Bağrında gül veren toprak misali,
Sevgiyle uzanır, elimiz bizim.
Hazan da savrulan yaprak misali,
Geçerken uçurur yelimiz bizim.
Tarihimiz belli, dünümüz aynı,
Nebi’miz, kıblemiz dinimiz aynı,
Farklı görünse de, yönümüz aynı
Aynı yere çıkar, yolumuz bizim
Ceyhan’ın gözünde su berrak akar
Dostun acı sözü sineler yakar
Konduk göçeceğiz, biz teker teker
Hakka doğru akar selimiz bizim.
Dosta dost olup da, düşmana düşman
Olursan, sonradan olmazsın pişman
İster zayıf olsun, isterse şişman
İçten içe yanar, külümüz bizim.
Gönülden gönüle yolu kim sevmez?
Hakkın yarattığı kulu kim sevmez?
Peygamber kokulu gülü kim sevmez?
O yönden sağlamdır belimiz bizim.
Namertlik yoktur ki toprak taşında
Bin bereket vardır ekmek aşında
Şiir yazar yatsa bile düşünde
Şairler başkenti ilimiz bizim.
Silahım kalemim, mermisi sözüm
Dıştan nasıl ise öyledir özüm
Hakikatten yana dönüktür yüzüm,
Mevla’yı zikreder dilimiz bizim.
Sorarsın mahirlik senden mi diye?
Mahir’im, mahirlik bana hediye
Bilirim mülk değil, Dünya Kadı'ya
Duayla gömülür ölümüz bizim.
Mahir Başpınar
(Kültür. Bak. Halk şairi)
