenen ruhsuz cümleler kadar kýrýlganým ve naif bir kelebek kadar asil ve ölümlü þu düþlerin aymazlýðýný kana kana içsem de, külfetin en aðýrý heybemde, insan olmanýn da ötesinde, hissetmek kadar yorucu bir gölgeye denk gelip de kanýksadýðýmdan öte kanýtlamakla sorumlu kýlýndýðým hangi celse ise biteviye soluklandýðým o dar ve karanlýk koridorlarda ansýzýn haykýrdýðým bir çýðlýktan öte yine insanlýk namýna suskunluða bürünmek ise tecellisi bu anlamsýz gidiþatýn.

Yana yakýla ararken anlamýný günlük kaygýlardan uzak kýlýnmak adýna yolum düþmüþken sevginin kutsallýðýný yüreðinde saklý tutan, basireti baðlanmýþ bir duygudan çýkýp yola, çoðaldýðým bir akþamýn güncesinde, sere serpe beyan etmiþken maruzatýný yine insan olmanýn bilincinde, uðradýðým o bilinç kaybý kadar tutarsýz bir izlek, maruz kalmanýn da ötesinde ebedi sürgünden kendimi alýkoyamadýðým.

Çizmeyi aþan hangi beyanatý ise þu günlük iþtigal ettiðimiz beþeri üzünçler: Kâh yalýtýlmýþlýðý kar sayan bir yalnýzlýk iken peyda olan kâh dürtülerin iþgali ile peyder pey ürettiðim/iz insanlýk makamýný haram kýlan düþ sihirbazlarý.

Her düþünceyi baþka alanlara kaydýran ve gündelik sorumluluklarý yok sayýp da esefle kýnarken saðalmamak üzere esir düþtüðüm/üz.

Sükûtun ikrardan sayýldýðý bir mecradan öte, sessizliðin o kutsal týnýsý yine en derinden çalan sessiz þarkýlardan mütereddit nakaratlara her yolumuz düþtüðünde ve tekerrür eden sayýsýz tahakküm kadar acýmasýz.

Sorumlu kýlýnmaktan bin beter sorun addedilen.

Ölüm bir kurtuluþ iken yaþamayý seçmek mi suçu daim kýlan?

Yine de þükür duygusuna sýký sýký sarýlýp, sonsuzluða namzet bir yolculuðun hayali ile ölümü teðet geçmekten aciz þu bedenlerimizde can bulan fani yaþanmýþlýklar ya da yaþatmaya muktedir ama yaþamaktan bihaber.

Anlamsýz týnýsý mý ahvalin, günü birlik kazanýmlar mý, tüm yoldan çýkmýþlýðýmýzý bertaraf eden bir isyan kadar da akla zarar…

Bir milat mý bir yok oluþ mu?

Bir ritüel mi yoksa anbean yaþadýklarýmýzý yok sayýp, yeni baþtan müdahil olduðumuz?

Bir saðanak mý bir sýðýnak mý þu ölgün rahmetini haiz olmaktan da öte konuþlandýðýmýz hangi gönül pýnarý ise yine nefesimizi kesen?

Bir satýr ve ne çok sýr…

Yolgeçen haný oysa her bir imge ya esaretini asla yadsýyamayacaðýmýz onca ikilem iken bizler bir iklimden diðerine seðirtirken üstelik günün tekelinde ve ömrün sarkacý iken savrulduðumuz o boyutsuz sancýyý mýzrap belleyip de, sýðdaki varlýðýmýzý enginlere taþýyan…

Huzur nakþederken, o dinginlik ki ruhun tek gýdasý ve sevgiyle beslenen bir ömrü yâd edip yolumuz düþmüþken çorak bir gönül kadar gýybet ve nefreti rahmet bellemiþ.

Ýnsanlýðýn coðrafyasýnda, aþklarýn tezahüratý ile dirildiðimiz bir mihenk taþý, yine rast geldiðimiz o coþku kadar keyfe keder bir baðnazlýðý týkýþtýrýrken o rahvan buluta.

Aþký mimlemiþken þeytan ve rahmetini sevginin en aðýr yük sayýp, asmýþken kör bir telaþla ipine gök kubbe kadar isyan yüklü iken evren hele ki çatýk kaþlarý o mahcubiyetin ve en kýrýlgan maruzatý yine aþkýn indinde ve bilinmezinde hele ki ruhani bir coþkuyu yok sayan oncasý: Ýnsanlýðý satan bir imleç kadar riya dolu, çeperi kýrýk bir gölge kadar da kayýp…

Yâd edilen hangi mizaç olabilir ki, olumsuzluðun en anlamlý týnýsý yine de bihaber iken o asil ve zarif yüklü taarruzuna sýðdýramadýðýmýz bedelini ve ödemekle yükümlü olduðumuz ölüm öncesi.

Sýradan bir sýra dýþýlýðýn bile boyutsuz güncesi o tamahkâr insan izlekleri ve suskunluðunu mazeret beyan eden bir yalnýzlýk kadar da sýra dýþý bir sýradanlýk…