Online Üye
Online Ziyaretçi
Balkon kapısını açtı ve şehrin gürültüsünün eve girmesine izin verdi. Mutfağa yöneldi acı bir kahve yapacaktı katran karası bir kahve belki yaralarına iyi gelir diye düşünüyordu.
Bir kahve yapmak ne kadar sürerdi ki beş dakika yada en fazla on dakika. Belki kahve yapmak bahaneydi sadece kendini oyalamak ve kendinden uzaklaşmak istiyordu kim bilebilir.
Usul usul çıktı mutfaktan elinde bir fincan kahve ile balkona gitti seyre daldı telaşlar içinde yaşayan insanları. Hafif bir ürperti aldı içini odasına gitti ve bir şal adı üzerine, oturdu busefer balkonda halen dolu duran fincanın baş ucuna. Fincana baktı dertleşmek istercesine bir nefes verdi nefes demeye bin şahit ister bir inleme bir yardım çağrısı idi.
Bir yürek nasıl bu kadar acı çeker diye söylendi kendi kendine bu birine yönlendirilmiş bir soru değil havada asılı kalması için söylenmiş bir sessizlik başlangıcıydı.
Derin derin nefes aldı. Bugün yemek yapmayacaktı belki yemezdi de önce ben olmalıydı kendini kendiyle baş başa bırakmalıydı ama başaramıyordu bu muhakeme çok ağır geliyordu ona.
Güneş vedalaşmıştı artık sema ile bir araba geçti sokaktan yüksek sesli müziği yırtarcasına geceyi Sezen "Ağlamak güzeldir." diyordu artık gece nemi gözlerinde yıldız tozlu yaşlarını bırakıyordu muhakeme ye gerek yoktu ne olduysa ağlamak ile geçer sanıyordu. Ağladı ağladı ve ağladıkça anladı Sezen haklıydı ağlamak güzeldi bunu düşünerek sırıttı ve gökteki yıldızlara bakarak oturduğu koltukta cenin pozisyonuna aldı kendini ve artık uykuya bıraktı ağlamaktan muzdarip gözlerini.
Kendinden kaçmak insanı çok yorar bu bazen ağlamak la geçer bazen avazı çıktığı kadar bağırmakla kimisi susarak hallediyor bu değişir elbet kişiden kişiye ama hepsinin ortak bir noktası var hepsi kahve sever ve dert ortağı kabul eder. Kahve sevenlerin çok yaraları vardır.
