Dön artık
Adın dilimde asılı kaldı
Unutmak mı seni
Aklım bu sevdanın esiri kaldı
Canı boşladım şu zavallı bedende
Gittiğin yolar seni değil
Beni benden aldı
Dön artık
Tende kışladı bu arsız zulüm
Ruhumu bekleyişlere saldı
Dön artık
Geçtim yokluğundan kayboldum
özleminde
Devirdim kirpiğimi, uykuları yaktım
gözlerimde
Sabaha
güldüğüm her an birbirinden de sefil
Bir tebessüm ki gamzemde kapkara bir çöküşe kefil...
Seni saklayan şehrin
Yüzüme düşen puslu rengidir
İçimdeki karanlığın
Bitmek bilmez
gecelerle ahengidir..
Dön artık
Vedaları uçurdum kumruların kanadında
Kırıldı umut dalım soldu son yaprağımda
Güz düştü nefesime çıkmadı bir an sesim
Hüsranım sanki düğümlendi boğazıma
Sustukça ağladım
Ağladım
Ağladıkça düştüm bir kederin çıkmazına ...
Gözyaşım yetmedi bazen
Bağrımdaki yangının közlerine
Bir damla sen bulamadım
Nehirleri usandıran
gözlerime
Dön artık
Bir buruk yürektir acımadan beklettiğin
Beklettikçe böyle ruhumdur eskittiğin
Bir yaralı türküdür sensizliğin ezgisi
Kırık bir sazla çalıpta söylettiğin
Dön artık
Kendimi bulayım kaybettiğim yerde
Yeniden başlayayım bittiğim yerde
Bekliyorum hâla bıraktığın yerde
Dön artık
Yaşamıyor bırakıpta gittiğin
Bilesin ki ,gölgendir
ölüme terkettiğin ...
Dön artık
Yankılansın sesin
gecenin tenhasında
Seviyorum hâla seni bir
İstanbul tadında...
01 Temmuz 2013
k@lbinin £lind£ k@l£m ols@
Arzu Karadoğan
