Benim de bir zamanlar oyuncaklarım vardı,

Âlem içinde âlem yaşardım onlarla ben.

Şimdi mevsimler kahrı acımasızca kurdu,

Titrek elimde kaldı gülsüz sayısız diken.

Artık şehrim içinde oyuncaksız, öksüzüm,

Şiirime başlarken hüzün yüklü önsözüm.

 

Telden arabam her gün öteler getirirdi,

Masal yüklü dudağım sevdalar anlatırdı.

Dillerim mutlu olup çığlığı bitirirdi,

Babam zikir sesiyle gönlümü çınlatırdı.

Artık şehrim içinde top top yanan bir közüm,

Şiirime başlarken hüzün yüklü önsözüm.

 

Sevgi dolu geceler mısırlar patlatmıyor,

Anamın kınaları yerle yeksan oldu hep.

Yaz akşamında elim karpuzlar çatlatmıyor,

Hayalle döşediğim takvimlerim soldu hep.

Artık şehrim içinde bahar gelmeyen güzüm,

Şiirime başlarken hüzün yüklü önsözüm.

 

Pervane’nin  önünde doğmuyor şafakları,

Oyuncaklar hızlıca robotlaştı durmadan.

Felaketler okutur gönlümün yaprakları,

Geçti yine baharım kelebekler kurmadan.

Artık şehrim içinde umutsuzca bir sözüm

Şiirime başlarken hüzün yüklü önsözüm.

 

( Hüzün Yüklü Önsözüm başlıklı yazı pervane tarafından 4/15/2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.