Bizim  Sitemizde  maalesef sadece ‘’aný’’ diye  bir  bölüm  olmadýðýndan anýlarýmý  ‘’ Aný Hikayeler’’ bölümünde  yayýnlýyorum. Öyle  olunca da arkadaþlar  çoðu  kez yazdýklarýmý  kendim  uyduruyorum ( yani  kurguluyorum ) sanýyorlar.  Oysa  bu aný baþtan sona gerçektir. Yani  anýdýr  ama hikaye deðildir.

************

1980 li yýllardaydýk... Artýk içimize çöreklenmiþ olan o menhus ölüm korkusundan kurtulmuþtum.

Artýk aþýrý sýcaklar sebebiyle açmak zorunda olduðum penceremin camýndan içeri bir karþýt görüþlünün gireceðinden ve uyurken gýrtlaðýmý keseceðinden korktuðum için somyamýn üstünde deðil de altýnda yattýðým günler geride kalmýþtý.

O günlerde henüz devlet memurlarýna kýz verildiðine göre ve dahi ben de bir öðretmen olarak 657 ye tâbi olduðuma göre ( 657ye tâbi olmak devlet memuru olan herkesin bildiði bir kavramdýr. Bilmeyen de bilenlere sorsun. ) rahat rahat evlenebilirdim.

Artýk konu komþu da seferber oldu bana kýz bulmak için.

Ýmam Hatip Lisesi öðretmeniyim ya milletin gözünde ben de imamým ki Ýmam-Hatip liselerinde görev yapan öðretmenlerin önemli sýkýntýlarýndan biridir bu konu. Gidersiniz bir köye mesela, branþýnýza bakmaz vatandaþ; kafanýza sarýðý, sýrtýnýza cübbeyi giydirir mihraba yerleþtirir ’’ imamlýðý sen yapacan garii’’ diye. Bu yüzden abdest almasýný bile bilmeyen bazý arkadaþlarýn nasýl sýkýntýlar yaþadýklarýný çok iyi bilirim. Neyse konuyu daðýtmayalým. Çevrede bana da imam gözüyle bakýlýyor, dolayýsýyla da bana þöyle ehl-i tesettür, abdestinde-namazýnda bir kýz bakýlýyor.

Derken efendim komþularýmdan biri bir gün beni yemeðe çaðýrdý. Davete icabet etmemek olmaz. Gittim tabii ki. Yiyip içtikten sonra komþum dilinin altýndaki baklayý çýkardý:

-Hoca ! Bizim köyde bir kýz var. Tam sana göre. Ýstersen bir bak. Çok ehl-i namus bir kýzdýr. Bu güne kadar kýsa don giydiðini gören olmamýþtýr.

Haydaaaa... Buyur burdan yak. Merakla sordum komþuma:

-Abi bu kýz her Allah’ýn günü don defilesi mi yapýyor millete? ’’ Heyyy millet gelin bakýn altýma uzun don giyiyorum, sakýn kýsa don giyenlerlerle karýþtýrmayýn.’’ mý diyor?

Abi anlayamadý. Tekrarladým

-Abi sizin köy nasýl bir sapýk köymüþ öyle ki gözü kýzýn donuna dikmiþsiniz acaba uzun don mu giydi, kýsa don mu giydi diye hep kýzý dikizliyorsunuz? Yoksa nereden bileceksiniz kýzýn hep uzun don giydiðini?

Abi yudumlamak üzere olduðu çayýn tamamýný üzerime püskürttü. O deðil de az daha gidiyordu garibim genzine kaçan bir damla çay yüzünden. Görünmez kaza iþte...

Neyse efendim bütün bir köy halkýnýn nazarlarýný giydiði don üzerinde toplamýþ olan bu hatun kýzla evlenmedim elbette. Yaklaþýk bir yýl boyunca bana çeþitli kýzlar bakýldý. Kimine ben armudun sapý, üzümün çöpü dedim kimi de bana...

