Online Üye
Online Ziyaretçi
kitaplık kolundaydım, ikinci sınıftayken
Cemal Aga, Mehmet Ali, Kürt Veli bir de ben
Beyböğrek, Akkavakkızı,
“-Ver Gülümü, Al Gülünü”demiş
“-Talih Kuşu gelmiş
Keloğlan’ın başına Konmuş”
üçe kadar gittiği mektepte
anam da okumuş-ezberlemiş
demek ki;
onca yıldır köye yeni kitap gelmemiş,
belki de onca yıldır,
hiç yeni bir şey üretilmemiş
ne uğruna ise, tasarruf edilmiş,
iktifa edilmiş
her birisi ayrı bir şerler öğretir
sahi “Az Tamah[1]”
niye “Çok Zarar Verir”
yoksa çok mu tamah etmelidir
tabi bu da başka bir fikir
bence; o yaştaki insana
gelecekle ilgili daha güzel, anlamlı
gerçekçi şeyler öğretilmelidir
diğer kitaplar da üç aşağı-beş yukarı buna benzerdi;
oğluyla pazara giderken
karşılarından gelen
adamları hicveden
Nasrettin Hoca hikayeleri
eşeğe büyük mü binmeli
küçük binip büyük yürümeli mi
her ikisi de mi binmeli
yoksa yaya mı yürümeli
ya da eşek beslememeli
eşeklik etmemeli mi
küçücük kafalarımızda, hep soru işareti
eşeğe oğlu mu, babası mı binmeli
yoksa ikisi de mi
ya da ikisi de inmeli belki
ya eşeği götürmemeli
ya da çevredekilere boş vermeli.. hangisi?,
bundan sonra hep ikirciklendik
bir türlü karar veremedik
ya başkalarına boşvermeliydik
ya da okumaktan vazgeçmeliydik
ne bilelim ki..
neyi tercih etsek, eleştirilmezdi
vesvesden alamazdık kendimizi
ömürboyu, rüyalarımızı işgal etti
bundan amaş neydi?
“-Deli Dumrul köprüden geçenden bir akçe
geçmeyenden döve döve on akçe alırmış”
köprüden geçmeli mi
geçmemeli mi
Deli Dumrul her yerde,
her zaman karşımıza çıka bilir mi
Deli Dumrul’a rastlamamak için ne yapmalı
yoksa Deli Dumrul mu olmalı
daha buna benzer bir sürü “-Dedem Korkut gelmiş
soy soylamış, boy boylamış”la biten
Dede Korkut masalları
sonraki yüz, hatta bin yıllar da
başka kitaplar vücuda getirilememiş mi”
[1] tamah: açgözlülük