.
Sene 1976. Üniversitede birinci sýnýf öðrencisiyim.  Henüz arkadaþlýk aþamasýnda olduðum Hey Dergisi Ýstanbul yetkilisi eþim, okul binasýndan dýþarýya adýmýmý atar atmaz karþýma dikildi ve “Haydi, TRT radyo programýna gidiyoruz.” dedi.
“Eve geç kalýrým.” nazlanmalarýma ve “Ne kadar sürecek? Orada ne yapacaðýz?” sorgulamalarýma, “Ya, sen bana güvenmiyor musun? Merak etme, ben seni taksi ile evine yetiþtiririm.” cevabý karþýsýnda elim kolum baðlandý ve apar topar ilk gelen otobüse kendimizi attýk.
 
Birkaç dakika sonra Harbiye’deki TRT binasýndaydýk. Büyükçe bir salon ebadýndaki stüdyoya girdiðimiz anda bile neden orada olduðumu bilemiyordum açýkçasý.
 
Altan Erbulak, Füsun Erbulak, Füsun Önal, Ahmet Özhan ve Hey Dergisi’nin Ankara yetkilisi ile el sýkýþýp, kýsa bir sohbet ettikten sonra stüdyodan içeriye yapýmcý ve yönetmen TRT spikeri Altan Varol girdi ve görev daðýlýmýmýzý yaptý. Sanatçýlarýmýz skeçte rol alýrken, biz üçümüz de elimize tutuþturulan fýkralarý anlatacaktýk. Aralarda o yýlýn en popüler þarkýlarý çalýnacaktý.
 
Altan Erbulak son derece esprili biriydi, bildiðiniz üzere. Canlý yayýna geçildiðinde, bizi radyo dinleyicilerine tanýtmak için kýsa bir söyleþi yaptý. Galatasaray Ýþletme’de okuduðumu söylediðim an, “Kimi iþletiyorsun?” dedi. Zaten aþýrý heyecanlýydým. Aklýma estiði þekliyle “Þu anda sizi iþletiyorum.” deyiverdim. O ana kadar aðýr, kibar duruþuyla, sadece tebessüm etmekle yetinen Ahmet Özal dâhil herkes kahkahayý patlattý. Altan Erbulak programa neþeyle baþlanmasýnýn memnuniyetiyle “güzel” iþareti yaptý Altan Varol’a. Ýþte, o an bütün heyecaným gitti ve kendimden emin bir þekilde devam ettim.
 
Eve iki saat kadar geç gelmemin bir açýklamasý olmalýydý. Babam kapýnýn aðzýnda çatýlmýþ kaþlarý ve asýk yüzüyle beni karþýladý. O daha bir þey sormadan merdivenlerden zýplaya zýplaya çýkarken, “Size anlatacaðým çok güzel bir þey oldu baba. Ýnanmayacaksýnýz ama.” diyerek suratýnýn þeklini merak ifadesine dönüþtürdüm.
Maaile salonda toplanýr toplanmaz komut geldi: “Anlat bakalým! Dinliyoruz.”
“Hani Pazar günleri TRT Radyo’da gençlerle yapýlan bir program var ya…”
“Eeee?”
“Ýþte bu pazar günü o programda ben de varým inþallah.”
Birkaç saniye sessizlik yaþandý. Evdekilerin aklýný allak bullak etmiþtim. Benim ne iþim olurdu radyoyla, televizyonla? Onlarýn bu þaþkýnlýklarýndan istifade ederek devam ettim:
“Tam okuldan çýkýyordum ki TRT ekibini gördüm. Seçtikleri öðrencileri “Sen gel! Sen gel!” diye boþ bir sýnýfa topluyorlardý. Ben de seçilince, ayýp olmasýn diye katýldým. Beþer fýkra anlattýrýp kaydettiler. Diðerlerinin de fýkralarýnýn bitmesini beklediðim için eve geç kaldým.”
 
Sözlerim onlara makul gelmiþ olmalý ki üzerlerinden bir heyecan dalgasýnýn geçtiðini gördüm.
“Ne yani, bu Pazar günü seni mi dinleyeceðiz radyoda?”
Gizem katmak mý istedim o an, bilemiyorum ama “Onca kiþi fýkra anlattý; içlerinden beni seçip seçmediklerini bilemiyorum þimdilik. Dinleyince anlarýz.” dedim.
 
Kalan üç gün babamýn þüpheli bakýþlarýna hedef olduktan sonra nihayet beklenen an gelmiþti. Radyonun baþýna oturduk hep birlikte. Fýkracýlardan biri kimdi dersiniz?
 
Mücella Pakdemir