Sanrılı bir vaveyla: katıksız hüznün bekâreti saklı göğsünde şairin ve ilhamın tininde doğar güneş: o gün batımı ki aşkın haresi ve şairin hanesi saklı cennet bellediği anne yüreğinde sadık kaldığı kadar Rabbine, sevgidir menşei yüreğinin kopçasında saklı imgeler ve bir gönül tezgâhı adeta zılgıt yiyen şiirler…

Ah, rengi yitik gün bitiminde saklı yıldızlar

Mehtabın doğumuna tanıklık ettiğim kadar

Var:

Saklı tuttuğum umudun bekası nasıl ki saklı ömrün çitinde

Çift gördüğüm hayaller

Uyruğumdur sevgi

Ulağım kalem

Şiirin doğasına teslimiyetim

Kürediğim içim dışım ve koca âlem…

Kocamış şiirlerden değildir yazdıklarım…

Dumanı tüter üstünde

Rengi soluk değildir dualarımın

Sığınağım Rabbin Dergâhı

Kutsandığı kadar hüzün

Kurada çıkan bir şiir daha

Amortisi yok kalemin

Dağılsa da zihnim

Bir arada tuttuğum duygularım

Bazen semiren bir öfke

Otağı kurulan zulmün fermanı

Mazlum yüreğimin atan dikişleri

Sökün ettiğim kadar yüreğin hanesinden

Tekil bir kimlikten uzanırım çoğula

Kanıksadığım kadar yalnızlığımı

Issızlığım son bulur annemin varlığında

Menşei nedir sahi şiirin?

Bir sözcük huzmesi değil sadece

Bekası ömrün barikatlar kurduğum

Varsın olsun dağınık önüm

Arkamı kollayan Rabbime teslimiyetim

Uyruksuz acıların uleması

Aşkın karekökü duyguların ulağı

Kalemin nezdinde sökün eder huzur

Yerin çekimi

Bazense yerle yeksan olmuş mabedimin bahçesi

Duvağım yırtık

Dalağım da yok artık

Dalaşsa da zalim denen mahlûkat

Delişmen rüzgâr söktü beni yerimden

Dalkavuğum kalem

Delicesine sevdiğim evren

Devşirme acılar batağı

Bense geçirdiğim her atağı

Şiire bandığım kadar atıl yüreğimi

Kabımdan taştığımın ertesi

Hızır’dır yetişen sağ elimde saklı

Huzurun ayak sesi

Açtığım dua kitabı ve kutsalımın izi

Salgındır hüzün

Varsın olsun…

Seyyahtır gönlüm

Sevdiğim kadar varım

Yokluğuma binaen

Kürediğim her yeni gün

Aşka biat serildiğim şu zemin

Makamım aşk kulağım kapıda

Elbet varacaktır mutluluk haneme

Elbet ereceğim ben de bir gün hidayete…