Online Üye
Online Ziyaretçi
Ah Mona Rosa Yalnız Kaldın
Ah Mona Rosa artık yalnız kaldın
Siyah güller ak güller elinde soldu
Kavuşmak hayaldi artık imkânsız
Ne şiir yazmıştı sana ismin harfleriyle
Ah Mona Rosa çığlıkların kaplıyor
Yıkılıyor beklediğin saraylar bir bir
“Açma pencereni perdeleri çek,
Mona Rosa seni görmemeliyim.
Bir bakışın ölmem için yetecek.
Anla Mona Rosa ben bir deliyim.
Açma pencereni perdeleri çek.”
Artık perdeleri açabilirsin Mona Rosa
Her yer şimdi senin için karanlık kaldı
Bir aydınlıktı atan yüreği bugün durdu
Artık senin için yok artık
Artık olmayacak bu senin için
At çığlıklarını gökyüzüne sal
Belki gökyüzünde seni duyar artık
En sevgili şiiri
Sendin
Birde sürgünlüğüydü
Kalbinden sürgün
Dünyadan
Fikirlerden sürgündü
Kavuştu artık sürgün kalmayacağı mekâna
“Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layık olmasam da
Uzatma dünya sürgünümü beni
Güneşi bahardan koparıp
Aşkın bu en onulmazından koparıp
Bir tuz bulutu gibi
Savuran yüreğime
Ah uzatma dünya sürgünümü benim
Nice yorulduğum ayakkabılarımdan değil
Ayaklarımdan belli
Lambalar eğri
Aynalar akrep meleği
Zaman çarpılmış atın son hayali”
Rabbine seslenişiydi
Gül kokulu Nebiye seslenişiydi belki de bu
Sürgün dünyadaki hayatı bitti
Ah Mona Rosa yalnız kaldık
Gel beraber ağlayalım desem
Senin ağlamana dayanamam
Yıkılmak böylemi olurmuş öğrendim
Acı bu kadar derinden mi yakarmış öğrendim
Onu hep şiirlerinde
Sende tanıdım Mona Rosa
Aşkının ölümsüzlüğünü aşkıyla tanıdım
Bütün şiirlerinde söylediği sendin
Bizdik
Sakladık duygularımızı oysa aşikârdı sevdiğimiz
Söyleyemedik
Mısralarla söyledi
Bizde söyledik
Anlatamadık
Gerçi anlaşılmak değildi gayemiz
Yaşamaktı sürgünlüğü doyasıya
Kuşlar gibi uçtu gitti Mona Roza seni seven
Şimdi ağlaman faydasız
Şimdi aramanda manasız
Pişmanlığınla kalma
Belki kavuşamamaktı aşk
Uzaktan sevmekti
Sevdi de
Ah Mona Rosa yalnız kaldık
Yalnızlığı şimdi anladık
Mehmet Aluç