Düþlerimi tartýyorum, sevgili bayým çünkü ben bir düþ sihirbazýyým ve elimde olmadan tutuyorum ellerinizden bazen söküklerimi dikiyorum gözlerimi diktiðimde yüreðinize bazense iki yakamý bir araya getirmeye çalýþýyorum büyük bir uðraþý sonrasý lakin onaramýyorum içimdeki o kýrýk mabedi.

Patiskalara sarýnýyorum bazen.

Bazense caným pandispanya çekiyor ama ben ilikleyemem yoksa ceketimin düðmelerini her caným çektiðinde sizi özlesem de her caným çektiðimde midemi þen edemem.

Yorgun kýrýklarým var benim çok ama çok yorgun.

Kýrýlgan kalbimi aralýksýz ütülüyorum sonra da demez misiniz siz bana:

‘’Baþýmý ütüledin.’’

Hangi ara gördümse artýk sizi ne de olsa gerçeklerle hayaller arasýnda bir köprü kurdu mu insan bir de insan diðer insanýn kurdu oldu mu…

Varsýn olsun da: ne yani sözcüklerimi-kuzu farz ettiðim-kurda teslim etmeyeceksem ne anlamý kalýrdý yazdýklarýmýn ama bilin ki; asla üstün körü yazmýyorum ben ve geçiþtirmiyorum da duygularýmý ama geçimsiz olduðumu da inkâr edemem diðer yandan ve gözlerime takýlý her yaþ aslýnda yas dolu varlýðýmýn isyanýdýr: Allah af etsin beni yeter ki…

Hýnca hýnç içimdeki devingen trafik.

Hercai deðilim hem sadece hayatýmý harcamamýn ertesinde kendimi yeniden keþfettiðim bu yazma serüveninde deli gibi çabalýyorum pek çok konuda kendimi yeniden terbiye etmek adýna en çok da bir çocuk gibi sevinmenin yerini de tutarken kalemi her elime aldýðýmda ve aklýmdan çýkmazken hayaller.

Hayallerdir benim evrendeki seyahatimi daim kýlan yoksa nice olurdu halim içine týkýldýðým bu dört duvarýn da kulaklarý nasýl da çýnlýyor üstelik.

Tekeri mi duygularýn?

Yoksa kulaðý kepçe kendini bilmezler mi?

Ben her ne kadar hayatýn ve insanlarýn uzaðýna kaçsam da gelip beni bulur illa ki hüzün yüklü hayal kýrýklarý.

Yüzümden düþen güller misal asla bin parça olmayan.

Bir gül olmanýn neresi kötü hem hele ki içimdeki cennet bahçesinde kolaçan ederken çevremde saklý güzellikleri bu yüzden yýldýz kimliðimi bir tarafa atacakken ve iþte ansýzýn gece olurken ve gül kokusundan geride kalan her baþýmý gök kubbeye diktiðimde biliyorum da oraya ait olduðumu ne de olsa yerkürede bir Allah’ýn kulu kabullenip onay vermedi kimliðime ve iþte Rabbimle olan her buluþmam aralýksýz O’nu andýðým ve dualarýmý eksik etmediðim.

Rengim bu gün uçuk pembe.

Rengim bu gün haddinden fazla kaçýk hele ki son zamanlarda eksik olmayan o baþ dönmesiyle adeta Mecnun gibi dolanýyorum etrafýmda ve uydusu olduðum hiçbir cisim de yok son zamanlarda yine de zorluyorum kendimi çok da zorlanýyorum:

Uyumsuz addedilen çenebaz mizacým ve sýkýntýlarýn biri bitmeden biri beni teslim alýrken.

Hep bir anlatma ihtiyacý içimde saklý ve nice sýr yüklüyüm adeta kayýp bir gezegen gibi her keþfettiðimde kendimi göç etmek istediðim kendimden lakin beni benden iyi aðýrlayacak ne bir gezegen saklý kâinatta ne de bir insan ve ben her ne kadar iyi yürekli ve iyi niyetli bir insan olsam da illa ki refüze ediliyorum ne zamanki bir dost bir sýrdaþ bir arkadaþ diye kendime yakýn hissettiðim kim varsa…

Suçluyum ama.

Suçsuz addedilmesi gereken tek insan ben olsam da suçluyum.

Yanlýþýn da zararýn da neresinden dönülse kar, deðil mi?

Ama kendime bir ömür ettiðim zulüm ve çektirdiðim cefa neticesinde bakalým ömrüm yetecek mi kendimi daha çok daha çok sevmeme?

Sevdiðim insanlarýn kat sayýsý bazen karekökünü alýyorum ruhumun sonra derin bir analiz yapýyorum baþým sýkýþýyor Freud’un kapýsýný çalýyorum iyi de adamýn kendine hayrý yokken bana ne diyebilir ki?

Kardeþim hep dalga geçer benimle-caným o benim.

‘’Ölümü bu kadar sýk düþünüyorsun madem ablacým, mezarlýklar müdürlüðünde mi çalýþsan diyorum?’’

Ýyi de ben ölüleri seviyorum.

Onlardan bana asla zarar gelmez hem ne zaman geldi ki?

Çok insan göç etti ansýzýn hatta rahmetli babam belki o bu gün yaþasaydý onu bu kadar çok sevip anlayamayacaktým.

Delice bir düþünce belki ama…

Ne de olsa yaþayan insanlar daha çok daha derinden yakabilmekte canýmý ama her ne olursa olsun ben insana ihtiyaç duyuyorum. Bakýn, aklýma ne geldi?

‘’Ýnsaným yok ama benim.’’

Uzun zaman geçti üzerinden bu itirafý teyzeme yaptýðým günden bu yana.

Ýnsanla da olmuyor insansýz da.

