Halil Kaya, rakýsýný bitirmiþ, þimdide birayla cilalama yapýyordu ve iyice sarhoþ olmuþtu.

Tanýmadýðý bir adamý oturtmuþtu masasýna. Adam da bedavaya getirdiði biralarýn hatýrý için ona yarenlik etmekteydi.

Halil Kaya, adama, “Adýna ne demiþtin, abi?” diye sordu.

“Alaettin…”

“Ha, Alaettin abi… Benim emekli memur babam… Benim fukara babam… Benim için altý senedir… Tam altý senedir… Yok canýndan para yollayýp… Bu okulu bitirmem için… Anlýyor musun?... Tam altý senedir, yok canýndan… Ya!...”

“Anlýyorum…”

“Anlýyorsun, deðil mi? Ya… Ben kýçýmý yýrtýp… Gece gündüz okuyup… Çalýþýp… Doktora hazýrlamýþým… Anlýyor musun? Diyorlar ki, yok… Sana iþ yok, diyorlar…”

“Vay þerefsizler!”

“Þerefsizler! Hem de ne þerefsizler… Ben þimdi ne derim babama… Abi, ne abi?”

“Alaettin.”

“Alaettin abi… He? Ne derim þimdi ben babama… Nasýl giderim Ayvalýk’a?”

“Gitme anasýný satiim! Kal burda! Buraya gel, hergün kafayý çekelim senle!...”

“Tamam abi… Çekelim… ve de içelim…”

Bira bardaðýný kaldýrdý, adamýnkine çarpýp kafasýndan dikti.

Çek… abi?…”

“Alaettin.”

“Alaettin abi…”

Garsona bakýndýysa da göremedi, baðýrdý. “Þeeef!...”

Ceketinin iç cebinden cüzdanýný çýkarttý, açtý, para gözünden bir kaðýt para aldý.

Hemen yan çaprazlarýnda ki masada bira içmekte olan iki serseri kýlýklý adamdan yüzü ona doðru dönük olanýn gözleri fal taþý gibi açýldý, karþýsýndaki arkadaþýna belli etmeden Halil’i iþaret etti. Öteki adam da dönüp baktýðýnda Halil’in cüzdanýndaki kaðýt paralarý gördü.

Halil Kaya parayý aldýktan sonra cüzdanýný cebindeki yerine yerleþtirdi. Garsona bir daha seslendi. “Garsooon, dedik...”
Alattin, müdahale ederek, “Ne vardý abi? Ben halledeyim,” dedi.

“Sigara alsýn söyle. Sen, ne sigarasý içiyorsun?”

“Ben alýp gelivereyim abi. Ver parayý.”

“Sana zahmet olur. Olmasýn...”

“Olmaz, olmaz. Tekel bayi hemen þuracýkta...Sana ne sigarasý alayým?”

“Eþek hoþaftan ne anlasýn, al iþte biþey... Fark etmez...”

Alaettin parayý alarak birahaneden çýktý. Halil bu boþluktan istifade, küçük su dökmek niyetiyle ayaklanýp, yalpalayarak lavaboya doðru gitti, girdi.

Diðer masadaki iki serseri kafalarýný birbirlerine uzatarak fýsýr fýsýr bir þeyler söyledikten sonra, birisi kalktý masadan, lavaboya doðru gitti. Lavabo tek kiþilik, küçük bir bölmeydi. Adam kapýnýn önüne vardý, kapýsýný týklatarak içerdekini çabuk olmasý için uyardý.
Halil az sonra kapýdan söylenerek çýktý. “Daha yeni girdik herhalde. Adamý iþetmiyorsunuz, bi rahat...”

Serseri, Halil lavabonun kapý aralýðýndayken içeri yöneldi, Halil’le hafifçe çarpýþarak içeri geçti. “Pardon bilader...”

Halil Kaya, adamýn çarpmasýyla hafifçe sarsýldý. “Pardon çýkalý eþek... eþekler... ler çoðaldý...” diye söylenirken yalpalayarak masasýna geçti, oturdu.

Serseri kýlýklý adam, lavabo kapýsýný arkadan sürgüledi, Halil’in cüzdanýný açtý, içinde para olarak bulabildiklerini çýkartýp pantolonunun cebine sokuþturdu, cüzdaný kapý arkasýndaki çöp sepeti içine atarak çýktý.

