Kýrk iki yýllýk sýnýf öðretmenliðinden sonra emekli olan ablamýn anlattýðý bir anýdan 

esinlenerek kaleme alýnmýþtýr.

"Kýrk yýllýk meslek hayatýmda acýsý ile tatlýsý ile birçok olayla karþýlaþtým. Her öðretmen 

gibi ben de bazý olaylardan etkilendim ama yaþadýklarým arasýnda öyle bir tanesi vardý ki, 

bana “Ýþte ben öðretmenliði böyle öðrendim” dedirten olaydý.

Bundan yirmi beþ yýl kadar önce, Ýstanbul’da bir okulda görev yaparken, birinci sýnýfta bir kýz öðrencim, bir türlü okuma yazmayý çözemiyordu. Yýl sonu bütünleme kursunda biraz okuyup yazmaya baþlasa da, sýnýf geçmesi için yeterli düzeyde deðildi. Fakat ailesi sýnýfta kalmasýný istemiyordu. 

Aslýnda öðrenciye sýnýf tekrarý yaptýrmayý ben de sevmiyordum. Çünkü bu duruma düþen öðrencilerin birçoðunun okuldan soðuduðuna ve kendini deðersiz hissettiðine inanýyordum. Bu düþüncem ve ailesinin isteði doðrultusunda öðrencime sýnýf tekrarlatmayý uygun görmedim.

Ne yazýk ki yaz tatili boyunca öðrencimle hiç ilgilenilmemiþ, iyi kötü öðrendiði okumayý unutmuþ bir vaziyette dönmüþtü. O yýl teftiþ yýlýmýz olmasý nedeni ile müfettiþ çocuklarý teker teker okuttu. Sýra o kýzýmýza gelince, aðýr okuduðunu bildiðim halde, onu okumaya teþvik ettim. 

Tüm çabama raðmen öðrencim okumayý reddettiði için müfettiþ bana bir hayli kýzdý. Ezilmiþtim. Fakat yaptýðým þeyin doðru olduðuna, o çocuðu kazanacaðýma inanýyordum. Çünkü öðrencinin üzerine yeteri kadar eðilim gösterilmesi halinde,onun çok þey baþaracaðýna diðer arkadaþlarýna rahatlýkla yetiþebileceðine, belki ona diðerlerinden biraz daha fazla ilgi gösterilmesi gerektiðine emindim. 

Ancak bunun için sadece benim deðil ailesinde çaba göstermesi gerekiyordu.

Ne müfettiþin bana kýzmasý, ne de okul idaresini bu nedenle karþýma alabilecek olmam beni kazanabileceðim bir öðrenciyi kaybetmek kadar korkutmuyordu.

Sorunlu bir öðrencinin baþarýlý olabilmesi için, çocuk aile ve öðretmen iliþkisinin biraz daha fazla olmasý gerektiðini düþündüðümden o günden sonra onu kazanabilmek için öðrencimin ailesi ile iþbirliði halinde hareket ettik.

Yirmi beþ yýl önce yaþadýðým bu olayýn meyvesini beþ yýl önce aldým. Diðer arkadaþlarýnýn yardýmý ile benimle baðlantý kuran kýzým þu anda Ýzmir’de büyük bankalarýn birinde þef olarak çalýþýyor, evli ve iki çocuk annesiymiþ."

Öðretmenler, öðrencilerinin hem duygu yönünden hem de düþünce yönünden hayata hazýr olmalarýný saðlamak için devamlý kendilerini geliþtirmelidir. 

Hiç bir eðitimci kötü bireyler yetiþtirmek istemez. Önemli olan neler yapabileceðini kendine sormasýdýr.

         Ýlim ilim bilmektir. 

         Ýlim kendin bilmektir. 

         Sen ki kendin bilmezsin. 

         Ya nice okumaktýr.

Yukarýda ki dizelerin sahibi olan Yunus EMRE, bu sözleri kimler için söylemiþtir. Bunu etraflýca düþündüðümüz zaman, tüm insanlýða ama özellikle de ilim sahibi insanlara söylediðini anlarýz. 

Ýlim sahibi bireyler, gerek günlük yaþantýsýnda ham madde olarak cansýz nesneleri kullanan bireyler olsun, gerekse canlý bir varlýk olan insaný ham madde olarak ele alan bireyler olsun, ilmin asýl ölçütü önce bireylerin kendini bilmesidir.

Kim bilir kýrk iki yýllýk öðretmenliði sýrasýnda daha ne çok aný biriktirdi sevgili ablam. 2020 Tokyo Olimpiyatlarýnda Okçuluk dalýnda altýn madalya kazanan Mete Gazoz'da ilk okulda onun öðrencilerinden, Mete'den bahsederken öylesine gururlu ki kendi çocuðu kadar mutlu.

Elbette bu güzel insanlar için sevgili öðretmenlerimiz için bir gün yeteri deðil onlar her zaman hatýrlanacak insanlar ama hiç deðilse bir gün olsun gönüllerinialalým.

Tüm Öðretmenlerimizin bu güzel gününü kutluyor, ellerinden saygý ve minnetle öpüyorum.

                                                Mehmet Fikret ÜNALAN