Gem vur düþlerine.

Yetemediðinden de olsa iç çekiþlerine…

Sancýlý mevsime ver veriþtir dilediðince…

Damarlarýndaki sevgini hüznüne katýk ettiðin ve çevir tersini yüzüne göðün ve suskunluðuna sýðýndýðýn ömrün duvarlarýna týrman ve bahþedilen nefesinle uyut tüm hayallerini, uyumsuz addedilen yüreðin demlendiði her günde yetindiðin kadar kendine yatýya kalan hangi düþ ise düþünmediðin kadar sarýl içimdeki yetime ve kaybolmaya çeyrek kala, yarým kalan hikâyelerine mil çek özlemin üstünden de seyret evreni: hem bir kuþ olmanýn nesi kötü hele ki kýrýk kanatlarýna yaðan benek benek bunca bilinmezi kabullenmiþken ilk günden beri…

Anlamsýzlýðýn sayacýnda sekiyordum.

Renklere kýyafetler sunuyordum belli ki her üstü örtülü bir renge kavuþmalýydý ve çýplak ruhunu biçimlendirmeliydi insan.

Ýnsanlýðýmýn sunumu her duygu ve de mucize…

Ýçine sýkýþtýðým o ufacýk kutu, kalbimin küt küt attýðý.

Ýçime çektiðim havada saklý olduðumu da biliyordum hani bazen hava yuttuðum bazense havada asýlý kaldýðým ve kimi insanýn hava cýva olduðunu bana hatýrlatan öðütler.

Öðüttüðüm tüm duygulardan örüyordum satýrlarýmý ve öðreti bildiðim her deðeri de koruyup kolluyordum.

Belki de isyan bayraðýný açmalýydým derken ruhumu dalgalandýrýp kaldýðým yerden devam etmeliydim. Ýyi de hep yaptýðým bu deðil miydi bir ömür ve ömür sonlanmadan defalarca baþa dönüp kaldýðým yerden devam etmek beni nereye götürmüþtü ya da sürüklemiþti?

Bir ünlem iþareti kondurdum yüzüme.

Bir de soru iþareti ekledim mi gözlerime.

Bir susku ise g/izlendiðim kimine göre sus payý bir söylem içinde demlendiðim.

Mizacýma yenik düþmüþtüm daha doðrusu mizacýmla þerh düþmüþtüm ben hayata ve kimliðime asýlý sýfatlardan firar edip artýk kuþ kimliðimle sekiyordum hayatta üstelik kanatlarým deðil miydi bana son olarak bahþedilen tabir-i caizse kalemimle kanat açtýðým bir dünya öncesinde hayalini dahi kurmadýðým.

Hazandý misafiri bizlerin.

Hazan aslýnda mimarisiydi içimdeki denklemin ve bazen bir parmak hüzün çaldým mý yüreðime baþlýyordum iþte sekmeye tek tek.

Kafamdaki toka mýydý yoksa beni derli toplu kýlan yoksa kafama taktýklarým mý güneþi penceremden kovan?

Tahayyül dahi edemeyeceðim bir güne uyanmýþtým bilmeden.

Bilip bilmeden sevdiðim her kim/ne ise sonunda meyvesini topluyordum iþte duyduðum hasretin ve hiç olmadýðým kadar da kabullenmiþtim içimdeki yalnýzlýðý ve yalnýzlýðýn asla bir suç olarak addedilmeyeceðini öðretmiþti bana hayat bir þekilde.

Hem yalnýz olmak sevmeye engel teþkil etmiyordu ve beni bir ömürlük yalnýzlýðýmý zaten severek ekarte etmiþken.

Rüþtünü ispatlamýþtým üstelik içimde yarým kalan maceralarýn da devamýný getiriyorum: hem seviyordum hem de inanýyor üstüne üstük yazarak ruhumu arýndýrýyordum.

Duygularýmla barýþmayý da öðrenmiþtim ya sonunda ve çekimserliðimi de az buçuk atmýþtým üstümden.

Karþý yakanýn kýyýsýnda beni bekleyen sandal.

Haletiruhiyeme eþlik edense iki kürek…

Ve sevgi denen deryada su alsa da yüreðim

Ben aslýnda umudun ve aþkýn ta kendisiydim.

Aþk hep vardý hayatýmda üstelik beþeri anlamda hâsýl olmayan ama insanlardan yola çýkýp tüm dünyayý sevebiliyor olmanýn da imkan dâhilinde olduðu.

Rüzgârdým.

Rüyadaydým.

Aslýnda hem rüzgâr hem de rüyaydým.

Usumun koridorlarýnda voltalar atan seyyah kalemim ve aþkýn meþrebini giyinmiþ elemim.

