Ey! Ýnsanoðlu Galü Belada ne dedik,

Rabbimiz sensin baþka ilah yok dedik,

Bu sözün ýþýðýnda bu dünyaya geldik,

O günün sözü üzerine insanlýðý sevdik..

Çok zaman geçti, ardýn sýra geldik,

Hepimiz dünyaya gelerek þeref verdik,

Verilen söz üzerine hep el eleydik,

Ne yazýk ki iblisin vaadine yenildik..

Huzur içinde hep beraber yaþayacaktýk,

Hiçbir kimseyi hor görüp dýþlamayacaktýk,

Ne yazýk ki verdiðimiz sözü tutamadýk,

Þeytana kanýp çýkar düþünüp aldandýk..

Ta ilk insan Adem’ den bu yana geldik,

Sevgi huzur dedik, barýþ için söz verdik

 Bazý çýkarlarý uyup insanlýðý ezdik,

Bilmiyorduk hiçbir zaman kimin izindeydik..

Bunca zaman canlar yakýp, kýydýk,

Sanki vatan olup onu kurtardýk,

Kanlarý su gibi ortalýða akýttýk,

Yarataný unutup dünya metasýna daldýk..

Satýr, satýr olduk hepsini yazdýk,

Cetele ile þehitlerimize mezar kazdýk,

Ardý gelemeyen emellere ortak olduk,

Yolunu bulan buldu biz yolda kaldýk..

Nice yol gösterenler vardý duymadýk,

Dediklerini dinleyip hiç uymadýk,

Yapýlanlar karþýsýnda bir þey almadýk,

Gidenler gitti bizler arkada kala kaldýk..

Biz ne idik neden böyle olduk,

Gidenlerin ardýndan hep solduk,

Sorularý hep baþkalarýna sorduk durduk,

Bir an olsan kendimize sormayý unuttuk..

Ýþte böyle geldik yaþadýðýmýz günümüze,

Deðiþen bir þey yok aðlýyoruz þehitlerimize,

Hiç bilmiyoruz bilgilerimizi resetlemeye,

Ruhlarýn yaratýldýðý zaman ki sözlerimize…

Yaratana söz vermiþtik bir zamanlar,

Hiçbir zaman kendimiz veremedik karar,

 Kendimizi düzeltmezsek çok analar aðlar,

Özümüzü unutunca acýyor içten içe canlar..

Bitsin artýk içinde olduðumuz karanlýk,

Ýnsan olarak yaratýldýk bizler insandýk,

Karanlýklar bitsin artýk olsun aydýnlýk,

Yaþam güzel olsun kazansýn insanlýk…