Online Üye
Online Ziyaretçi
Çocukluğumda dinlediğim tüm masallar sana çıkıyor
Mavili düşleri oluyorsun hayallerimin
Bazen bir fırtına kopsa da içimde
Bölünsem de lime lime
Yine de her hücrem sen oluyor
Damla damla sana çoğalıyorum ben
Sevdamın rengi mavi olmalıydı oysa
Kızıla boyanmamalıydı !Aşk
Akmamalıydı gözlerimden kızıl gözyaşları
Suskunluğumun en olmaz anlarında bile
Sen olmalıydın...
Seni solumalıydım nefes nefes,
Tüm mavileri içime çekercesine
Seni düşündüğümde,
Kâh Kanadı kırık bir güvercin olup çıkıyorum,
Yalpalayarak yol almaya çalışan...
Kâh bir kırlangıç oluyorum,
Peşin sıra gittiğin yere göç etmeye çalışan
Biliyorum ki hiç bir zaman bir martı olamayacağım,
Maviliklerinde konaklayan...
Oysa ben martılarla bölüştüğüm
O küçücük simit kırıntılarında yaşıyordum mutluluğu
Onlar gibi mutlu
Onlar gibi hayat doluydum
Her bölüştüğüm kırıntı sen oluyor
Sen vuruyordun gözlerime maviliğince
Hayat onların tiz çığlıklarındaydı sanki
Bense hayatın içinde bir avare...
Mutluluk savaşında atlı bir suvari gibi
Hep koşan, hep yarışan...
Nereye kadardı bu savaş
Ve ben hangi kulvarın yarışçısıydım?
Diz kapaklarım kanayıncaya dek
Eskittiğimce miydi yaşam?
Mutluluğumun hangi rengiydi?
Bir türlü toplayıp da, öğütemediğim hayat...
Aheste geçiyorken zaman
Gülüşlerimdir
Bir silahın namlusundan çıkan
Ve tek kurşunda vurulan...
Yarınlarımdır şaibeli rüzgarlarında savrulan...
Umutlarımdır maviliğinde hiç sabahlayamayan...
Oysa sevdamın rengi mavi olmalıydı!
Hiç ama hiç kararmayan...
Kardelen
Serap Sönmez
28.07.2011