Yazýma baþlarken tüm öðretmenlerimin “öðretmenler günü” nü yürekten kutluyorum. Öðretmenlerimizin gön dolayýsý ile kavuþtuðu imkânlarý, müjdeleri, iyileþtirmeleri konuþmak ne kadar güzel olurdu aslýnda.

24 Kasým Öðretmenler Gün nedeniyle süslü konuþmalar yapýldý, þimdiye kadar hiç gerçekleþmeyen,  bundan sonra da gerçekleþmeyeceði hepimizce bilinen müjdeler verildi. Boþ umutlar daðýtýldý. Söylemler ve yemeklerde anlatýlan güzel hatýralar yine maziye ýsmarlandý. Fakat öðretmenlerin gönlü yine buruk, yine hüzünlü yine sönük geçti. Çalýþma þartlarý aðýr, bir o kadar da meþakkatli, hala istenilen, arzu edilen  düzeyde deðil maalesef. 

Oysa memleketin en ücra köþelerinde ayak izleri, çaðlayan sularýnda O’nlarýn gözyaþý, sevgili öðrencilerimizin gözünde onlarýn yaktýðý umut ýþýðý var. Her emekte, her çiçeðin nadide kokusunda, medeniyetin her hamlesinde, karanlýklarýn aydýnlanmasýnda, barýþta, sevgide, insanlýðýn harcýnda öðretmenin katkýsý büyük.

Ýhtiyaç duyulduðunda köþe bucak aranan, günü geldiðinde, yere göðe sýðdýrýlamayan, baþ tacý yapýlan öðretmenlerimiz, “mevzuatlar” düzenlenirken, iyileþtirmeler söz konusu olunca, “yýlýn üçte birini ve günün yarýsýný yatarak geçiren memur” tanýmlamasýyla haksýz ve yersiz yakýþtýrmalarla yýpratýlarak literatürden silinmektedir.

Yýllardýr birçok kereler, “öðretmenin çalýþma þartlarýný iyileþtirmek için araþtýrma komisyonlarý” kurulmuþ, devasa çalýþmalar yapýlarak iðneden ipliðe tüm sorunlarý belirlenmiþ, umut veren balonlar uçurulduktan sonra da tozlu raflara terk edilmiþtir.

Geçmiþteki iktidarlar,  öðretmenlerin durumlarýný iyileþtirmeye yönelik, “bahçeli mi, daire mi, hangi tür evde oturmak istersiniz” türünden anketler bile uygulatmýþ, ümit pompalayan vaatlerde bulunmuþ, sonra da hiçbir þey yapmayarak, hayal kýrýklýklarý yaþatmýþlardýr

Anadolu’nun kuþ uçmaz kervan geçmez köylerinde, bedava arsalara ferah bir lojman yapmak çok görülmüþ, öðretmenler yýllarca lojman diye tavaný bile olmayan 65 metrekarelik Amerikan tipi hücre evlere týkýlmýþtýr. Oturduðum için yakinen bilmekteyim.

Öðretmenler kimi zaman da bu köylerde, suyu VC si olmayan tahtadan bozma barakalarda kalmak zorunda býrakýlmýþlardýr.

Yýllardýr öðretmenler “ilksan” a aidat ödemektedir, fakat emekli olduklarýnda umduklarý katkýyý görememektedirler. Ýlksan, kýrk yýllýk hizmeti olan emekli öðretmene tahminin çok çok altýnda, cüzi bir ikramiye vermektedir. Bu hizmetle ordudan veya fabrikadan iþçi olarak ayrýlan birisi bu ikramiyenin birkaç katý fazlasýný almaktadýr.

Her kurumun sahillerde dinlenme tesisleri olduðu halde, Ýlksan’ýn sosyal tesisleri nerededir? Çok cüzi olanlara da zaten gidememektedir. Emekli olan öðretmenlerimiz tatili unutmuþ, kýsýtlý maaþlarý ile ömürlerini öðretmenevlerinde, daha da kötüsü kahve köþelerinde geçirmektedir.

Görevde olanlar dâhil, emekli, hasta, þehit olan öðretmenlerimizden bazýlarý, yýlda bir kez, gün dolayýsýyla, program gereði sembolik olarak hatýrlanmakta, diðer zamanlarda ahvali, hatýrý, durumu nedir bilinmemektedir.

Öðretmenken, ilçeden köyüme dönüyordum. Bindiðim minibüste fazla yolcu vardý. Trafik polisi, öðretmen olduðum için, “fazla yolcularýn binmesini neden engellemedim diye” beni sorumlu tutarak suçlamýþ, köylülerimin yanýnda rencide ederek yapmadýðý hakaret kalmamýþtý. Ýtibarým ve gururum oldukça incinmiþti.

Yine köyde öðretmenken, “öðretmenler günü”nde karakoldan çaðrýlmýþtým. “Bu gün öðretmenler günü, programýmýz var, yarýn gelsem olmaz mý?” diye rica ettiðimde, “gelmezseniz biz gelir kelepçeleyerek getiririz” tehdidiyle, programý terk ederek özel taksi tutup, cüzi maaþýmdan fahiþ para ödeyerek ilçeye gitmiþtim.

