Ne isyanlar duyuldu ıssız güneşsiz yerde
Irmaklar da söndürmez yürek kor gibi yandı
İçi dışı hep fesat gözüne inmiş perde
Mahzun bir kadın ağlar yuvası parçalandı
Sevgi ne saygı kaldı umutlar hep yıkıldı
Birden Dünya’sı döndü düşe çelme takıldı
Sürmeli o gözlere ne ağıtlar yakıldı
Mahzun bir kadın ağlar yuvası parçalandı
Temelden sarsılmıştı yok aile ahengi
Kader karşılaştırmış bulamamışlar dengi
Savaş alanı gibi ocağa düşmüş çıngı
Mahzun bir kadın ağlar yuvası parçalandı
Bilmedi kıymetini elle tepti nimeti
Aşk sihiri bozuldu bitiyor kerameti
Bedenler yorgun düştü yok kavga kıyameti
Mahzun bir kadın ağlar yuvası parçalandı
Vicdanı sızlamaz ki zulme zulüm katarak
Mazlumu üzer ezer gıybet çamur atarak
Zehir zemberek saçar lafları çarpıtarak
Mahzun bir kadın ağlar yuvası parçalandı
TÜLAY*ASLAN