Halil, arabasýný Ümmühan’ýn evi önüne çekerek Ümmühan’ýn inmesini beklemeye baþladý ama, boþuna. Kýz kýpýrdamýyordu bile.

“Ýnsene kýzým!”diyerek azarladý kýzý. Ümmühan’ýn umurunda deðildi. Arabayý stop ettirdi, el frenini çekti, indi, dolaþýp, kýzýn ineceði kapýyý açtý, “Buyurunuz, haným efendi!” dedi.

Ümmühan, “Teþekkür ederim!” diyerek indi.

Halil, yeniden þoför mahalline doðru hareketlendiði an, kýz çevik bir hareketle önüne geçti. Vücutlarý birbirine temas ederek, burun buruna geldiler.

Halil, “Ne o? Þimdi de veda öpücüðü mü isteyeceksin?” diye sordu.

Ümmühan da, “Nereye?” diye sordu.

Halil, “elbette ki, evime!” diye çýkýþýnca, kýz elinden tuttu onu, çekiþtirmeye baþladý.

Burada itiþerek, komþulara rezil olmak istemiyordu Halil, “Býrak þu elimi yahu!” dedi.

Ümmühan, “Olmaz! Bize gireceðiz. Sana yemek hazýrlayacaðým!” diyerek daha çok çekiþtirmeye baþladý.

Komþu evlerden birisinde, tülün kenarýndan baþýný uzatan kadýn, kýzýn çekiþtirirken, oðlanýn da direnirken ki komik hallerini görerek güldü.

Gülen kadýn, içerden kocasýnýn sesi,

“Neye gülüyorsun?” diye sorunca,

“Ayþe hanýmýn kýzýyla damadý…” dedi.

(Halil’in Soylu ailesinin damadý olacaðýný bütün dünya biliyordu ama, Halil bir türlü öðrenememiþti!)

“…þimdi birbirlerini çekiþtirirken düþürecekler!”

Gerçekten de, Halil asýlýrken, asýlýrken, kýz, onu birdenbire býrakýverince ‘laaap!’ diye kýçýnýn üstüne düþüp oturmaz mý?
Gülen kadýn, kahkahalarla gülen kadýn oldu.
Ümmühan da kahkahalarla gülen sadist kýz olmuþtu…
Halil, aðlasýn mý, gülsün mü, bilemez halde, oturduðu yerde kala kaldý.

“O kadar çok nefret ediyorum ki, senden! Bu nefretle deðil evlenmek, seni sadece boðmak istiyorum!” diye baðýrdý.

Ümmühan, “Büyük aþklar, büyük nefretlerden doðarmýþ,” diyerek gülmeyi sürdürdü.

*

Ümmühan, ýsýtmýþ olduðu çorbayý ve ‘salçalý yeþil fasulye’ yemeðini, yemek masasýna götürdü. Halil’in önünde ki çorba kasesine kepçeyle çorba doldurdu.

Halil, “Buzdolabýnda ki yemekleri ýsýtýp önüme koyacaðýný söylememiþtin bana! Yemek hazýrlayacaðým, demiþtin…” dedi.

Ümmühan, kendisi için de çorba doldururken, ona, “Laf olsun, torba dolsun!” diyerek cevap verdi.

Halil, bu tekerlemeden hiçbir þey anlamadý. Ne demek istemiþti þimdi bu cadý? “Yani fuzuli konuþuyorsun mu, demek istiyorsun bana?” diye sordu.

Ümmühan, “Bilmiyorsun. Bu yemekleri de ben hazýrlamýþtým, yiyen olmadýðý için, on gündür buzdolabýnda duruyorlardý…” diyerek kýkýrdadý.

Halil, çorbayla doldurduðu kaþýðý bir an aðzýnýn önünde tutarak tereddüt yaþadý, sonra þöyle bir tadarak aðzýna deðdirdi.

Ayþe Haným geldi mutfaða, gençlerin önündeki yemeklere baktý, “Kýzým, niye yoðurt da koymadýn?” diye sorarak, buzdolabýndan çýkarttýðý yoðurttan birer tabak içinde önlerine koydu.

Halil, elindeki çorba kaþýðý ile yoðurttan alýp, onu yemeðe baþladý.

Ayþe Haným, “Bu deli kýz sabah giderken, Halil’i öðlen yemeðine getireceðim, yemek hazýrlamayý ihmal etme, diye tembih edip, gitmiþti. Ben de, senin, salçalý taze fasulye yemeðini sevdiðini bildiðim için…”

Halil, kadýnýn konuþurken, bir taraftan da üstündeki kýyafetlere takýldýðýný hissediyordu. Kadýn, oðlunun kýyafetlerini tanýmýþ olmalýydý.

Ümmühan da fark etmiþti annesinin bu takýntýsýný. “Anneciðim, Halil’in yazlýk pantolon ile tiþörtünü beðendin mi? “diye sordu.

Ayþe Haným, “yeni mi aldýnýz?” diye soruyla karþýlýk verdi.

Halil, tam olanlarý anlatmak üzereydi ki, Ümmühan, “Hani sahil yolunda ki iþportacý tezgahlarýnda ne alýrsan üç lira, beþ lira diye satýþ yapýyorlar ya? Oralardan, ben seçtim…” deyince,

Kadýn, “Daha þimdiden kurmuþlar mý o tezgahlarý? Demek, sezon baþlamýþ bile. Ben, daha yazýn geldiðinin farkýnda deðilmiþim…” diye mýrýldandý.

Halil, karþýsýnda piþmiþ kelle gibi sýrýtmakta olan kýza sempatiyle baktý. Kafasýnýn içinde, Sarýmsaklý’daki çay bahçesindeyken kýzýn söylediði sözler yankýlandý : “Sen de beni seversin, nasýl olsa!... Bak… bugün azýcýk azýcýk baþladýn bile!...” Galiba, daha bu ikinci görüþmelerinde bile bu kýzý azýcýk azýcýk sevmeye baþlamýþtý… Çorbadan da yemeðe baþladý.

“Eline saðlýk, Ayþe teyze! Çok lezzetli olmuþ,” dedi.

*

Halil, kapýdan çýkarken, defalarca teþekkür etmiþti. Sokaða çýktýðýnda döndü, bir baktý eve doðru. Ümmühan, pencereye yapýþmýþ, onun gidiþini seyrediyor, bir yandan da iþaretlerle bir þeyler anlatýyordu. Halil, onun iþaretlerinin, iþaret literatüründe (Ümmühan’a göre,‘anlatýmbilim’de) “Yarýn sabah erkenden tependeyim, haaa!...” demek olduðunu çok iyi anlýyordu.

Arabasýna binip çalýþtýrdýktan sonra, fark etti ki, o da gözlerini kýzýn baktýðý pencereden alamýyordu. Hatta, arabayý hareket ettirdikten sonra da beþ-on metre kadar, yola hiç bakmadýðýný, sürekli o pencereye baktýðýný fark edip birden irkildi. “Ýyi ki, bu arada önüme bir canlý çýkmadý,” diye düþünerek þükretti!

Arabasý ile hemen bir ev ötedeki kendi evlerinin önüne yanaþtý, park edip indi.

*