-Dicleciðim sen Fýrat’ýn yanlýþlarýný görmedin mi hiç?

-Onu o kadar seviyordum ki fýrsatým yoktu baþka þeye… demiþti bir kez konuþtuðunda. Bir daha konuþmamýþtý asla!

Siz hiç týka basa sevdiniz mi yârinizi… Ýçinizi onun varlýðýyla doldurdunuz mu asla? Bir yalanla ömrünüzü yerle bir ettiniz mi? Bir yalanla yaralandýnýz mý? Onu sevmekten gayri bir iþle iþtigal ettiniz mi? Bu esnada doðrularýný güzelliklerini büyütürken yanlýþlarýný ve çirkinliklerini ihmal ettiniz mi? Sahi aþkýn gözü kördür, bunu ispatladýnýz mý yaþamýnýzda?

Dicle nehir saçlýydý, yeþil gözlüydü, köylerinin yanýnda bir yýlan gibi kývrýlýp akýp giden nehirden almýþtý ismini. Boydan boya akardý Doðu’da, yaþardý boydan boya Dicle! Saftý Anadolu gibi, duruydu Dicle gibi, yüce gönüllüydü Aðrý gibi. Dicle’ydi, dilediðinceydi yaþadýðýný zannederdi her þeyi. Ah Dicle adýný aldýðýn nehir canýný mý alacaktý? Suyunda yýkandýðýn nehir cansýz tenine gasil mi olacaktý?

Yaþý 15’ti henüz!

Sevmek hiç bu kadar güzel olmamýþtýr yeryüzünde. Hiç bu kadar mana kazanmamýþtýr yâr yüzünde! Doðu, Doðu olalý görmemiþtir böyle bir güzellik ve yaþanmamýþtýr böylesine tutkulu bir aþk! Ah Dicle, sen de akýp gider miydin baþka coðrafyalara, sýnýrlarý aþar mýydýn adaþýn gibi bu aþkta! Dicle bir vaktin güzellik þahikasý, yüreklerin ardýna düþüp güzelliðiyle arýndýðý, seyri güzel olup hasreti zehir olan hatunu. Dicle Doðu’nun hayat veren, renk katan, mis kokusu saçan can suyu! 15’inde daha körpe kuzular misali, yavru ceylan gözlü… Sen de akýp gidecek miydin kuru bir yaprak gibi suyun üzerinde sonsuza.

Elinde testisi pýnar baþýnda, baþýnda yaþmaðý, yanaðýnda beni! O ben ki uðruna savaþlar çýkar, o nokta ki sonuna geldiði cümleyi þad eder.  Bir gün pýnar baþýnda bir delikanlýya iliþir gözü. Oralý deðildir bu delikanlý,  onlar gibi bakmamaktadýr onlar gibi gülmemektedir, onlar gibi giymemektedir! Görmez olur baþkasýný, açmaz olur baþkasýna kalbini, kokmaz olur bir daha aðyara. Gönlüne bað olur o bakýþ, ömrüne çerað olur o sözler, yüreðine dað olur bu aþk. Ve gelip Fýrat olur müþahhas!

Lime lime olur Dicle, damla damla olur, parça parça olur her geçen gün. Aþk illeti onu mahveder, hüzne salar, yemeden içmeden keser. Onulmaz bir yara olur hep taze kalýr, açýk kalýr, kanlý kalýr. Yanlýdýr bu aþk, tek taraflýdýr sanki tek yönlüdür. Fýrat bir civandýr, düþtü mü yola herkes hayrandýr. Kem gözler fettandýr ona karþý, ahu gözler meftundur ona!

Dicle’nin bakýþlarý ökseye tutulmuþ bir kuþ gibi gelir takýlýr Fýrat’ýn iri kara gözlerine. Kaþlarý bu karalýðýn önemine iþareten daha karadýr. Dicle o kara gözlere yuva yapan kuþtur, Fýrat o yuvaya ev sahibi olandýr. Ah Dicle, sen sus gözlerin konuþsun yeter. Sen sus gözlerin haykýrsýn aþkýný. Deðdiði yeri yakan, yaktýðý yeri kül eden, deðil mi ki þimdi Fýrat’ýn bir nazarý dahi seni kendine kul eden. Güzelliðini pul eden, seni yok eden, hiç eden!

