Elini uzattı. Bu köhne mahallenin, daracık sokağında güç bela bulup hatırladığı eski tahta kapıya vurup vurmamak adına kararsızlığı titreyen ellerinden belli oluyordu. Hemen hemen her parmağında yüzük vardı. Otuzlu yaşlarında uzun boylu, üçgen,  endişeli yüzünü gören tedirginliğinden şüphe duymazdı. Kendinden kaçmak ister gibiydi,  aylarca, yıllarca onu düşündüğü yetmezmiş gibi zaman kazanmak belki de bu kararını yeniden gözden geçirmek ister gibiydi. Yer yer kıymıkları dışarı fırlamış kapının üzerindeki desenleri incelemeye koyuldu. Bu asırlık kapının ağacındaki desenler de tıpkı yüreğindeki sevdası ve anıları gibiydi. Uzun uzun baktı, baktı, baktı. 


Anımsadı.


Yıllar öncesi… Onunla düğün davetiyesi seçmek için gittikleri reklamcıda hem kartlara bakıyor, hem de dükkân sahibinin görmediği anlarda Selim ile birbirlerine bakarak kur yapıp, arada göz kırpıyorlardı. 


-Karar verebildiniz mi efendim? 


İkisi aynı anda ellerindeki kartı uzatmış “Bu olsun,” demişlerdi. Üç kişi aynı anda kahkahaya boğulurken o anlar belirsizlikle kayboldu, kendine geldi. 


Çalacaktı kapıyı. “Ben geldim,” diyecekti. 


Çekinerek kapının tokmağını üç kez vurdu. Yüzüne korku eklendi. Kapıyı ve gönlünü yeniden açar mıydı, evde miydi yoksa bu şehirden gitmiş miydi, gitmediyse kendisini görünce ne diyecekti? Ya son görüşmelerindeki gibi bağırıp çağırırsa ya yıllar sonra durup dururken, her şey çoktan bitmişken yeniden geldiği için kızarsa ne yapardı?


O an yıllardır gözünün önünden hiç gitmemişti ki!


Tuttukları evin neredeyse her şeyini tamamlamanın mutluluğu ile son aldıklarını da yerleştirmek için birlikte gelmişlerdi. Kapıyı anahtarla açan Selim’in yere bıraktığı poşetler, anahtarı çevirirken kendisine gülümsemesi, elindeki yeni baharat takımı kutusu o anki heyecanlarına ortak oluyordu. Neşeyle girmiş, evi ilk kez görür gibi baştan sona süzmüş, masaya bıraktıkları paketleri açmış yerleştirmeye başlamışlardı. Bir süre sonra yüksek sesle birbirine bağırdıklarına inanamıyordu:


-Bir de seninle evlenmeye kalktım, Allah kahretsin beni! diyerek sevdiği kadının mutfak tezgahına silip dizdiği baharatlıkları teker teker yere atıyordu. 


-Asıl ben hayret ediyorum kendime! Yuvamız olacak diye bu ev için çırpınışlarıma yazıklar olsun. Kadın aklı işte! Üstün zekâlıyım çünkü!


-Demek öyle… İstemiyordun madem neden bu zamana kadar bekledin, seviyorum dedin. Neden? 


-Hıh, seni seveceğime duvarda sürünen kertenkeleyi severim!


Selim, yüzüğü çıkarıp yere fırlatmış “Sakın ola bir daha çıkma karşıma!” diyerek kapıyı tüm gücüyle çarpıp çıkmıştı. 


Merdivenlere oturdu. Belki de evde yoktu. Burası Selim’e babasından kalan köhne iki katlı tahta bir evdi. Onun vefatından beri hiç bir şeye dokunmadığını defalarca anlatmıştı ona. 


Artık gitmeliydi. Başını kaldırdı, gözyaşlarını sildi, çantasında mendil aradı, aradı aradı iyice karıştırdı.

“Bu çantada hiç bir zaman aradığı bulamam!” diye söylendi. Epey bir süre sonra peçeteyi çıkardığında parmağındaki yüzüklerden biri sıyrılıp yuvarlanarak sokağa doğru yuvarlanmaya başladı. Peşinden koşarak ilerledi. Pantolon paçası oradaki direğe takılıp yırtıldı, yüzüğü gözden kaçırmamak adına sadece bakıp önemsemeden ilerledi. Yüzük durdu, elini uzattı. Bir ayak, bir ayak daha. Erkek ayakkabıları. Yanında küçük bir kız ayakkabıları. Başını kaldırdı. Selim, üç yaşındaki bir kız çocuğunun elinden tutuyordu.

 

Göz göze geldikten sonra yüzüğü alıp ayağa kalktı. Sendelemişti. Sersem gibiydi. Evlenmiş miydi yani? Çocuğu bile olmuştu demek? İlk cümle Selim'den geldi;


“O Mısır çarşısından aldığın yüzük değil miydi?” Elinde tuttuğu yüzüğe baktı. Beraber almışlardı. Hatta iki saate yakın çıkamadığı takıcıda sabırla bekleyen Selim’e yol boyunca ne kadar anlayışlı olduğunu yineleyip durmuştu. 


“Evet” dedi kekeleyerek. 


“Yüzüğe kendinden iyi bakmışsın!”


“….”


Cevap veremedi. Dili tutulmuş gibi yere oturmuş Selim’e bakıyordu. Ve yanındaki kıza. 


“Ne işin var burada?”


“…”


“Karşıma çıkma demiştim!”


Ayağa kalkmaya çalıştı, sendeledi, düştü. Küçük kız gülmeye başladı. Selim’in bakışıyla sustu, ağzını utanarak kapattı. 


“Ne işin var diye sordum?”


“Belki yeniden… Deneyebiliriz, yani şey, ikimize bir fırsat daha versek mi diye düşündüm. O yüzden…


Hemen cevap verme… Zaman…”


Selim, önce küçük kıza, ardından uzaklara baktı.


“Sana yirmi dört saat süre veriyorum, beni ikna et, edebilirsen belki yeniden deneriz,” dedi ve tahta kapıya doğru yol aldı.


(Devam etmesi muhtemel)

( Beni İkna Et! başlıklı yazı F.Ç.Kabadayı tarafından 19.08.2021 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.