Kalktým yine bu sabah vapur sesinde,

Haykýrdým bulutlara içimdeki güvercinleri.

Oltasýna takýldýðým hayatýn parmak ucunda arþýnladým sabahý,

Soðuk suya düþen suretimin günaydýnlarýný sildim kalp yazmasý rüyalarýmla.

Bir þarký tadýnda demlediðim çayýn siyahýnda karýþtým kahvaltýya,

Uzak düþlerin kadeh izinde ayýlmaya çalýþmak bu olsa gerekti;

Yalancý günün rutin gün doðumunda,

Biraz söylendim biraz içerledim mektup yorgunluðunda.

Salýncak mýydý yoksa gökyüzüne tutunan gözlerim ?

Hani akþamdan kalma yýldýz gibi.

Ön sözüyüm yazýlacak kitabýn, finaliyim belki de orta oyunun;

Ne farkeder ki bendeki, bense figüran.

Sýkýþmýþ kavanoz kapaðý gibi ne saða ne sola,

Kafasý hep duman.

Oturup yazsam baþtan herþeyi olmazdý belki yazdýklarým,

Kalsam dünde “þiir”  kalmasam  “boþ”;

Ýki ucu papatya iþte mecaz kývamýnda.

Yan yana geçen hüzünler,

Koyun koyuna yatan özlemlerdi kalemi traþlayan,

Hiç kendine iyi bak diyemedim.

Dibe vuranlar ne þanslý.

Karanlýk kuyulara çadýr kuranlar,

Sýðmaz hiçbir zaman kabýna, doymaz yalnýzlýða.

Parçalý bulutlu sözlere kaptanlýk etmek zordur zorluðunu bilene.

Aþýkým, meþkim, sevdalýyým, yalnýzým,rüyayým kendime.

Çünkü

Seviyorum güneþ tadýnda,

Özlüyorum yýldýz yalnýzlýðýnda.

Kahvaltýya düþen naðme gibi görünse de,

Ben her gece hamileyim.

Yalnýzdýr þair, öksüzdür belki de yetim.

Özü,

Gözündeki utangaç yaþlarda saklý olan her þair kalbinde hýçkýrýktýr.

Öyleyse,

Günaydýn gece, iyi geceler güneþ…

Bülent KAYA     

Ýstanbul/05/07/2013