Arkadaþýnýn oturduðu masaya doðru yaklaþtý, arkadaþýyla göz göze geldikten sonra kalkmasýný iþaret etti. Masadan kalkan adamlar giderek, garsona hesaplarýnýn karþýlýðýnda bir para verdikten sonra sessizce birahaneden çýktýlar. Garson, gidip onlarýn kalktýðý masayý toparlayarak yerine döndü.

Alaettin elinde sigaralar ve para üstü ile birahaneye girdi, Halil’in halini gördükten sonra, para üstü sormayý akýl edemeyeceðini anlayarak paralarý pantolonunun cebine soktu, geldi masaya oturdu. “Malbuþ aldým ikimize de. Uyar mý abicim?”

Halil Kaya, boþ ver, der gibi bir hareket yaparken adam da ona ait sigara paketini açmaya baþladý. Paketi açmayý bitirdikten sonra Halil’e bir sigara tuttu.

“Yak bi cigara abicim.”

Halil Kaya, olur, der gibi baþýný sallayýp, zorlanarak bir sigara aldý paketten, adam da çakmaðýyla yaktý onun sigarasýný.
Halil Kaya, kendini tamamen kaybetmiþ görünüyordu. Adeta alkol komasýnda imiþ gibi, her hareketi dengesizdi. “Þeeefff!...” diye baðýrdý.

Garson bu defa, “Buyur?” diyerek geldi.

Halil Kaya, “Ulan, ben sana hesap diyorum… Dimi?... Diyorum dimi?...” diyerek adamý azarladý.

Garson, “Hesabý mý istiyorsun?” diye sordu.

“Ben… Söyle bakayým…. nece…. hý? Arapça mý…. konuþuyorum, hý?.... nece konuþuyorum?”

Garson tezgahýnýn arkasýna geçti, Halil’in masasýna ait adisyonu bir porselen tabak içinde, birkaç kürdan arasýnda getirip önüne býraktý. “Buyur!”

Halil Kaya, önüne konulan tabaða bakarak, sanki tabakta bir þey yokmuþ da görmeðe çalýþýyormuþ gibi, eðildi, elini uzattý, fiþi eline almayý beceremedi bir türlü, birkaç kere denedikten sonra aldý, gözlerine yaklaþtýrdý iyice, okumaya çalýþtý, okuyamadý, tepesinde dikilen garsona kaldýrdý baþýný; “Bu … Kaç…kuruþ bu?...” diye sordu.

Garson, dalga geçerek, “Onbin kuruþ!” dedi.

Halil Kaya, tepki göstererek, “Ohha!... Çüþ!...” diye baðýrdý.
Garson, aniden öfkelendi; “Ne diyon lan sen! Terbiyesizlik yapma!...” diye çýkýþtý.

Halil Kaya, “Onbin… Ne demek bir onbin lira… biliyor musun sen? Hý?...” dedi.

“Onbin lira deðil! Kaç kuruþ dedin, kuruþ hesabýyla söyledik. Lira diye soruyorsan, yüz lira.”

“Haaa… Kazýk atacaktýn aklýn sýra! Kýzýnca korktun… deðil mi?... Haaa… Kazýk attýrmam… haaa…”

“Tamam. Öde de kapatalým þu hesabý, hadi!...”

“Ödeyecez herhalde… Ödemeyecez mi dedik… öderiz…” diyerek ceketinin iç cebine baktý. Cebinde cüzdaný yoktu. Ceketinin öbür cebine de baktý, cüzdaný öbür cebinde de yoktu. Bir taraftan da çenesi durmamaktaydý. “Nerde cüzdaným?... Hý?...” diye söylenerek ceketinin bütün ceplerine baktý, cüzdanýný bulamadý. Sýra pantolonunun ceplerine geldi, yýkýlmamak için dengesini zar zor bularak onlara da baktý, pantolon ceplerinde de yoktu ne yazýk ki cüzdan…Garsona, “Sen aldýn… Ver bakim cüzdanýmý… Seni gidi seni… sen hýrsýzsýn… ver yoksa karýþmam Haaa…” diye söylenmeyi sürdürdü.