Sonunda yolumuz Finike’nin Hasyurt beldesi Koruca Köyüne kadar uzandý.( Þimdi Sahilkent diyorlarmýþ oralara ) Þu resimde gördüðünüz eve vardým yani. ( Ben ilk kez o eve vardýðýmda da aynen bu durumdaydý. Yýllar içinde sadece önünden geçen dereciðin yönü deðiþmiþ. Þu sýralarda ise  yok artýk o ev. )

Ýhtilalden tam bir yýl sonra 12 Eylül 1981 de o evden parmaðýmda niþan yüzüðü ile çýkmýþtým. Artýk ben de bir evli adayýydým. Lakin dedim ya benim elde avuçta fazla bir þey yok, niþanlýmýn durum benden bin kat beter; Victor Hugo’nun sefilleri bizim yanýmýzda baya baya kapitalist burjuva sayýlýr, o derece yani. Ýlle velakin parayý, pulu, esvabý, çulu düþünen mi var?

Þimdi bu yazýyý okuyanlar içinde içini çekerekten ’’ Ey aþk sen nelere kadirsin. ’’ diyenler olacaktýr mutlaka. Allah da biliyor ya aþk ziyadesiyle vardý ama bizi birbirimize yaklaþtýran tek þey sadece aþk deðildi. Herþeyden önce ikimiz de fakirdik. Öte taraftan niþanlým, benimle evlenmek suretiyle artýk her yaz, sýcalýðý 70-80 dereceye çýkan seralarýnda köle gibi çalýþmak derdinden kurtulacak, ben ise ayaðýmýn sakatlýðý sebebiyle bana burun kývýranlara ’’ Ulan namussuz kaþarlar, görün bakýn nasýl güzel bir kýz aldým.’’ diye havamý atacaktým. Ayrýca benim ekonomik þartlarým ile bundan daha ucuza getirebileceðim bir evlilik de yoktu hani.

Eeee...Her aþkta olduðu gibi bizim aþkta da kara çalýlar girdi aramýza. Kayýnpeder hazretleri vaz geçti niþanlýmý bana vermekten. Tam on ay niþanlý kal, on aydan sonra ’’ Arkadaþ sana kýz mýz vermiyorum ’’hitabýna maruz kal... Niþan bozuldu vesselam. Yüzük geri iade edildi.

Yaþ yirmi sekiz henüz. Gözümüzün kara olduðu zamanlar. Bu iþin tek çaresi var niþanlýmý kaçýrmak. ( Bana göre o hala benim niþanlým )

Yýl 1982 ve aylardan Temmuzdu. Sadece Temmuz ayýnda deðildik 1982 yýlýnýn Temmuz ayý  Ramazan’a denk gelmiþti. Ben o sene kahretmiþ, tatile Ýstanbul’a ailemin yanýna gitmemiþtim. Kafaya koymuþtum : Kaçýracaktým niþanlýmý. Artýk siz buna ’’ Oruç baþýna vurmuþ’’ mu dersiniz yoksa ’’ Bekarlýk tavan yapmýþ garibimde, düz duvara týrmanacak hallere gelmiþ’’ mi dersiniz o sizin takdirinize kalmýþ.

Kýz kaçýrma fikrimi öðretmen arkadaþlarýma anlattým. Tabii ki þiddetle karþý çýktýlar. Niþanlým nüfusa göre on beþ yaþýnda (Aslýnda on sekiz ) olduðu için babasýnýn þikayet etmesi halinde hapislere düþeceðimi, meslekten atýlacaðýmý filan söylüyorlar ama bir kulaðýmdan giriyor öteki kulaðýmdan çýkýyor.

Sonunda arkadaþlar ’’ Hep beraber gidelim kýzý babasýndan bir kez daha isteyelim. Yine vermezse o zaman hep birlikte kaçýralým. ’’ dediler.

Bir Hacýmurat ayarladýk ve þoför de dahil beþ kiþi Manavagat’tan Finike’ye doðru yola koyulduk. Hepimiz oruçluyuz. Güneþ beynimize beynimize çakýlýyor adeta. Bir de Antalya-Finike yolunu bilenler bilir müthiþ güzel sular akar daðlardan. Harika minik þelaler ve tabii ki dinlenme yerleri, et mangal, gözleme, ayran artýk insana orucunu bozdurabilecek ne kadar nesne varsa hepsi vardýr o yolda ama yine de orucumuzu bozmadan vasýl olduk niþanlýmýn köyüne. Kayýnpeder bir daha ’’ Vermem’’ dedi.

