Aklımı kurcalarken, yılların kumkuması,

Çekilip bir köşeye, sızamadım arkadaş.

Baktım ki yanılmışım, ben bilgi fukarası,

Olan biten ne varsa, süzemedim arkadaş.

Bazen içim doluydu, isyan etmek istedim,

Biraz burun bükerek hiç, unutma küs dedim,

Hatalar içindeydim, bazen de sendeledim,

Çizgilerim belliydi, azamadım arkadaş.

Nasıl olsa yazardım, elimde vardı kalem,

Yıkılıp yakılarak, anlatılır bu âlem,

Oysa doğruyu bulmak, budur bütün meselem,

Doğrudan başkasını, yazamadım arkadaş.

Riyakâr olanların, sökmeliydim dişini,

Ve hatta yalan yanlış, kurdukları düşünü,

İnsana dil uzatan, iblislerin başını,

Yine de insan dedim, ezemedim arkadaş.

Her gördüğüm rüyayı, şer işlere yoramam,

Belaların içinde, kendime pay aramam,

Velhasıl kalbim yufka, kimseleri kıramam,

Âdem hiçliğe talip, kızamadım arkadaş.

Âdem Efiloğlu