Garson, “Býrak zevzekliði de, þu hesabý öde!” diye çýkýþtý.
Halil Kaya, sandalyesinde düþecek gibi dengesi bozuldu, sonra toparlandý, baþýný iki eli arasýna sýkýþtýrýp kara kara düþünmeye baþladý. Kolunda saati dikkat çekmekteydi. “Hesap yok…. Niye yok…. Cüzdan yok… ya…” diyerek söylenmeyi de sürdürüyordu.
Garson, Alaettin’e; “Kim kaptý ulan bu zibidinin cüzdanýný?” diye sordu.

Alaettin, “Az önce sigara parasý verdi bana cüzdandan abi. Sanýrým, ben sigara alaya gidince bir þeyler olmuþ.” dedi.
Garson, “lavaboya gittiydi þerefsiz…” derken, birden kavradý olayý. “Tabii ya, onlar yemiþlerdir… Aceleyle hesap ödeyip gittilerdi! Kesin onlar yemiþtir…” diye söylendi.

Alaettin merakla, “kim onlar abi?” diye sordu.
Garson, “boþver!” dedi. Halil’e, “Aslaným, hesabý ödemen lazým, yoksa oyarým seni!” diyerek, kolundan görünen saati, el çabukluðu marifet, sökerek aldý. Saati Alaettin’e göstererek, “Hesabý karþýlar mý len bu?” diye sordu.

Alaettin, “Valla abi, götürüp bi sormak lazým saatçiye…” dedi.
Garson, “Soralým bakalým… Atla þuradan otobüse götür saatçiye bakalým, kaç para verecekler…” diyerek saati Alaettin’e teslim etti.

Halil’i çekti kolundan, sýzmak üzere olduðu yerden ayaða kaldýrýp kapýya kadar götürdü, “Sen de, doðru evine git, aslaným. Bi daha da cebindeki parana güvenmeden kafa çekme!” diye azarlayarak onu kapý dýþýna doðru ittirip dýþarý attýktan sonra içeri döndü. Alaettin’ e, “Niye duruyorsun sen hala?” diye çýkýþtý.

Alaettin, “Otobüs parasýný vermeyecek misin abi?” diye sýrnaþtý.

“Dünya kadar beleþ bira içtin gavat. Ayrýca sigaradan artan parayý da cebine attýðýný görmedim sanma... Ses çýkartmadýk ama parayý da alamadýk, bak… Daha, o saati yüz kaðýda okutamazsan, aradaki farký senden alacaðým, onu hesapla sen… Yürü haydi, oyalanma!...”

*

Merdivenlerden inerek dýþ kapýya ulaþan orta yaþlý bir karý koca, dýþ kapýnýn önünde kapýdan girmekle, kapý önünde yýðýlýp kalmak arasýnda bir görünümdeki Halil’i görünce, ona acýyarak baktýlar.
Kadýn, “zemin katta oturan öðrenci deðil mi bu?” dedi.
“O! Yoktu epeydir, memleketindeydi. Dönmüþ demek ki…”
Kapýyla temas halindeyken içerden çýkan adam kapýyý açýnca dengesi bozulan Halil, boþluða düþmüþ gibi içeri doðru altý-yedi adým sendeleyerek, son anda düþmeden toparlanýp çýkan çifte baktý.
“Affedersiniz, özür dilerim, iyi günler, hýk!...”

Halil Kaya, merdivenlere baktý, beþ altý basamaklý merdiveni adeta cambazlýk yapýyormuþçasýna, arada sýrada dengesi bozulup gerisin geriye yuvarlanýverecekmiþ gibi týrmanmaya baþladý.
Dýþ kapýnýn yanýndaki çift arkasýndan ha düþtü, ha düþecek diye bir süre baktýktan sonra, adam karýsýnýn yanýndan ayrýlarak Halil’in peþinden seðirtti. “Komþu, yardým edeyim!” diyerek bir emrivakiyle Halil’in koluna giren adam ona destek vererek merdivenlerden çýkarttý. Zemin kat kapýsýna giderken, bir taraftan da bir þeyler konuþuyorlardý.

“Epeyi içmiþsiniz…”

“Ýçmiþ miyim?”

“Hem de epeyi…”

“Ýçmiþim… Niye içmiþim?... Sor… bakalým… bi…”

“Niye içtiniz?”

“Ya… Bilemedin deðil mi?...”

“Bu saatte, bu kadar içtiðine göre…”

“Ya!...

