Saatler geçiyor, dakikalar geçiyor... Ve düþünüyorum. Acaba topraða sýmsýký tutunmak mý daha iyi; yoksa rüzgarda ordan oraya savrulmak mý diye. Ýyi de ne için doðduk. Yoksa birbirimizden nefret etmek için mi? Bilmiyorum. Yýllardýr kafamý kurcalayan bu düþüncelerin cevabýný bulamadým.

Çok zeki olmadýðýmý daha önceleri defalarca söylemiþimdir. Herþeyin acemiliði olur ama yaþamanýn acemiliði olur mu? Ýþte karþýnýzda yaþamayý becemeyen bir insan duruyor. Ýyi ama ustaca yaþamak nasýl oluyor? Sevinmek nasýl birþey? Sevmek, sevilmek ne demek tamam da? Bir cevabýný bulsam, bilsem inanýn bunlarý yazmazdým. Doðar doðmaz terkedilmiþ olmak, ara ara hayal kýrýklýðý ile geçen bir çocukluk... Ve ömrümün bitmeyen yollarý. Umutsuzca geçen ilkbaharlar ve cefanýn, kederin soluk bir renkle yüzümüze vurduðu akþam güneþi.

Ölüm hayretler içinde býrakýr beni. Dünyayý izlerim, hiç kimse ölmeyecek, sadece insanlarýn doðduðuna ve yaþlandýðýna inanýrým. Ama bir gün öyle bir þey olur ki; bütün bunlara artýk inancýmý kaybederim ve gerçekten sadece ona inanýrým... Bir gün savaþ olur, bir gün çocuklarýn cesetlerini görürüm gözyaþlarý içinde. Ölüm var derim ölüm...

Saatler geçiyor, dakikalar ve yýllar da geçiyor aslýnda ömrümüzde... Ve öylesine düþünüyorum ki; çocuklarý düþünüyorum. Yine de umut yaðdýrýrým gökten. Ölmesin derim; çocuklar ölmesin!