Dedik ya gözü karalýk var. Adamýn yüzüne karþý ’’ Sen vermezsen ben de kaçýrýrým ’’ dedim. Hem de kime? Daha önce hanýmýna laf atan bir adamý öldürerek hapse girmiþ ve Ecevit’in çýkardýðý genel aftan yararlanarak dört sene hapis yattýktan sonra çýkan birine...Adam Fethiye’li üstelik ki o devirlerde sekiz kiþiyi mermi manyaðý yaparak öldüren bir Fethiye’linin namý ’’ Fethiye Canavarý ’’ Olaraktan dilden dile dolaþmakta tüm yurtta...

Rahmetli þöyle bir baktý bana ’’ Hele öyle bir þey yap vallahi fururum seni’’ dedi. Demesine dedi ya sallayan kim.

Rahmetli vermedi de ama ben almasýný bildim. Öyle arkadaþ markadaþ yardýmý filan da olmadan kaçýrdým niþanlýmý. Hapse girmekmiþ, meslekten atýlmakmýþ, babasý tarafýndan öldürülmekmiþ umrumda bile deðildi.

Yok  be  yahu.  Bende  kýz kaçýracak  beceri ne gezer.  Kýzcaðýz  kendisi kaçtý bana.  Manavgat’a  geldi. Ben de  kaptýðým  gibi  ver elini  Ýstanbul. Ailemin  yanýna. Bilmem  böyle  bir durum  kýz  kaçýrma  kapsamýna  girer  mi?

Yýl 1982 idi. Aylardan Temmuz ve Ramazandý. Oruç oruç yapýlacak iþ deðildi ama yaptýðým  þeye herkes  kýz kaçýrma  diyordu. Kanunlar da öyle  diyordu.  Hani hiç bir hocaya da sormadým ’’ Hocam kýz kaçýrmak orucu bozar mý ?’’ diye. Hoþ bozsaydý da farketmezdi. Ölümü bile göze almýþtým. Altmýþ bir gün oruç výz gelirdi.

Yýl 2021 Tam otuz dokuz sene geçmiþ üzerinden. Bu otuz iki seneye neler sýðdýrmamýþýz ki:Ýlk çocuðumuzun ölümü, peþinden gelen dört çocuk, bir mide ameliyatý, bir araba kazasý, iki mide kanamasý, bir ayak çatlamasý, bir adet maddeten iflas, bir ayak kýrýlmasý,ve bir ayrýlýk bunlardan sadece bir kaçý...

Hani þair demiþ ya ’’ Bu dünyada üç nesneden korkarým. Bir ayrýlýk, bir yoksulluk, bir ölüm.’’

Yoksulluðu fazlasýyla yaþadým. Ayrýlýðý yaþýyorum. Kala kala kaldý ölüm. Ondan da artýk eskisi kadar korkmuyorum.

Hay Allah daldýk gittik  yazýnýn  baþlýðý ile alakaya hâlâ gelemedim.

Bugün artýk ilk görev yerim olan  Manavgat’ta  -gölgesinde çok  fazla  oturamasak da- zaman zaman sýrtýmýzý dayadýðýmýz aðaçlardan kaç tane  kaldý?  Ya da  kaldý  mý? 

Þu ana kadar  her ne  kadar  Finike’de çýkan  bir  yangýnla ilgili  haber almamýþ  olsam da  o fotoðraftaki  gölgesinde oturduðumuz  bodur  aðaç hâlâ varlýðýný  sürdürüyor  mu?

Ev çoktan  yýkýlmýþ.  O yerlerin  yeni sahipleri oraya  baþka ve  daha  modern  bir  ev yapmýþlar tabii  ki  ama gölgesinde oturup  hayaller kurduðumuz  o  aðaç yaþýyor  mu  acaba?

Ve tabii  ki  merak  bu  ya.

Gölgesinde mevsimler boyu oturduðumuz,

Hep elele vererek hayaller kurduðumuz,

Kimi üzgün kimi gün neþeyle dolduðumuz,

O aðacýn altýný þimdi arýyor musun?

O güzel günler için bilmem yanýyor musun?

Yok  yok  yanma  hiç  bir  þey için. Memleket  yanarken  geçmiþi  anýp  yanmanýn zamaný deðil  þimdi.

Haydi çýkalým hüzünden.

Acaba zamanýnda o kýsa don giymediðini herkese gösteren kýzý mý alsaydým? Ne dersiniz?