“Þu ev arkadaþýnýza mý üzüldünüz? Kurþunlandý ya…”

“Cemal …”

“Ýsmini bilmiyorum…”

“Cemal. Onun adý Cemal… Ya!”

“Evet, Cemal’di…”

Halil Kaya, “ kurþunlanmýþ deðil mi? Ama ölmemiþ, deðil mi? Bora, onu öldürmek isteyen adamý öldürmüþ ama, deðil mi?” diyerek, önünde dikildikleri kapýyý incelemeye baþladý. “Ben babamýn karþýsýna nasýl çýkacaðým þimdi, ha?... Ya!... Burasý benim evim… deðil mi?” diyerek pantolonunun cebinden anahtarlýðýný çýkarttý. Anahtarlýktaki anahtarlar arasýndan kapýnýn anahtarýný bulamadý, adam aldý elinden, bir iki denemeden sonra açtý kapýyý, Halil’i içeri sokarken anahtarlýðý teslim etti. “Siz, en iyisi mi, yatýp uyuyun biraz.”

“Teþekkür ederim, Alaettin abi…”

“Alaettin deðil, benim adým Mehmet… Bir üstünüzde ki dairede oturuyorum ben de…”

“Tamam… Alaat… neydi?”

“Mehmet..”

Halil Kaya, “Mehmet abi… Saðol…” diye tekrarladý. Adamýn elini öpmeye kalkýþtý, sendeledi. “Ver elini öpeyim…”

“Yok… Gerek yok… Hadi iyi istirahatlar!”

Adam kapýyý çekerek, merdivenlerden aþaðý inmeye baþladý.
Giden adam kapýyý çekip gitmiþti, ama Halil hala kapýyý kapatmaya çalýþmaktaydý. Kapýyý açýk bir kapýyý kapatacakmýþ gibi epeyi bir ittikten sonra kapattýðýna inanmýþ olacak ki, salona doðru, bir saða bir sola yalpalayarak gitti, salondaki çek yat üzerine yüzüstü attý kendini. Attýðýyla, midesinin bulanmasý bir oldu. “Öððð…”
Elleri üzerinde kalktý, yeni bir öðürme ve aðýz dolusu istifra kaçtý aðzýndan, ani bir refleksle aðzýný eliyle kapatmaya çalýþýp yerinden kalkarak banyoya koþtururdu, ama tutamadýðý istifrasý ellerini de bulayarak gittiði yol üzerine saçýldý. “Öööððð!...”
Banyodan içeri girer girmez klozetin deliðinden soktu kafasýný, öðürdeyerek kusmayý sürdürdü. Hem öðürdemekteydi, hem de söylenmekte. “Nasrettin Hocaya demiþler… Hocam, Öööððð… suratýný sokarsan…. öððð… buraya sokarsan kýçýn gibi… Öööððð… cayizmidir demiþler… öððð… demiþ suratýna sýçayým… Öööððð… adi herif… pis herif… öððð… demiþ… senin suratýna demiþ…” Ýþini bitirerek doðruldu. Üstü baþý batmýþtý. Lavabonun önüne geçti, musluðu iyice açarak suratýný yýkadý, olmadý, kafasýný musluðun altýna soktu, üstü baþý iyice ýslandý. Ceketini çýkarttý, banyodaki kirli sepetine doðru fýrlattý. Gömleðinin eteklerini çýkarttý, düðmelerini çözmeyi denedi, beceremedi. Midesi bir kez daha bulandý, bir daha öðürerek açýk musluðun önüne eðilip istifra etmeyi denedi, bir þey çýkmadý. Bir kere daha denedi gömleðinin düðmelerini çözmeyi, bir türlü çözemedi, tuttu iki yakasýndan, asýldý, düðmeleri patýr patýr kopartarak açtý gömleðinin önünü, çýkarttý gömleði, onu da kirli sepetine fýrlattý. Yerlerdeki kusmuklarý gördü, banyo havlusunu aldý kapýsýnýn arkasýnda asýlý olduðu yerden, onunla yerleri sildi. (güya!) Kapý dýþýna baktý, ayný havlu ile yerdeki pislikleri salonda ki kanepeye kadar düþe kalka sildi, havluyu banyoya götürüp, onu da kirli sepetine attý. Banyodaki musluðu sonuna kadar açýkken unutarak salona döndü, bu defa öteki kanepe üzerine sýrt üstü attý kendini.

