Hüznü revnak, payidar ve devasa

Heybeti ulu çınarın gölgesine sığınmış

Bakir ruhumun fısıltısı.

Kasvete dönen gecenin tedirginliğinde,

Yoldan çıkmış duygular kadar kaskatı,

Hanidir seyrelen ömür güncesinin

Dalgın yapraklarında süzülen nazlı nazlı,

Kâh kırık bir dünün nakaratı,

Kâh gönlün rağbet ettiği özlemin en isyankâr notası.

İstila edilmiş bir benlik kadar tamah yüklü

Koynuma aldığım düşlerin yalıttığı

Bir sızıdan dem vuran isyanın kim bilir

Hangi kayıp rotası…

Gölgeler, delirmiş akşamların en sancılı yoksunluğu;

Gömülü başım en derine ve usulca dinlerken sensizliği,

Sondan başa dönerken yavaşça.

Hangi sokak, kaybolmuşluğumun çıkmazında bitiş;

Hangi son, başı olmayan yalnızlığımın kuytusundaki

O terk ediliş

Ve hangi ben aslı astarı yükümlü kıyıların

Hükümlü sorumsuzluğu kadar tamahkâr…

Mütereddit bir ömrün isyan yüklü gölgelerine

Yaptığım tek bir rötuşta saklı işin aslı,

Bir gölgede yitiğim

Bilindik bir aşkın neferiyim,

Bu mudur sakil kimliğim kadar

Dokunulmazlığı akla zarar

Ceberut bir ruhun eşkâline yığdığım

Töhmet altında sayısız imgeye sığdırdığım

Dokunaklı mizaçların tantanası.

Güncemi istila eden tedirgin kelimelerin

Dokunaklı taarruzuna yüklediğim anlamsızlığın

İsyanında sığıntı ve ritüel bir imgenin

Gönül koymuş isyanında,

Kayıp ritmimin tevafukuna gizlediğim

Bir ganimetmişçesine.

Hiçlik makamında çalan kayıp bir şarkının

Efkârında kaybolduğum hele ki isyanı

Yâd edip derinlerdeki kaybolmuşluğumun niyazında

Kâh savruk kâh yalıtılmış bir neşeyle

Soluduğum hangi cümle ise sığındığım,

Hangi gönülse kapısını çaldığım.