Ah Fýrat, bir yaný deli akan bir yaný durgun olan adam! Dicle’ye dert olan, aþk satan, meþk katan Fýrat! Aþkýn insan hali, somut remzi, hayalin yerdeki resmi. Aþkýn et ve kemik hali… Dünya gözüyle yansýyan resmi. Aþkýn yalan adý Fýrat!

Dicle’nin yüreðinde baharýn daðdan akýp gelen kar sularýnýn canlýlýðý ve saflýðý vardýr. Bu yüzden berrak bir aþka gark olur. Ah Dicle, bir su gibi akýp giden yârin yüreðine. Kanýp giden sevdalýsýnýn gözlerine…

Ah Fýrat, aþkýn erkek kahramaný, hüznün baþka bir adý, anlamdaþý acýnýn, kahrýn temsili karakteri! Fýrat suyu kan akar çünkü orada Dicle kanar! Dicle bir yeþil gözlü ceylandý aþkýn doðusunda yaþayan, Fýrat ise boz bulanýk akan ve Dicle’nin nazarýnda onunla uzayýp giden bir ömürdü hayran olan. Ýki farklý kaynaktan akýp gelmiþlerdi yaþama ve buluþmak için nice çileleri tümsekleri karlarý kýþlarý yaðmurlarý aþmalarý taþmalarý gerekecekti. Kuruya kuruya kavuþacaklardý. Aka aka zamaný tüketeceklerdi. Böyleydi aþký Dicle’nin. Nice acýlara ev sahipliði yapmýþtý yüreði. Bu acý da ha olmuþ olmamýþ ne fark ederdi ki!

Fýrat yakýnlýk gösterir Dicle’ye; yüz verir, tebessüm eder. Hoþ sohbet olur Dicle’ye. Kalbinde yer eder, demir atar ruhuna, kazýk çakar bu aþka Fýrat! Günler geçer, haftalar, aylar. Muhabbet o biçim olur, aþk bacayý sarar, teni yakar bir hale gelir. Dicle teslim olur her haliyle Fýrat’a, tutsaðý olur.

Fýrat zor bir sorudur tarifi ne mümkün! Fýrat bir bulmacadýr hep bazý bölümleri boþ býrakýlan. Oyuncudur deðme sanatçýlara rol takan. Aðlayandýr yalan yere, gülendir timsaha örnek olan. Fýrat aþkýn kanýný emen bir vampirdir. Oysa oysa ne bellidir evli olduðu? Ne bilinir baba olduðu… Dicle’ye aktýðýnda aslýnda sarktýðýný ne bilsin Dicle? Ah Fýrat zalimsin! Dicle’ye zulmedensin. Kahredensin, yok edensin, iþi bok edensin.

Dicle aþkýndadýr, gözü kördür, kulaðý saðýr! Bu aþk derinleþir aðýr aðýr. Ahiri belli hep kahýr! Öðrenir bir gün üçüncü þahýslardan Fýrat’ýn pek de temiz olmadýðýný, yalanlar söylediðini maskeler taktýðýný… Evli olduðunu, baba olduðunu. Yýkýlýr Dicle, aðlar delice, küser herkese susar daima. Akmaz bir daha, çaðlamaz.

Dicle rezildir toplumun gözünde, töreye göre kurbandýr bu coðrafyada. Toplanmýþtýr kan alan güruh hükmü vermiþtir töre baþý. Kendisini n görmesi teklif edilir bu iþi,  yoksa aileden biri halledecektir bu ölüm iþini. Eceli olacaktýr baþkasý, katili… Celladý olsun kendi canýnýn, katili olsun ömrünün. Dicle zaten vurulmuþtur Fýrat tarafýndan, baþkasýna ne gerek var! Yaþayan ölüdür haliyle bellidir. Öldükten sonra ha yerin altý ha üstü ne fark ederdi ki!

Dicle çýkar bir akþam vakti köyün dýþýna, üzerinde gelinliði…

 Dicle suyuna yürür öylece.

Kaybolana deðin yürür.

Bembeyaz gelinliði üzerindedir kefen niyetine.

Yürür yitene kadar, ölür.

Mezar taþýna þu sözü kazýnýr:

-Onu o kadar seviyordum ki fýrsatým yoktu baþka þeye…