*

Okuldan dönen Cemal ve Hülya, dýþ kapýdan girerek zemin kattaki evin kapýsýna gittiler. Cemal, “içerden su sesi geliyor,” diyerek kulaðýný kapýya yanaþtýrdý. “Halil dönmüþ bile…” Kapýnýn zilini çaldý, bekledi. Az sonra bir daha çaldý, biraz daha bekledi.
Hülya, “açsana þu kapýyý kendi anahtarlarýnla!” diye çýkýþýnca Cemal, yeni akýl etmiþ gibi kendi cebindeki anahtarlarý çýkartarak kapýyý açtý. Ýçeri geçtiler.

Ýçeri girer girmez fark ettikleri ilk þey iðrenç istifra kokusu oldu. Cemal, su sesinin geldiði banyoya doðru gitti.
Hülya, eliyle burnunu tuttu. “Aman Allah’ým!” diye bir çýðlýk atarak salona yöneldi. “Aklýma gelen þey olmamýþ olsun, ne olur Allah’ým!...” Salona girdi. Gördüðü manzara karþýsýnda dehþete kapýldý. Telaþ ve korkuyla Halil’in baþýna vardý. “Halil!... Ne oldu? Ne yaptýn, sen böyle be arkadaþým?...” Halil’in üstüne eðilir eðilmez onun aðzýndan yayýlan alkol ve istifra kokusuyla suratýný ekþitti. “Çok içmiþsin, çok…” Þaþkýnlýkla, “hiç içmezdin sen, niye içtin bu kadar sanki?…” diye söylendi.

Halil, gözlerini açarak Hülya’ya baktý. “Ne var?... Bir þey mi var?...” diye mýrýldandý.

Hülya, “Sen içmiþsin…” diye çýkýþtý ona.

Cemal, “Banyodaki çeþmeyi açýk býrakmýþ,” diyerek yanlarýna geldi; gitti, salonun pencerelerini açtý.

Halil Kaya, “Ben içmiþim…Sen içmiþin… o içmiþ… biz içmiþiz… siz içmiþiniz… onlar içmiþler…” diyerek arkasýný döndü.

Cemal, onun bu halini komik bularak neþelendi. “Vay ayyaþ vay!... Ýçip kafayý bulan sensin oðlum...”

Hülya, ne yapacaðýný bilemez haldeydi. Yerlerdeki pisliði görerek temizlik yapmak için, salondan çýktý.

Cemal de Halil’i kendine getirmek için uðraþmaya baþladý. “Gaggoþ, aç gözlerini, kendine gel bakayým... Bu kadar çok içmene sebep neydi be oðlum...”

Hülya banyoya geldi. Bir kap bulup içini su ile doldurdu. Bulduðu yer bezlerini alarak, banyodan çýktý.

Salonda, elindeki bezleri su dolu kapta sýk sýk yýkayarak yerleri silmeye, peþi sýra, kuru bezlerle kurulamaya baþladý.
Cemal, Halil’in baþýnda dikilerek üzüntüyle biraz baktý, kusmuklara bulanmýþ pantolonunu çýkartmak için davranýrken, kýzgýnlýkla söylendi. “Bir gören olsa alkoliðin teki sanýr. Þu haline bak!”
Halil’in onu duymak gibi bir niyeti yoktu.

Onun yaptýklarýndan dolayý Halil rahatsýz olarak sýzmýþ hali içinde mýrýldandý. “Çalma cüzdanýmý!... Hýrsýz… Býrak… Býrak cüzdanýmý…”
Cemal, onu sarsarak, “Cüzdan müzdan yok burada…” diye söylendi. Kemerini çözdüðü pantolonu çýkartmaya baþladý.

Halil Kaya, bir türlü kendine gelemiyordu. “Cüzdanýmý sen çaldýn…. hýrsýz….” diye zor anlaþýlýr bir þeyler mýrýldanýyordu.
Hülya, salondaki temizliði bitirerek su kabýný alýp salondan çýktý.
Su kabýný banyoya getirdi, kirli suyu döküp temiz suyla yeniden doldurup çýktý.

