Küçük balkonun korkuluk demirini yalamak en büyük zevklerimden. Bütün çocuklar sokaktayken ben neden evdeyim anlamýyorum. Uysal bir kabulleniþle içten içe isyanýmý biriktiriyorum geleceðe. Sütçü Minik az sonra gelir duvar kenarýna. Tek arkadaþým… Aslýnda sokakta olsam elimi bile süremem. Yanýndan geçsem çýðlýklarýmý tutamam. Ama burada aramýza giren mesafe bizi yakýnlaþtýrýp ayný kaderi paylaþmamýzý saðlýyor. Ona ekmek atýyorum çoðunlukla. Anneannem baþka bir þey atmama izin vermiyor. Bazen de o görmeden dolaptaki sütü döküveriyorum sokaða. Zaten balkonla yer arasýndaki mesafe oldukça az. Sütçü Minik biraz uðraþsa kollarýma bile sýðýnabilir. O zaman korkar mýyým ondan, bilmiyorum…

Çocuklarýn çýðlýklarý sinirime dokunuyor, çoðunlukla kendimi Heidi çizgi filmindeki yürüyemeyen kýza benzetiyorum. Sanki ben hastayým, eksiðim de onlar gibi olamýyorum. Bir seferinde mahallenin en bilmiþ ve en güzel kýzý, balkonumun altýnda ip atlarlarken sormuþtu bana.

“Sen neden inmiyorsun aþaðýya?”

“Yok, ben gelemem. Anneannem kýzýyor.”

“Niye kýzýyor? Bir hastalýðýn mý var senin? Niye sokaða salmýyor seni, biz sana ne yapacaðýz ki?”

Çok zoruma gitmiþti sözleri. Tüm çocuklar oyunu býrakýp giriþ kattaki balkon kýzýna bakmýþlardý hep bir gözden.

“Bilmiyorum iþte.” diyebilmiþtim sadece.

Anneanneme olanlarý anlatýnca da onlarýn sokak çocuðu, pis ve arsýz olduklarýný, sokaða çýkarsam eve bit getireceðimi benim de onlar gibi olacaðýmý söylemiþti. Onlar gibi olunca ne oluyordu ki, onlar gibi olmanýn nesi kötüydü? Anlam verememiþtim.  Ýþte Sütçü Minik geliyor. Anneannem hazýr uyuklarken dolaptaki sütten bir kaba doldurup sokaða döküyorum. Öyle bir içiþi var ki sütü. O içerken gözüm yaþarýyor nedense. Asfalttaki ýslaklýðý silip süpüren dili dýþarýya sarkmýþ haldeyken bir ses iþitiyorum.

“Oh be! Sað ol Balkoncu Kýz.”

Sesin kimden ve nereden geldiðini biliyorum. Kimse inanmasa da birçok eþya ve hayvanla konuþabiliyorum. Þimdi bir gören olsa, “Zavallý balkonda durmaktan kendi kendine konuþur oldu. Kafayý yedirdi o huysuz ihtiyar çocuða.” derlerdi. Hiç kimseyi umursamadan yanýtýmý veriyorum.

“Sen sað ol Sütçü Minik. Hep gel ne olur. Caným öyle sýkýlýyor ki. Sadece þu balkon ve sen varsýn. Çocuklarýn gürültüsü ben de aralarýna karýþýrsam güzel, onun haricinde kirli bir ses topluluðu benim için.”

Nereden de öðrendiysem bu sözleri. Sanki karþýmda tavlamam gereken sevgilim var… Bütün gün televizyonun karþýna oturtuyor beni kadýn. E olsun o kadar! Sütçü Minik yanaklarýný yalayýp söyle diyor.

“Geceleri çok soðuk oluyor mahalle. Bak sana bir teklifim var. Sen beni her gece koynuna al. Ben de bütün gün burada durup senle arkadaþlýk edeyim. Aman ha o cadý kadýna bulaþtýrma beni. Dayanamam týrmalarým o çakmak gözlerini!”

“Tamam, anlaþtýk!”

Gece olmasýný iple çekiyorum. Anneannemin uyuduðundan emin olunca usulca balkona çýkýp köþedeki sepeti aþaðýya salýyorum. “Sütçü minik, sütçü minik” iki kere seslenmemle nereden peyda olduysa gelip sepetin içine atlayýveriyor. Aðzý açýk, diþleri de inci gibi. Usulca kucaðýma alýyorum. Huysuzlanarak kendisini yere atýp doðruca -sanki öncesinde defalarca gelmiþ gibi- patisiyle koymuþ gibi buzdolabýný buluyor.

“Ölüyorum açlýktan, aç þu dolabý.”

