Münhasır esrarıyla, bin bir hali var kalbin
Rüzgarla düşen tohum yeşerir büyür bazen
Bazen de patlayamaz nişanesi edebin
Yıllanmış özlemlere, naçar barınak mahzen
Sıkıştırır ya hani, zalim nefsi insanın
Derdini ayan eder gözündeki lisanın
Gelecek sanır sanki, dudağından ihsanın
Haddinden mahçup kalbe verilir çekidüzen
Sözcükler düğümlenir, başka kelam eder dil
Çağlasa dahi gönül, sızan meram mutedil
Nurundan günyüzünün payıma cılız kandil
Düşse ne gam gözlerim, kamaşmakta mecazen
Hangi hali bu kalbin, bende beni gamlayan
Dudaklarımın nemi, parmağından damlayan
Küçücük avuçların ellerimi tamlayan
Başpare neyleylesin, soluksuz kalsa neyzen
Kalbe yansıyan işte semanın ışıltısı
Kulaklarımda büyür sükutun fısıltısı
Artık tek ses var tende, tennure çağıltısı
Yörüngeye hapsolmuş, döner durur semazen