Antreye gelip orada da yerleri silip, temizlemeye baþladý. Hemen sonra sildiði yerleri kurulamaya devam etti.
Cemal antreye gelerek Halil’in ceketi ve gömleðine bakýndý. “Ceketi ile gömleðini nereye koymuþ olabilir?”

Hülya, temizlik yaptýðý yerden, “banyoya baktýn mý?” diye sordu.
Cemal, banyonun kapýsýndan girdi. Orada bakýnýrken ceketi ve gömleði buldu, üzerlerine bulaþmýþ pisliklerden tiksinerek ceplerine baktý. Ceketin cebinden kravatý çýkarttý, bir kenara býraktý. Gömleðin düðmelerinin durumuna baktý. “Kavga mý etti acaba?... Nerede bu cüzdan. Cüzdaný da yok.” diye söylendi.

Hülya, yaptýðý iþleri bitirerek geldi. “Kafasýna su döksek ayýlýr mý?”

Cemal, Hülya’nýn fikrini beðendi, “Gidip getirelim...” Salona gittiler. Cemal, Halil’in koltuk altýndan çekiþtirerek doðrulttu. Yanýna gelen Hülya’ya, “Tut þunun öbür kolundan da birlikte taþýyalým. Ýyi bir duþ yapmayý hak etti bu!” dedi.

Hülya, öbür koluna girdi. Gülümseyerek, “Sarhoþ köpek!” diye söylendi. Birlikte sürükleyerek götürdüler. “Kurþun gibi de aðýr…”
Halil Kaya, “Býrakýn beni... Býrak...” diyerek söylendi.

Cemal de ona söylenerek, “Taþýtma kendini. Yürümeye gayret et biraz,” dedi.

Halil’i çekiþtirerek banyoya girdiler.

“Þu iskemlenin üstüne oturtalým...”

“Otur, þuraya gakkoþ!”

Halil’ i küçük tabureye oturttular, ama o oturduðu yerde bile duramamakta ve habire yere yatmaya çabalamaktaydý.
“Oturduðu yerde bile duramýyor.”

Cemal, “Sen azýcýk tut da devrilmesin,” diyerek onu býraktý, duþu açtý, eline aldýðý fýskiye ile kafasýný iyice ýslattý. Suyu yiyen Halil uykulu durumundan ayýlarak söylenmeye baþladý. “Rahat býrakýn beni! Görmüyor musunuz halimi, hastayým ben...”
Hülya, “Sen hasta deðil, sarhoþsun...” diye söylenirken
Halil onun varlýðýný fark ederek, “o…Hülya kardeþim… sen de burada mýydýn… hýk…” diye anlaþýlýr anlaþýlmaz bir þeyler söylemeye baþladý.

“Nerede içtin bu kadar?”

“Sana ne? Size ne? Ben hastayým. Sarhoþ deðilim... Çok sarhoþum... Yok... Hastayým...” Cemal’le itiþip kakýþmaya baþladý.

Býrakýn beni dedim...” Duþtan akan suyu elleriyle engellemeye çalýþtý. “Islatma ulan kýro... Bak gakkoþluðu bozarým sonra... Ha...” Kendisini tutarak hareketlerini kýsýtlayan Hülya’nýn elinden kurtulmak için çýrpýndý. “Sen ne diye tutup duruyorsun beni be... Çek ellerini... Çek... Cadaloz...”

Hülya, þakacýktan baþýna vurdu. “Sus da otur uslu uslu! Ayýktýðýnda cadalozu göreceksin!”

Cemal güldü. “Ha ha ha!... Hazýr elinin altýndayken kes cezasýný bence...”

Hülya, “Doðru ya...” diyerek Halil’i mýncýklayarak, her yanýný çimdikleyerek, çekerek þakacýktan hýrpalamaya baþladý. “Cadaloz ha... Al bakalým...”

Çok geçmeden kendine gelmeye baþlayan Halil ayaða kalkmayý baþardý, duþu tutarak kendisini ýslatmalarýný engellemeye çalýþtý. “Tamam...Yeter bu kadar... Ýyice sucuða çevirdiniz beni.”
Cemal ve Hülya gülüþ cümbüþ eðlenerek ýslatmayý sürdürdüler.
“Ha ha ha! Dur, donunun kýçýna su deymemiþ. Orayý da ýslatayým...”

“Ha ha ha! Soyun da bir de sabunlayýp keseleyelim seni... Ha ha ha...”

