Bir can, cananýndan ayrý düþerse,

Yiðidin içinde hep yasý kalýr.

Umutlar tükenip, yürek deþerse,

Habersiz gidenin kir, pasý kalýr.

Gözyaþlarý her gün yürek daðlarsa,

Canan dizin dövüp yalnýz aðlarsa,

Kaderine küsüp kara baðlarsa,

Dilinde elbette hep susu kalýr.

Sanýr ki hiç kimse duymaz aðýdý.

Bir kenara atar, kalem kaðýdý.

Birileri derse yürek soðudu,

Coþkulardan uzak, tiz sesi kalýr.

Bir özlem türküsü düþerse dile,

Ölçülemez olur, yürekte çile.

Alnýndan vurarak düþürsen bile,

Geride yiðidin en hasý kalýr.

Yollar da unutur böyle gideni.

Gönül zor baðýþlar kinler güdeni.

Baðýþlamak zor ya, veda edeni;

Gidenden geriye nefesi kalýr.

Dostelini senden ayrý görürsen,

Eðer düþtü ise, tutup sürürsen,

Ýçimi acýyla, böyle bürürsen,

Gönül daðlarýmýn bu sisi kalýr.