Belki...
Belki diyordum
Masumca ümit ediyordum
Çile ve cefa için sabredip bekliyordum
Düşlerin, hülyaların insicamında nefesleniyordum
Zor ve meşakkatli bir hayattı, şans çok uzaktı biliyordum
Ama yine de nasibin, azmin, samimiyetin, vecdin umuduyla yaşıyordum
Kim ne derse desin yılmıyordum, demek ki takdir böyleymiş diye sessizce serinliyordum
Mustafa Cilasun
