Online Üye
Online Ziyaretçi
SANDALYE
DUVARLI EV
Ne
güzel anlaşırdık
Çamurdan
yaptığımız insanlarla çocukken!
Söğüt
dalından atlarla,
Bez
bebeklerle…
Biz
baba olurduk kızlarsa anne.
Kimimiz
huzuru
Kimimiz
huzursuzluğu.
Evimizde
ne yaşamışsak
Onu
taşıyorduk yuvamıza!
Ancak
hep sevgi vardı özünde.
Üstü
örtülü
İki
sandalye arası minik odamızda.
Hiç
kimse ağlatmazdı bizi,
Hiçbiri
yakmazdı canımızı
Babamızın
azarlaması kadar
Dedim
ya!
Hep
huzuru bulurduk
Sandalyeden
duvarlı odalarda.
Kimden,
neden saklanıyorsak?
O
çocuksu aklımızla
07.12.2021/Samsun
İbrahim
COŞAR