B ı r a k  hırslarını,yumuşa h e l e,
Görürsün  çevren de, sevgi  selini,
Kafa yaran bir taş,oldun çok sene
Yanında gördün ,mü  dost ellerini.
            Senden uzaklaştı,fazla algınlar.
                                                              Bazen dikenlikte,göz yummaktasın,
                                                              Yerin  değişkendir, gezgin durumda.
                                                              Kireç topraklardan,gül ummaktasın 
                                                              Kimsecikler  olmaz  h i ç umurunda.                                                                                          Umursuz olamaz,b i l g i dolgunlar.
Elindeki v e r i r h u z u r u  her an,
Adaletsiz olma,k o r u  h a k k ı n ı.
Böyle kurtulursun,ancak vebaldan
M u t l u  e d e r isen,şayet halkını.
         Tatmin yolu bulur,gönlü yorgunlar.
                                                               S o n b a h a r  yaprağı,sarıya döner,
                                                               Ne y e ş i l i  kalır, ne de  k o k u s u.
                                                               Kirli t o p r a k l a r d a,yaşamı söner
                                                               B i t m i ş t i r  varlığı, kokar odunsu.                                                                                        Yeni bir baharı,b e k l e r tohumlar.

Kışa dönüşmeden,g ö n ü l  iklimi,
Sevgilerle  b e s l e, güzel  kalbini.
İ ç i nde y a s e m i n ,açılsın yeni
Kırma insan denen,son bir taneni.
         Hep huzurla yaşar,aşka dolgunlar.         
                                                               Çirkin manzaralar, karartır gözü,
                                                               Mevcut güzelliği,hep siler geçer.
                                                               N e f i s  görünümler,gıcıklar özü
                                                               İnsan olan i n s a n, insanı seçer.
                                                                            Karanlığın nuru,r u h ç a  olgunlar.
Naz sevgiye davet, gülün benzeri,
Dozunu koruyan,g ö n ü l  kazanır.
Fazla n a z edenin, s i l i n i r  yeri
Cilasız   yürekler, hemen tozlanır.
           Tehlike yaratır,büyük salgınlar.  
                                                             Bin bahar görse de, yeşermez taçlar,
                                                             Yapıları s e r t t i r,d u y g u l a r ı yok.
                                                             Sen de bir toprak ol,doysun tüm açlar
                                                             Çiçek' li yürekler,k i n d a r l ı ğ a  tok.
                                                                       kalmasın  dünyada, ruhu solgunlar.
.................................Hazan bah.1.cilt.say.171.........13/ 10/ 1996..........................  
( K L A S İ K Şiir başlıklı yazı Özçiçek tarafından 31.10.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.