Ben...
En çok geceye sığındım
Yâr bildim, yâren bildim
Sessizce göğsüne koydum başımı
Yıldızlar gibi döktüm sinesine gözyaşımı
Örtsem de siyah tenini yorgan yapıp üzerime
Yine de ayazında buz keser yüreğim
Unutturmaz bana yalnızlığımı...
Gecenin en koyu siyahında
Bir yalnızlık senfonisi çalınır kulağıma
Avaz avaz yankılanır acının çığlığı
Soğuk bir rüzgar eser maziden kalan
Dokunur şefkat ile okşanmayan saçlarıma
Sessizce fısıldar, vurur yüzüme çaresizliğimi...
Kuruluydu saatler...
Yaşanmamış geçip giden zamana
Her saniyesinde bir ah
Her dakikasında keşkeler birikir
Uzun gecelerin tan vaktinde
Çiğ damlaları düşer kirpiklerime
Süzülür yanaklarımdan hüzün
Gönül yorgun, dil suskun, beden mecalsiz
Teselli etmez artık gün doğumu
Üşür ellerim kimsesizliğin avuçlarında...
Hatice Olkuner
