Öðretmenlik yýllarým. Okulun birinde ikinci sýnýflarý okutuyorum. Edebiyat özellikle þiir sever bir yeðenim var. Ünlü þairlerimizin çoðu kendi sesleriyle okuduklarý þiirlerden oluþan kasetler edinmiþti. Bazý ünlü þiirler de tiyatro sanatçýlar tarafýndan kasetlere okunmuþtu.

         Öðrencilerime okumayý þiirlerle sevdirdim. Bu kasetleri sýnýfýma götürür. Hem þairler hakkýnda bilgi verir hem de þiirlerini dinletirdim. Orhan Veli’den de Kerim Afþar þiirler okumuþtu bir kasete. Kasette þairimizin hazin ölümü ile ilgili de anekdotlar okuyordu Kerim Afþar. Ne göreyim! Benim sevgili Burcu’m aðlýyordu. Niçin aðladýðýný sordum. Aðlamaklý sesiyle:

         “Öðretmenim, Orhan Veli’nin ölümüne aðlýyorum.” Ben de hüzünlendim. Sevgili Burcu sýnýfýmýn seçkin öðrencilerindendi. Ýkinci sýnýf olmasýna karþýn dördüncü, beþinci sýnýf düzeyinde öðrenciler düzeyinde etkili okur ve konuþurdu. Aradan yýllar geçti. Ne Orhan Veli’yi ne de Burcu’yu unutmadým.

         Orhan Veli’nin yaþamýmda, þiiri sevmemde farklý bir yeri vardýr. Anlatamýyorum þiiri üzerine günlerden bir gün öðretmenler odasýnda sohbet açýldý. Bir arkadaþ þiiri okudu. Edebiyat öðretmeni arkadaþ:

         “Bu þiirin güzel okunmasý için, þairin yaþadýðý duygularý hissetmek gerek. Ancak o zaman þiirin hakký verilebilir.” Bu söz üzerine baþka bir arkadaþ:

         “O zaman âþýk olmak gerek.” Sözlerine gülmüþtük.

         Özellikle kýrlarda mor menekþeler boy gösterdiði ilkbahar günlerinde, tepeden týrnaða çiçek açmýþ aðaçlarý görünce O. Veli’nin: “Deli eder insaný bu dünya,/ Bu gece, bu yýldýzlar, bu koku;/ Bu tepeden týrnaða çiçek açmýþ aðaç.” Þiirini anýmsarým.

         Doðduðum topraklardan uzak gurbet ellerinde yaþarken bazý günler okul bahçesinde bir aðacýn gölgesine oturup O. Veli’nin; “Ýstanbul’da Boðaziçi’nde,/ Bir fakir Orhan Veli’yim./Veli’nin oðluyum. /Tarifsiz kederler içindeyim.” Dizelerini içeren Ýstanbul Türküsü ’nü anýmsar efkârlanýrým.

         Kadýn öðretmenlerin çoðunlukta olduðu bir okuldayým. Öðle teneffüsü, öðretmen odasýnda oturuyoruz. Söz dönüp dolaþýp kitaplara geldi. Romandýr, öyküdür derken þiirden, þairlerden bahsetmemek olmaz ki.

         Orhan Veli, ayný zamanda büyük bir Kazanova’ymýþ dedi bir arkadaþ. Ve Yol Türküleri’nde : “Hendek’te bir güzel gördüm, /Yavuklumdan vazgeçtim. /Hendeðin yollarý taþtan, /Sen çýkardýn beni baþtan.” Diyor bir güzele rastlayýnca. Görsel Sanatlar dersi öðretmeni:

         “Orhan Veli olmak öyle bir þey iþte” diyerek sohbete karýþtý.

         “Beni onun þiirleri ilgilendirir. ‘Ýstanbul’u Düþünüyorum’ þiiri üzerine romanlar yazýlabilir.” Dedim. baþka bir arkadaþ:

         “Ýstanbul’u Düþünüyorum” bu iki kelimenin bile büyülü bir güzelliði var.” Diyerek Orhan Veli’ye olan saygýsýný belirterek benin de duygularýma tercüman oldu.

         Þairimizin duygu yüklü denizle ilgili þiirleri çoktur: Ayrýlýþ þiiri; “Bakarým giden geminin ardýndan; /Atamam kendimi denide, dünya güzel. /Serde erkeklik var aðlayamam.”  Denizi Özleyenler Ýçin; “Gemiler geçer rüyalarýmda, /allý pullu gemiler damlarýn üzerinden; /Ben zavallý, /Yýllardýr denize hasret.”

         Þair olup kafayý iyi yapmadan þiir yazýlmaz kolayýna. Hele aþk þiirleri. Böyle bir gününde ‘Davet’ eder sevgiliyi: “Bekliyorum /öyle bir havada gel ki, Vazgeçmek mümkün olmasýn.”

         Orhan Veli sadece aþk þiiri yazan bir þair deðildir. Ülke sorunlarýyla da yakýn ilgili þiirler yazar. “Cep delik, /Cepken delik. /Yen delik kaftan delik, /Don delik mintan delik. /Kevgir misin be kardeþlik.” Vatan Ýçin þiirinde demagoglar az söz ile ancak bu kadar anlatýlabilir: “Neler yapmadýk bu vatan için /Kimimiz öldük; / Kimimiz nutuk söyledik.”

         Kültürsüz burjuva kadýnlar için de yazar þairimiz: “Ne atam bombasý, /Ne Londra konferansý./Bir elinde cýmbýz, /Bir elinde ayna /Umurunda mý dünya!”

         Ülkemizde siyasi atmosferin iyice kirlendiði; “At izinin it izine karýþtýðý, iþimizin Allah’a kaldýðý” bu günlerde Orhan Veli’yi anmak, þiirlerinden örnekler sunmak istedim.