Ne zaman boþ bir kaðýt görsem
Adýnýn baþ harfiyle baþlýyorum yazmaya
Her satýrýnda sen gizli cümleler kuruyorum
Okuyanlar Onlara þiir diyorlar
Bense saðýr bir adama sesleniþ diyorum
Parmaklarým sýzlýyana  kadar,  seni yazmak yoruyor beni
Her molada senin sevdiðin papatya çayýndan , yudumluyorum
Derin bir zararlý duman çekiyorum  ciðerime
Ve tekrar  yazýyor , yazýyorum
Bazen kýzýyorum yüklemlere , bana sormadan
sensiz bitiriyor cümleyi
Sensizlik bu kadar aðýrken sanki inadýna yalnýz býrakýyorlar  beni
Tasvir ettiðim  her duyguda seni  tarif ederken
Yabancýlaþýyorum kendi duygularýma
Ben yok olurken her satýrda ,
sen yeni ve yeniden doðuyorsun sayfama
Bazen küsüyorum çocuk gibi yazmýyorum tek bir harf
Ama sonra korkuyorum ya unutursam seni
Ya damlamasa kalemimden sen
Boþ kalýrsa  sayfalarým…
Katlar  kaðýttan kayýklar yaparým ,denize býrakýrým diyorum
Ama biliyorum ki  onlar bile eninde sonunda senin kýyýna vurur
Benim içimde bu kadar sen varken
Sensizlik le ben sizlik asla eþit olmayacak
Ben bu kadar avaz avaz  sen yazarken
Senin kalemin kýrýk , sayfan yýrtýk
Hiç bir harfinde ben olmayacak
Biliyorum ben iflah olmam
Bak yine yaptým  okuyorlar þimdi
Yine þiir sanacaklar..

silgisizce