ağlıyorum..
bir ömrün
bir aşka adanmışlığıyla
bir adak mumu gibi yanıyorum...
her akşam
bir sokak ortasında öldürülüyorum
cesetimin üzerine gazeteler seriyorlar,
başucuma insanlar toplanıyor
kan oluyor her yer,
katilimi soruyorlar
kimse söyleyemiyor, katilimin sen olduğunu
cesetim öylece kala kalıyor orta yerde,
yokluğundu beni öldüren,
yokluğundu beni sokaklara düşüren
yokluğundu gözlerimden kurak iklimlere su taşıtan
yokluğundu yüreğimi kana bulayan
Ben öldüm,
şimdi ölümü bir konteynıra atın,
atın ki,
kalbimi kıranlar
binlerce yıl daha yaşasınlar...
Melike Melis / İstanbul
28 Eylül 2013
