Aþk Her Ýnsanla Yaþanýlmýyormuþ

Giderken sanki unut beni der gibi gittin! Dönüp arkana bakmadan, yýkýlmýþ viran halimi görmeden kaçtýn! Oysa seninle umut dolu günlerim olacaktý, birlikte küçük bir evde, sýcacýk sevgi umut dolu ýsýnýrken, bana gülümseyecektin, þimdi ise beni sensizlikle býraktýn. Giderken geri dönmeyeceðine beni inandýramadýn, döneceksin diye umutla bekledim yolunu, sonunda anladým ki, her aþkýn bir geleni birde gideni vardý. Ben sana gelirken, sen giden oldun. Beni bu dar alana býrakýp giderken, kendine geniþ bir alan bulmak için mi gittin? Seni dar alanlara sokan, mahkûm eden ben miydim? Aþkla severken? Neyse olan oldu, giden gitti, bundan sonrasýna bakmalýyým artýk.

Burada güneþ doðarken yeni bir günaydýnla uyanýrken, sen neyle uyanacaksýn? Kiminle uyanacaksýn bilemiyorum, bilmemede artýk gerek yok diyorum. Gecenin kör bir karanlýðýnda tanýþmýþtýk, gecemi aydýnlýk edersin sanmýþtým yanýlmýþým, yine karanlýklarda beni býrakarak kendi karanlýðýna yürüdün ve bir elveda dahi etmeden. Ben yüreðimle sana aþk ile yaklaþýrken saðýr kaldýn duyamadýn, belki baþka sözler duyarsýn gerçi aþktan daha güzel söz yoktur, neyse kýsmetinde ne varsa o olur diyerek noktayý koyayým.

Bir anlatým bozukluðu içinde, yanýma býraktýðýn hasretle dar alanda paslaþarak tek kale maç yaparak, günümü geçiriyorum gol yesem de üzerime gelen duvarlarýn açýlarak geniþleyeceði günde, tek gol atacaðýma inanýyorum, aþký seninle yaþayacaðýma inanmak için sevdimse de, aþk her insanla yaþanýlmýyormuþ, vesselam.

Mehmet Aluç