Düþlerime göm beni: ertelediðim sevinci yok say yeter ki ve izafi bir durakta beklerken nihayeti, semiren hüznün gözü yaslý ve yaþlý seyrinde, kiremit renkli bulutlarýn da görüntüsüne aldýrýþ etmeden teselli et beni.

En hatýrþinas tonundayým göðün, sefasýný sürerken atladýðým tüm öðünlerin bil de bekasý olduðunu yalnýzlýðýn bazen depreþen bir melodi bazen tanýmsýz bir karede uzayan saçlarýna þiirin týrman sen yeter ki…

Hani olur da sýrt üstü düþtüðüm gecenin son manevrasýnda açarým ben de ýþýl ýþýl gözlerimde rast geldiðin hüznüme de sorma sakýn, neden, diye.

Kýymetsiz varlýðým gözünde, bilmez miyim?

Kýyamet öncesi taþýrken bedenimi atlas yorganýna ölüm tedirginliðinde ç/aðlayan yaþlarýma ban içinde kalan son merhameti.

Gündür övüncüm.

Gece ise bitmek bilmeyen bataryasý umudun.

Þaþýlasý, deðil mi?

Sen koy günü torbaya sonra da sýðýn hatta sýrnaþ gecenin en ulvi rakýmýna.

Bilmezler en yüksekte seðiren gözlerimi, düþlerimi.

Bilmezler kilit noktasýdýr yeminlerimin ve dile gelmeyen acýlarýmýn saklý peþrevi.

Yetimsem ne gam.

Yetemiyorsam cihana çok da umurumda hani.

Beti benzi atmýþ kalemin son çýrpýnýþlarý: yetimliðime gölge düþüren mutlu ilkbaharýn ayak sesi gelir de gelir kulaðýma ve beni çaðýrdýðýný bilirim de göçmen kuþlarýn.

Göç mevsimi geldi rüzgârýn hani içimdeki t/aþkýn hecelerine astýðým ruhum ve yüreðim.

Askýntý olan yalnýzlýðýn feri de sönmedi gitti.

Bir mimoza bahçesidir beni bekleyen cennetim: cehennemin ön görüsü olsa ne ki süre gelen zulmün.

Tasvip et ya da etme: sessizce sevmeye devam edeceðim kendimce.

Tehir ettiðim bir buluþma olsa olsa içimde tükenmek bilmeyen izdiham ve de itibarým, sevgili…

Nazenin gölgemle bile kavgalýyken sensizliði recim etti sözcüklerim ve iþte bedelini ödüyorum ‘’ben’’ olmanýn ve kaygýlarýmýn kuyruðunda sürükleniyor kaçkýn bir bulut umutsuz bir uçurtma gibi.

Varsýn uçurtma avcýsý hedef alsýn yüreðimi ve püskülünde gecenin varsýn neferi olduðum yalnýzlýðýn bandosu þen þakrak vursun çalsýn.

Dalya mý?

Yoksa balyalarca uçurtmada saklý bir kuþ sürüsü mü?

Göçebe varlýðým ve teftiþe çýkan yalnýzlýðým.

Ýzbandut gölgelerin fecri ve izafi mutluluðun henüz çizilmemiþ resmi varsýn yok saysýn beni tefeci canlýlar ve tefe koyan kâfirler.

Bir rakýmsa varlýðým ve dokunulmazlýðým.

Bir heceysem aþk diye anýlan.

Bir çiçeksem gül olmamda olmasa gerek mahsur.

Sevici kâhin.

Sayacý ölümün.

Tekeri kýrýk dünün ve eþ güdümlü bir mermi gibi yüreðimde seken bazen gözlerim seðiren ve çýnlayan kulaklarým.

Hazandan yana tecellim ve kýþa uzanan yolda Kasýmýn son günlerinde sektiðim bir günden diðerine ve sarktýðým pencerenin kýrýk pervazýnda saklý ruhum ve aç yavru kuþlarým.

Elimde ekmek.

Yüreðimde hasret.

Öcünü alýyorum aslýnda dünde kalan masalýmýn.

Firari yüreðim.

Fedaisi sözcüklerin þu mahzun þu sýrdaþ kalemim.

Maruzatýmý asla dillendirmeden ve uzaktan seyreden en deliþmen rüzgârým kendi korum kendi közüm kendi lanetim ve köpüren dalgalarýn sadýk damlasý.

Öyle ya…

Bir damla bir çiy tanesi.

Zemherilerde uyuyup uyanan bir çiçek gibi solmanýn arifesinde solungaçlarýmý da gömdüm derine.

Soluduðum þu hava.

Solan yüzüm.

Endamlý olsam ne ki dünümde saklý bir hayalim sadece.

Asla tahayyül edemezsin çektiklerimi asla dem de vurmam sadece daim kýlarým dualarýmý.

Sonlanmaz nazým niyazým.

Sonlansa sonlanda hatýrþinas varlýðým.

Hatmettiðim kadar sevdalý ve yalnýzým ve bir bilenden sor beni evvela bu yüzden tasý taraðý topladým çýktým çýkacaðým son yolculuðuma…

Varsa bir mahsuru.

Vademde saklý bir çentikten sonrasý da varsa.

Seyyah göðün seferi bulutuyum hala da umudun kýrýntýsý ile avunan ve sevgisini savunan çetrefilli varlýðýmdan arda kalan…

Ne hicap duyarým hayatýmdan ne yakýnýrým ne de el aman, deyip bir Allah’ýn kuluna yakarýrým.

Külliyen de yalan arkamdan atýp tutulan.

Sadece bir neferim ben aþka hürmet eden ve kaderine razý.

Rengimle doðduðum büyüdüðüm topraklarýna sevdalý bir Türk kýzý.

Bir türküysem henüz söylenmemiþ.

Tüyü bitmemiþ bir yetimde saklýdýr benim sevgim ve umudum ve arz-ý endam eden anaç ruhum belki de kýrýk yüreðimde saklý tuttuðum koca kâinatýn tümü bir araya gelip de sevmeyi becerememiþken ben sevmedim mi herkes yerine ve yemin etmedim mi dönmem sözümden, diye…

Sessizliðe namzet þu aciz varlýðým ve bedenim elbet layýðýyla yaþayýp da sevdikten sonra illa ki kavuþacaktýr huzura.

Bir mýsra isem içime konuþan.

Bir notaysam içime þakýyan.

Bir rüzgârsam içime esen.

Bir hecede saklý külliyem ve tüm niteliklerim.

Bir gül kadar dik ve de kýrýlgan ve gülümsemeyi de bu kadar çok özlemiþken elbet bulacaðým layýðýmý pes etmediðim kadar koþtuðum Rabbime sadýk o tek zerremle yeryüzünde karþýlýk da bulamadýðým kadar ve asla yüksünmeden bu kadar sevgiyi boca etmiþken yýlmazlýðýn nezdinde…