En sonunda duþu Cemal’in elinden kapan Halil onlarý ýslatmaya baþladý. “Adam ýslatmak öyle olmaz. Böyle olur...”
Ýkisi de banyodan kaçarak çýktýlar.

“Ha ha ha...”

“Ha ha ha...”

“Kaçmayýn! Gelin buraya...”

Halil, duþu kapattý, banyodan þortuyla çýktý. Antreye geldi. Salonun kapýsýndan bakan Hülya ile Cemal’e seslendi. “Tamam. Bu kadar þýmarmak yetti,” Kendi kendine söylenerek Cemal’in odasýnýn kapýsýndan girdi. “Sanki þýmarmayý hak ediyormuþum gibi...” Hala sarhoþtu ve þiddetli bir baþ aðrýsý çekiyordu. Yataða uzandý. Kafasýný toparlamaya çalýþtý. Kendi kendine, “Nedir bu baþýma gelenler, Allah’ým!...” diye söylendi.

Cemal ve Hülya odaya gelerek, yataðýn bir kenarýna da onlar iliþip oturdular.

“Kusura bakmayýn ya, çocuklar. Size de rezil ettim kendimi...”

Hülya, sempatiyle baktý, “Rezil filan olmadýn. Tam tersine, her türlü iðrençliðine raðmen çok sevimliydin...” diye kýkýrdadý.
“Çok mu iðrençtim?...”

“O kadar çok iðrençtin ki, midemizi alt üst ettin. Tutamadýk, evin her yanýný kusmuk içinde býraktýk ikimizde...”

Cemal, onun elini avucuna alarak, “Niçin içtin bu kadar, be gakkoþ?” diye sordu.

“Üzüntümden, diyelim... Yardýmcý doçentlik iþini baþkasýna vermiþler.”

Cemal, “Ne varmýþ bunda üzülecek?” diyerek onu teselli etmek istedi. “Doktora yapmýþ adamsýn. Sana iþ mi yok…”

Halil, “Yok iþte iþ miþ…” diyerek itiraz etti. "Asýl, daha önemli bir þey var. Ýçki içtiðim meyhanede, cüzdanýmý çarptýlar. Kimliklerim de içindeydi. Hesabý ödeyemeyince de, garson, saatime el koydu.”
Hülya, “Kavga filan etmedin deðil mi?” dedi heyecanla.
“Kimle? O ayýyla mý? Herif beni ensemden tuttuðu gibi sokaða fýrlatýverdi...”

Cemal, kýzgýn, “toplarýz bizim çocuklarý, basarýz mekaný,” diye çýkýþtý. “Kafasýna geçiririz þerefsizin, dükkanýný!”
Halil, onun dediði þeye izin vermeyecekti. “Yok öyle meyhane basmak falan. Dað baþý mý burasý…”

Hülya müdahale ederek “Karakola gitmedin mi?” diye sordu.
“Yok. Ayakta duracak halde bile deðildim. Buraya gelip, sýzmýþým...”

Hülya, “Kalk haydi, gidiyoruz!” diyerek ayaklandý.
“Nereye?”

“Karakola. Kolundan zorla saat almak da neymiþ... Cebinden cüzdanýný da onlar almýþtýr. Soyup soðana çevirmiþler seni. Mademki dað baþý deðil burasý… Karakolda cüzdanýnla birlikte kimliklerinin çalýndýðýna dair bir tutanak tutturman da þart zaten. Yoksa, kimliklerinin yenisini çýkarttýrýrken büyük problemler yaþayabilirsin. Hem de yenilerini çýkarttýrýrken isterler o tutanaðý... Hemen gidelim...”

Halil Kaya, “Az oturun da kendimi biraz daha toparlayayým” diyerek ona itiraz etti.

Hülya, onu çekiþtirmeye baþladý. “Yok. Bir an önce halletmemiz lazým. Yolda bir kafeteryaya girer, kendini toparlaman için kahve içeriz.” Cemal’e dönerek, “Sen gelmeyecek misin?” diye sordu.
"Gelmesem?

"Görmüyor musun ev arkadaþýnýn halini? Taþýyýver arabanla, hadi kankam..."

Cemal de isteksizce ayaklandý. “Haydi, hep beraber çýkalým madem ki...”

*