Caným yana yana hala insan sevgimi muhafaza ediyorum ama artýk akýllandým da: uzaktan ve derinden seviyorum ben üstelik muhatabý hiçbir þeyin farkýnda deðilken.

Kötü bir þey olmasa gerek hem.

Kimi bir diðerinin ardýndan gýybet yapar kimi de benim gibi sessizce sever ve duasýndan eksik etmez.

Bir de yaþayan ölüler mevzuu.

Beni benden eden tüm sevdiklerim nerede ise ayaklarý ile týpýþ týpýþ da ilerlemiþken kendi bencil dünyalarýna üstelik hatýrý sayýlýr acýlar çekerken ben üstüne üstük intiharýn da eþiðine geldiðim ve iþte Ýlahi Gücün bana yetiþtiði gerçi o geceyi hala unutamam ama yine de sað salim sabaha ulaþmam sadece Rabbim sayesindedir.

Bunda beterini de yaþadým hele ki þu son birkaç ay zarfýnda:

Ýnsan durduk yere zehirlenir mi?

Mümkün hele ki günde iki tane almam gereken antibiyotiði üst üste almýþken ve ben bunu dört gün boyunca tekrarlayýp bir de zehirlendiðimi iþ iþten geçtikten sonra anlamýþken.

Bu gün bu yazýyý yazmam bile bir mucize ve þifa veren yine ve sadece yüce Rabbim.

Ertesinde bana miras kalan günbegün etkisini azaltan baþ dönmesi.

Az evvel Kafka’yý okurken sormadan da geçemedim kendime:

‘’Kafka’ya yeniden bir mektup yazmanýn zamaný henüz gelmedi mi?’’ diye.

Adam varsýn rahat uyusun mezarýnda elbet ölülerle kurduðum bu sýký diyalektik iletiþim sayesinde yeni bir mesleðim olabilir ne de olsa mezarlýk bekçisi gibi içli dýþlýyým zararsýz ölü dostlarýmla.

Baðýþýklýk mý kazanýyor yoksa insan acýlara?

Mümkün, bayým.

Esefle kýnandýðým bir ömrün bu dönemecinde artýk en aðýr ithamlara maruz kalmamýn ertesinde kendimle dalga geçmeyi de hayli becerdim sayýlýr…

Hele ki çocukken biraz fazla kiloluyum diye hayatýmýn ilk hakaretlerine tanýk olup da üstüne kýrk kilo verdi mi insan…

Sevecen bir iklim olduðumu söyleyemem.

Ama içimdeki rüzgâr sadece bana muhalif ve kimi zaman baþýna buyruk nasýl da tersten esiyor bir de üstüne insanlar terslendi mi bana…

Bense koþuyorum sadece Rabbime koþuyorum ve ellerimi her açtýðýmda eþlik eden yaþlara da rahmet okuyorum ve biliyorum O’nun zaten beni asla yalnýz býrakmadýðýný yine de yalnýzlýk sadece Allah’a mahsus deyip insanlara selam veriyorum uzaklardan çok uzaklardan ve ne zamanki yakýnlarýna gideyim…

Varlýðýmý seviyorum.

Varlýðým bazen yük geliyor.

Varlýðýmý sunan ve bu caný bana veren Rabbimi düþündüðümde ise…

Þükrediyorum her anýma her halime ama insan denen faktör beni öylesine þüpheye düþürüyor ki özellikle de kendimle ilintili ve fazlalýk arz ettiðime dair intikal etti mi kimi düþünce ne de olsa her gün birileri illa ki birileri ya uzaða gidiyor ya da yakýnýmda ise beni benden ediyor.

Dert sahibi olmak herkese mahsus ama öðrendim ki: dert dinlemek istemeyen bir insan iklimi saklý yeryüzünde ve benim rol yeteneðim olmadýðý için direkt konuya dalýyorum ve yanýmda olan her kimse doðal olarak bunalýp uzaklara kaçýyor.

Bu yüzden bir ömür hep uzak kalmadým mý hayattan?

Sonra bir dönem insanlarýn içine dalýþ yapmadým mý?

Hem bankada çalýþtýðým yýllar üstüne psikolojiye merak duyup sözüm ona kendimi ve evreni keþfetmek adýna yüzlerce psikolog adayý ile ayný kampüste burun buruna eðitim almadým mý?

Sonra elbet kalan aklýmý da saklý tutmak adýna oralarý da terk ettim.

Terk etmek.

Ýstifayý basmak.

Beni tatmin eden bir duygu bu yüzden saçmalýk dolu meslek hayatýmda illa ki istifayý basan ben oldum ne zamanki canýmý yaksalar.

Didem Madak ne de güzel beyan etmiþ hani:

‘’Pek çok iþte çalýþtým. Sekreterlik, anketörlük, pazarlamacýlýk, tezgâhtarlýk. Hepsinden de istifa ettim. Ýstifa etmeyi çok sevmiþimdir hep. Tam benim tarzým. Ýstifa etmek kendimi çok asil hissetmemi saðlardý. Bence herkes en azýndan bir kere þöyle anlý-þanlý istifa etmelidir. Tavsiye ederim.’’

Ben de pek çok iþte çalýþtým: Bankacýlýk, öðretmenlik, çevirmen, yönetici asistanlýðý ve de en son öðrencilik.

Hepsinden de alnýmýn akýyla istifa ettim. Oh, ne ala.

Tam da hayattan istifa edecektim ki…

Bunu kimseye tavsiye etmem.

Ama insanlýktan ve sevmekten asla istifa etmeyeceðim, bayým ve umut etmekten.

Hüznümle yaþayýp giderken ve ruhum acýlardan beslenirken bedenimse önemsiz: o aç kalsa da olur hani…

Sanmayýn ki durduk yere yazýyor ve seviyorum…