Sözlerini ikiletmeden açýyorum dolabý. Uzun ve iþtahlý bakýþlarla süzdükten sonra en köþede duran anneannemin yarýn için hazýrladýðý çið balýk tabaðýnda karar kýlýyor. Bana danýþmadan kaptýðý gibi tabaðý, yataðýmýn içine yerleþiyor. Hiç konuþmuyor sadece yiyor. Biraz yalandýktan sonra da hýrýltýlý bir uykuya dalýveriyor. Kendimi kötü hissediyorum. Ama olsun söz vermedi mi her gün gelip senle arkadaþlýk edeceðim diye. Sütçü Minik benim tek arkadaþým hiç insan arkadaþýna küser ondan þüphe eder mi? Ödüm kopa kopa sabahý zor ediyorum. Ýyi ki anneannemin uykusu aðýr yoksa þimdiye kapýnýn önüne koymuþtu hem beni hem Sütçü Miniði. Gün ýþýrken uykuya yenik düþen gözlerimi açtýðýmda yataðýn boþ olduðunu görüyorum. Anneannem avaz avaz baðýrýyor.

“Balýk nerde? Nerde?”

Ben sesimi çýkarmadan yataðýn içinde doðruluyorum. Suç delilinin yorganýn altýnda olduðunun farkýna anneannem “Kalk, öðlen oldu. Balýk yok zaten sinirim bozuk.” deyip de yorganý üzerimden çektiði an varýyorum. Bir süre çakmak gözleri bir bana bir de boþ çið balýk tabaðýna bakýyor. Ardýndan:

“Çið balýk mý yedin? Ne yaptýn sen? Zehirlenirsin. Kalk hemen doktora gidiyoruz!”

Ne yapacaðýmý ne diyeceðimi bilemiyorum. O balýklarý her gün balkonun önüne gelen beyaz kedi yedi, hem de kendisi seçip yataða taþýyýp afiyetle yedi diyemezdim ki. Ýnanmazdý. Zaten büyükler hiçbir þeye inanmýyor ki buna inansýn!

“Kalk diyorum sana kalk!”

Çaresizce, elimden aðlamaktan baþka bir þey gelmiyor. Hastahaneye gidiyoruz, tahlil sonuçlarý geliyor. Sapasaðlamým. Anneannemi bir kuþku sarýyor bir kere, býrakmaz peþini. Ben yemediysem, kendisi de yemediðine göre bu eve hýrsýz girse balýðý mý çalacaktý? “Kim yedi bu balýklarý?” sorusunun peþine takýlýp kýsa zamanda tüm mahalleli kadýnlarla cevaplar aramaya baþlýyor. El birliðiyle mantýksýz ve kesin bir cevap buluyorlar da. Bu apartmanýn altýnda yatýr vardý. Ne yaptýysak ölüyü rahatsýz etmiþtik o da gece kalkýp evin içinde dolaþmaya baþlamýþtý. Bir de bana çocuk derler, hayalci derler. Kendilerine baksýnlar önce! Þu dediklerine çocuklar bile güler.

Karþý komþumuz þiþko, falcý teyze:

“Bak ablacýðým bazýlarý çið yiyeceklere bayýlýr. Demek ki çok deðerli bir ruhu huzursuz ettiniz.”

“Benim kime ne zararým olur? Etse etse bizim torun etmiþtir.”

“Aaa geçende gördüydüm senin torun kendi kendine konuþup duruyordu balkonda.”

Kadýnlarýn hepsi birden sanki yatýrdan hortlayan ruh benmiþim gibi titreyerek kýpýrdanýyor yerlerinde. Hemen kaçýp tuvalete saklanýyorum. Kaç gündür Sütçü Minik de uðramaz oldu. Arkadaþýz sanýyordum meðer deðilmiþiz. Belki döner, kim bilir… Ben yine de her gün balkonda onu bekliyorum. Mahalleli kadýnlar da her gün deðiþik þeyler yapýyor buzdolabýnýn önünde. Bir gün mum yakýyorlar bir gün tütsü bir gün okunmuþ tasla suluyorlar bir gün dualar okuyup salyalarýný yolluyorlar.

Bense yine ayný yerimde bekliyorum. Mahallenin en bilmiþ ve en güzel kýzý balkonda olduðumu görünce yaklaþýp alay ederek laf atýyor.

“Yazýk, üzülüyorum sana tek arkadaþýn vardý o da yok artýk.”

Nasýl, nereden biliyordu ki yokluðunu Sütçü Miniðin?

Sessiz kalýyorum. Dudaklarýný büzerek; “Pis mideli kim bilir ne yiyorsa þu köþedeki çöp bidonunda leþ gibi ölüsü kokuyordu.”

Sözlerinin ardýndan demir korkuluðu sýmsýký kavrýyorum. Parmaklarýmýn sancýsýna mahalleli teyzelerin dua mýrýltýlarý eþlik ederken gözyaþlarýmýn Sütçü Miniðin her zaman durduðu asfalta damlamasýný durduramýyorum.

BENGÜL ALKAN