Birgün İftar Gerekir...
Yalnızlık Allah'a mahsus, gariplik boyun
büker
Her
can için bir fedâkâr, vefakâr yâr gerekir.
Hakikatli dost arayan, gönüllere gül
diker
Kem kelam etmeden fîrar, dile ayar
gerekir.
Seyreyle şu kâinâtı, gör ne müthiş,
mükemmel
Eksik kalır teşekküre, her ibadet her
amel
Gafil uzak tefekküre, utanmıyor müptezel
Bunca nimet varken inkâr! İnsanda ar
gerekir.
Derdi nimet olur kula; kul, gaye ne bir
bilse
Sırra kapı aralanır, Hakka boyun eğilse
Çektikleri yüktür kalbe, aşk, ilâhi değilse
İblisse insana hünkâr, kalbe mezar
gerekir.
Amel kabı günah dolu bencileyin fakirin
Geç anladım kıymetini müsbet olan
fikirin
Sanırdım ki sonu cennet her sûfinin,
zâkirin
Öğrendim ki usulü var; sinede har
gerekir.
İman
ile varır beşer itibara, onura
Secdelerin
izi düşer yüzlerdeki o nûra
Ruh
bedene üflenince say ki kalktık sahura
Kafes
cana gelince dar; birgün iftar gerekir!
Mecit AKTÜRK