III

         …

Uzun bir aradan sonra; yaklaþmakta olduðu Fukui, onun için; rast gele bir þehirden baþka, bir þey deðildi. Bilinçaltýnda asla unutamadýðý, hatýralarýndan silemediði, gençlik aþk hatýrlarýyla dopdolu, bir þehirdi.

Yaklaþmakta olduðu Fukui istasyonunda ne yapacaktý, onu da bilmiyordu? Bir þeylerden mi kaçýyordu? Hayatýn sunduklarý ile kendi iç âleminde ki ayrýcalýklarý arasýnda kavuþamaz uçurumlar mý taþýyordu?     

Fukui tren istasyonunu gösteren tabelada bir dost sesleniþini, bir çaðrýsýný bulur gibi oldu.  Trenin bitmek bilmeyen ilerleyiþinden uykusu gelen yolcularýn, uyku sersemliðine batmýþ dalgýn bakýþlarý arasýnda trenden indi.

 Ýnmesine þaþýrmýþtý ama aðlamasý kesilmiþti. Gül aðacýnýn güllerindeki çið damlalarýna vuran güneþin ilk aksi, gözlerini dolduran bir umut gibi gönlüne aktý.

       O, þu anda bir baþka kadýnýn kollarý arasýnda, bu saatte, sere serpe, bir çocuk gibi uyuyor olmalýydý. Acaba, mutlu ve mesut muydu? Aradan geçen yýllara raðmen; ilk seste onu sesinden tanýyabilir miydi? Veya o, kendini hatýrlayabilir miydi?

         Geçmiþte yaþananlarýn hatýrýna, hafýzasýndaki hatýra kayýtlarýný tamamen silip; altmýþ olamazdý. O kadýnýn kollarý arasýndan çaðrýsýna kalkýp gelebilir miydi? Onun kalkýp gelmesi, kurulu bir yuvaya zarar verir miydi?

Kendisi, kocasýnýn baþka kadýnlarla olan birlikteliðine tahammül edemezken; o kadýn tahammül edebilir miydi? O kadýn, nasýl biriydi? Güzel miydi? Yasu’ya layýk mýydý? Onu mesut ediyor muydu?

Birini seviyorken; bir baþkasýyla evlenmek veya evlenmek zorunda kalmak ne derece doðruydu? Hala içinde sevgisinden; bir þeyler kalmýþ mýydý? Yoksa o da arzu edilmeyen bir eavliliðin pençesinde, her gün mutluluðu, cehenneme mi dönüyordu? Ardý arkasý kesilmeyen binlerce soru beynine hücum ediyor, birçoðunun cevapsýz kalýþý karþýsýnda, hüzün dolu kalbi, tekrar tekrar burkuluyordu.

Uzayýp giden bir sürüncemeden sonra, duygularý, aklýna galip gelmiþti. Neticesi ne olursa olsun onu arayacaktý. Kaybedecek bir þeyi yoktu. Olanlar olmuþtu. “Ne olacaksa olsun,” diyordu.   

Telefon numarasýný da bilmiyordu. Çantasýný karýþtýrdý, bir telefon kartý buldu. Ýstasyon þefliðine yürüdü. Akþamdan kalmýþ saatinin dolmasýný bekleyen görevli yaþlý adama yaklaþtý.

       “Özür dilerim, telefon rehberinizi kullanabilir miyim?”

Adam ses çýkarmaktan aciz gibi, ses çýkarmadan yýpranmýþ telefon rehberini önüne býraktý. Kadýnýn “teþekkür ederim” sesini adam duymadý bile…

Yýpranmýþ telefon rehberin yapraklarý arasýnda “Yasu” aradý. Adý ve soyadý ile üç tane Yasu vardý. Üçünün de telefon numarasýný bir kâðýda yazdý. Kafasý karýþmýþtý. Üç tane isim vardý hangisini aramalýydý bilemiyordu?

En yakýn bir telefon kulübesine yürüdü. Bir süre; telefon kulübesindekinin uzayýp giden konuþmasýný, sabýrsýzlýkla bitirmesini bekledi. Ýlk telefon denemsi baþarýsýzlýkla sonuçlandý.

“Öyle birini tanýmýyorum, bu saatte aramaya utanmýyor musun?” sözleri bozuk olan moralini alt üst etmeye yetmiþti bile... Ama onu mutlaka bulmalýydý. Ýkinci telefonu denedi.

Sabahýn bu erken saatinde, telefondaki uykulu erkek sesi; “Miyuki"nin “hangi Miyuki?” olduðunu çýkarmakta epey zorlandý. “Miyuki” ve “Lise” sözleri yan yana gelince; sevinçle karýþýk, þaþkýn bir "Miyuki" olup çýkývermiþti. Öðrencilerini yýllar sonra bile; adýyla hatýrlayan sevimli bir ilkokul öðretmeni gibi söylemiþti. Aradan yýllar geçmiþti. Tabi ki hatýrlýyordu. 543 Miyuki’yi.

      “Nereden arýyorsun?”

      “Fukui istasyonundayým.”

      “Bu saatte!...”

      “Ne olur, seninle görüþmek istiyorum.”

       Adam, telefonda bir süre sustu. Miyuki’nin aðlamaklý “Ne olur!” sesi onu ikna etmeye yetmiþti. Adam “aradan geçen yýllar sonra; o, burada ne arýyordu? Onu buralara hangi rüzgâr atmýþtý?”

O ailesine karþý direnebilseydi, bir baþkasýyla deðil de þu anda birlikte evli olmayacaklar mýydý? O’nu ölesiye sevmiþti ama kader birleþmelerine rýza göstermemiþti.

Yasu, Miyuki’yi tanýdýðý günden bu yana sevmiþ ve onu asla da unutamamýþtý. Bir baþkasýyla hayatýný birleþtirerek kuruduðu yuvaya, geçen yýllara raðmen; unutamamýþtý. Onun hatýralarýný, bir türlü hafýzasýndan silememiþti.

Her þeye raðmen uzayýp giden yýllar, asla unutulamayacak bu aþkýn üzerinden çok þeyler alýp götürmüþtü. Artýk, aþkýn ateþi köze, közü de; küle durmuþtu. 

        Adam, birazdan istasyonda olacaðýný söylüyordu. Telefonda uykulu bir kadýn sesi “kim o sabahýn köründe” dedi ve telefon kapandý...

Miyuki, arada bir saatine bakýp duruyordu.  Üst üste içtiði sigaralarýn dumanýný mutsuz biri gibi, umursamadan havaya savuruyordu. Sevdiði erkekle evli olduðu için “o kadýn” þanslý bir kadýn olmalýydý.

 Bu kaçamak, bir yanda varla yokluðu arasýnda gidip geldiði kendi evliliði, diðer yanda diðer bir kurulu diðer yuvayý yýkar mýydý? Ardý arkasý kesilmeyen sorular beynini iþgal etmiþlerdi.  Zaman uzayýp gidiyordu.

“Hayýr, hayýr gelmeyecek, gelemeyecek” dedi. O kadýn salmamýþ gitmesine mani olmuþtu muhakkak. Ýçini bir hüzün kapladý. Gözleri nemlendi. Ýçinden aðlamak geliyordu.

Kiraz aðaçlarýyla kutsanmýþ, kendine merakla bakan biletçinin bakýþlarý altýnda; boþ bir bankta yalnýz baþýna oturuyordu. Arada bir önünden geçen yolcularýn varlýðý, içindeki hayaletin sesini susturuyordu.

…

Devamý Var

Km-121204