KALEM’İM
Sıladan
ayrılıp yâda düşünce
Kemirir
beynimi hasret düşünce
Bir
sızı saplanır inceden ince
Onunla
yazarım ben selamımı
Bu
yüzden severim ben kalemimi
Oda
benim gibi gözü yaşlıdır
Ne
söylesem yazar ağır başlıdır
Yarda
onun gibi kalem kaşlıdır
Böylece
çekmiştir hep nazarımı
Kalem
mamur etti bağ gülzarımı
İlham
gelmez ise ne yapsın kalem
İçinde
saklıdır koca bir âlem
Biterse
mürekkep bırak ben ölem
Kalemim
küserse kaz mezarımı
Onunla
yazarım efkâr zarımı
Mavisi
siyahı çeşitli rengi
Dünyada
kalemin bulunmaz dengi
ŞİİR
yazar isem bulur ahengi
Dökerim
kâğıda yakan harımı
Kalem
söndürüyor Yürek narımı
EVRENİYİM
kalem çeker kahrımı
Yazar
dindiririm gönül ağrımı
Ondan
ayrı kalmak yakar bağrımı
Kalemi
sevmemek akıl kârımı
Uğruna
veririm bütün varımı