KÜLLENMİŞ AŞK
Sükunetin, sesime ses vermeyen bir duvar
Bir yanın uzak durur diğer yanımsa gel der
Sana aşk sunan gönül belli ki güven arar...
Bir yanın eyvallah der diğer yanın göz eder
Martı çığlıklarını öpen hırçın dalgalar
Gölgesi kuma düşmüş yorgun gözleri yalar
Sırdaşım Karadeniz beni sözle oyalar,
Suskun kalan sevgili beni kırık saz eder
Belki devası aşkı hatalarla yok ettim
Belki de bu çileyi, bu hasreti hak ettim
Hayat denen defteri yaprak yaprak tükettim
Kitap dolusu şiir elbet senden söz eder
Umutlar gecelere yığılır öbek öbek
Her umutla çığlığa boğulur narin bebek
Yarım kaldı tavana çizdiğim her kelebek
Hasretin baharımı ve yazımı güz eder
Coşari hasretlendi sevdiğinin sesine
Kuşlar bile şaşırdı geri dönmemesine
Yıldırımlar düşünce karların ülkesine
Küllenmiş sanılan aşk, küllerini köz eder
İbrahim COŞAR