Bir Bakýþ Ve Aþkýn Yollarýna Düþüþ...

Ýnsan, bir bakýþ için aþkýn yollarýna düþer mi? Ben düþtüm iþte. Onu geçen ay bizim mahallede komþu Ramazan dayýnýn evine, misafir geldiðinde bir anda karþýmda, bana bakarken o güzel bakýþýyla karþý karþýya kalmýþtým. Yýl 1980, öyle bir anda seviyorum diye söylemekte yoktu þimdiki gibi. Öylesine buluþmalarda yoktu. Her gün kapýnýn önünde yola çýkmasýný hatta pencereye çýkmasýný bekledim, çýkmadý. Annem bunu fark etmiþ olmalý ki beni yanýna çaðýrdý.

-Evladým caným oðlum, bir kaç gündür seni durgun görüyorum, seni izliyorum. Peþine düþtüðün Ramazan amcalara gelen misafir, uzaktan bir akrabasýnýn kýzý. Babasý onu zorla istemediði birisine verince kaçmýþ buraya gelmiþ. Ramazan amcan onu garajda, o gün iþi varken görmüþ almýþ kendilerine getirmiþ, yarýn o kýzý geri gönderecek. O sana yar olmaz evladým.

Ýçim burkularak.

-Neden bana yar olmasýn ki? Ýstemediði bir evlilik onun ki! Bana bakýþýný gördüm ve tutuldum anne.

-Ah talihsiz evladým ah! Bilmem ki ne yapmalý?

-Haydi, caným anam, bir þeyler yap ne olursun. Aklýma düþtü bir defa, elden ne gelir? Haydi, caným anam ne yaparsan sen bir þeyler yaparsýn ancak.

-Evladým, her insanýn aklýna düþen birisi mutlaka vardýr. Seni anlýyorum, babanla konuþayým…

Anneme kocaman sarýldým. Caným annem içimdeki çýðlýklarý nasýl duymuþtu bilemiyordum, sonuçta anneydi, bilirdi demek ki! Ýsmini dahi bilmediðim bu güzelin, tek baþýna istemediði birisiyle evlenmesine karþý çýkabilecek miydik acaba? Sahipsizliðine sahip çýkabilecek miydik? Geceden sabaha kadar bunu düþünerek, göz kapaklarým kapanmadan düþündüm durdum. Utangaç delikanlýlýk o yýllarýnda, açýlmak kapýsýnda bekleyerek çýkmasýný beklemek kolay deðildi ki! Ah þansým inþallah döner diye sabaha kadar, Rabbime dualar ettim durdum. Þansýzlýðým sabaha kadar böbrek üstü bezlerime kese yapar gibi deðil, döver gibi yaptý, beni yaralý býraktý.

Mehmet Aluç