Hüzün illa ki bir parçamdý benim ve de yüzüme düþen perçemde saklýydý anamýn ak sütü kadar helal beyazlarým ve yalnýzlýðým.

Bir denklem kurmuþtum bilmeden derken bir tane daha ve bir tane daha…

Dengim olansa hep bilinmezdi ve ben illa ki bilinmeze ve imkansýza âþýk olmuþtum bir ömür.

Ben þehirdim.

Ben þiirdim.

Ben yaralý bir kelamý binlerce heceyle çarpan kuvveti idi sayýlarýn ve çaprazýmda b/ölüm saðýmda kalemim solumda ise saðdýcým yüreðim.

Neye mi denk düþüyordum insanlarýn gözünde?

Bana ne.

Sýfatlar mýydý yoksa yorgun ruhumu yokuþu?

Ne gam ah, ölsem ne ki…

Ne daðdým ne tepe.

Ne da bir ova.

Ne yerdim ne gök.

Ne yerdeydim ne gökte.

Ne vardým ne yok.

Tok sesi varlýðýmýn aslýnda parmak uçlarýmda yaþadýðým ve su balesi yapan bir peri gibi asýlý kaldýðým göðün de temennisi iken ilhamýma yenik düþtüðüm ve aþkýn günbegün büyüdüðü.

Aþkýn þahikasý idi madem sözcükler bense þakýyan bir bülbül üstelik bir gül olduðumu iddia etse de döngü.

Karambolde kaldýðým bir ömür.

Kanaviçeler ördüðüm günbegün.

Kardýðým sözcükler.

Ah, kaykýldýðým zemin.

Ve ben nasýl da metin ve de emindim kendimden.

Benzemekse illa ki birilerine asla tasvip etmediðim gelin görün ki; ara ara öykündüðüm hemcinslerim.

Patavatsýz ya da pervasýz olabildiðim kadar baþýmý da dik tutmuþken bir ömür ve aþk iken en zayýf halkamdan uçup s/onsuzluða ve imkânsýzlýða konduðum.

Rengimse pembe ve mavi.

Siyaha dönse de evren kimi zaman.

Ve iþte umudun ve sevginin eþlik ettiði iklim iken iman gücümde saklandýðým ve gözümü sakýndýðým.

Hecelerdi ruhumun mintaný.

Sözcükler kimi zaman býçkýn ve hýrçýn.

Huysuz olduðum kadar da merhametli yüreðimle yüzüm dönük iken Mevla’ma yoksa baþým her sýkýþtýðýnda nasýl koþardým ben Rabbime?

Ar bildiðim.

Arz ettiðim.

Arký belki de sözcüklerin ve yüzümün aký iken içimdekini dýþa vurduðum kýsaca sözü de özü de bir oldu mu insan…

Elbet yanýltmadýðým kadar yanýlýyordum ve yanýtlýyordum da sorularý bazen yargýsýz infazda can verirken kelimelerim aþký ve insanlýðýmý üst mahkemeye taþýyordum çünkü inandýðým idi Ýlahi Adalet ve iþte pes etmeden daim kýldýðým hayatla olan mücadelemde kýrkladýðým acýlarým ve gönül koysam da kimi zaman gönülsüz yaþamaz ve sevmezken ve yazmazken.

Hep de dün olduðu gibi: içimden geldiði gibi ve içimden gelenle baþýma gelenleri eþleþtirdiðimde caným yansa bile içimdeki ateþin ve tutkunun sönmediði, sonlanmadýðý.

Çünkü ben bir aþka baþ koymuþtum.

Üstelik…

Dört yaþýmdaki halim dün gibi aklýmdayken dünde saklý gözükse de o çocuk, yaþým kaç olursa olsun koruyup kolladýðýmdý içimdeki çocuk öncesinde Rabbim iken bana kol kanat gereken yoksa baþýmý hala dik ve hayatý vazgeçilmez, nasýl kýlardým?

Vazgeçilmez olmasam da birilerinin gözünde vazgeçemediðim kadar aþktan ve içimdeki çocuktan ve asla da taviz vermeden haiz olduðum gerçeklerden.

Ve hayallerim.

Ve de umut teknem…

Hayatýn t/adýný ise severek çýkardýðým…

Hem ben sizleri ya da bir þeyleri sevmek için izin dahi almazken ve güç bela sýra kendime gelmiþken bense aþka doymazken ve bir ömür aç kalýp kendimi terbiye etmiþken, duygulardý ruhumu besleyen ve ben sadece koþmuyordum da ne de olsa varacaðým noktayý çoktan belirlemiþtim ve sabýr etmeyi öðrendiðimden beri sebat edip yetinmekle alt edebilirken tüm olumsuzluklarý ve yalnýzlýðýmý…