Gittiðimde de muhatap bulamamýþ ortada kalmýþtým. Sonunda adliyede bir memur, “falan günü mahkeme var, þahit yazýlmýþsýn o gün gelip ifade vereceksin” diyerek baþýndan savmýþtý. O günüm heba, cüzi maaþým heder edilmiþ moralim altüst olmuþtu.

Bu mudur öðretmene verilen deðer, önem, sevgi, hoþgörü?... Bu mudur Öðretmenler Günü’ne verilen deðer? On beþ yýl köylerde öðretmenlik yaptým. Köye gelen amirlerimden bir taltif, ufacýk bir moral, küçücük bir destek göremedim. Muhtar bile öðretmene “ben senin amirinim” gözüyle bakmaktadýr.

Bir defasýnda muhtarla ufak bir konuda tartýþmýþtýk Bana, “sen benden sorumlusun, benden habersiz hiçbir yere gidemez, adýmýný bile atamazsýn” diye aþaðýlayýcý, küçük gören duygularýný yansýtmýþtý. Bu örneklerden, beceriksiz pasif ve pýsýrýk bir mizacýmýn olduðu sakýn anlaþýlmasýn. Öyle olsaydým zaten müfettiþ olamazdým. Anlatýlanlar benimle ilgili deðil, tüm öðretmenlerimin sýkýntýlarý elbette. Hangi birini yazsam ki…

Öðretmenin amiri, lüzumsuz müdahale edeni ve derdi çok… Bu yüzden zaman zaman velilerden bile üzücü sözler iþitmekte. Hatta az da olsa öðrencilerinden hakaret, tehdit ya da þiddet bile görmektedir. Bunun örneklerini de müfettiþliðimde, “inceleme ve soruþturmalarda” bizzat görerek yaþadým. Öðretmeni, çocuðumun yanýnda durarak moralini bozup sýnavda baþarýsýz olmasýna sebep oluyor” diye þikâyet eden velilere rastladým.

Diyeceðim o ki; saygýnlýk, itibar, deðer verme lafla olmuyor. Öðretmene deðerli olduðunu yaþatmak, hissettirmek “öyle olduðuna” ikna etmek gerekir. Eskiden köyde kasabada þehirde öðretmeni gören halk esnaf ayaða kalkar saygý gösterirmiþ. Artýk bunlar tamamen hayal. Emekli olan çoðu öðretmenimiz geçinemediði için mesleðine yakýþmayan iþlerde çalýþmak zorundadýr.

Her türlü koþullarda devletimizi en ücra köylerde temsil eden, þerefli Bayraðýmýzý buralarda dalgalandýran, Ýstiklal Marþýmýzý gururla, þevkle minicik çocuklarýmýzýn yüreklerine taþýyan vefakâr ve fedakâr öðretmenlerimizin de her birey gibi rahat ve huzurlu ortamlarda çalýþmaya ve mutlu olmaya hakký var elbette.

Fakat ne yazýk ki herkese mutluluk reçeteleri sunan, insanlýðýn huzuru için heba olan öðretmenlerimiz, kendilerini rahatlatacak koþullarýn özlemi içindedirler.

Artýk “Öðretmenler Günü”, öðretmenlerimize üzüntülerini, kýrgýnlýklarýný küskünlüklerini hatýrlamaktan öteye gitmeli, mutluluklarýna katký saðlayan güzel imkânlar sunulmalýdýr.

O’nlar senede sadece bir gün süslü laflar duymak, “deðerli” ve “önemli” olduklarýný dinlemekten ziyade, her zaman ve her ortamda, karþýlaþtýklarý olaylarda ve muhatap alýndýklarýnda, “gerçekten deðerli ve önemli olduklarýný” yaþayarak hissetmek istiyorlar.

Bu da ancak, eðitimlerinden tutun da istihdam, maaþ ve sosyal yaþantýlarýna kadar, tüm sorunlarýnýn giderilerek, her türlü iyileþtirmelerin ve en iyi þekilde yetiþtirilmelerinin saðlanmasý ile mümkün olacaktýr.

Günümüzü güzelleþtirecek ve yarýnýmýzý inþa edecek olan kesinlikle öðretmenlerdir. Bu gerçeði herkesin ve özellikle de yetkililerin unutmamasý ve gereðini ivedilikle yapmasý geleceðimiz için elzemdir. Oturmadan önce yüreðe dokunan söylemlerle umut olan yetkililer, oturduktan sonra o koltuðun gizemine kapýlýrsa vaatler de masal oluyor ne yazýk ki.

Güne adlarýný vermekle deðerli ve önemli kýlan fedakâr ve cefakar öðretmenlerimizi, özverili emekleri ve yüreklerindeki hizmet aþkýndan ötürü kutluyor, emeklilere saðlýklý ve mutlu bir hayat, çalýþanlara iþlerinde baþarýlar diliyorum.

Sevgiyle kalýn…

                                                                                        Seyfettin KARAMIZRAK